صددرصد درست!

۱

هر چقدر دربارۀ اهمیت پیاده‌روی بگویم کم گفته‌ام.

چند پیش جمله‌ای خواندنم که گویندۀ آن یادم نیست:

پیاده‌روی هرگز وقت اتلاف وقت نیست.

و من باور دارم که پیاده‌روی یک کار مهم است، بخش مهمی از فرایند خلاقیت است و فقط چند دقیقه پیاده‌روی می‌تواند بسیاری از گره‌های ذهنی ما را بگشاید.

۲

چند روز است که نرسیده‌ام بخش زیادی از کامنت‌ها را پاسخ بدهم. تصمیم گرفته‌ام پاسخ برخی از آن‌‎ها را همین‌جا بنویسم:

امیر نوشته:

سلام شاهین عزیز.
قبل از اینکه این پست رو ببینم و شروع کنم به خوندن داشتم فکر می‌کردم که علاقه من در زمینه های مختلفی هست و من نمی‌دونم واقعا کدوم یکی رو باید انتخاب کنم و روش تمرکز داشته باشم. مثلا من هم به موسیقی علاقه دارم، هم گرافیک و هم داستان نویسی و همونطور که خودت هم می‌دونی پیگیری علایق بهترین کار چه در انتخاب رشته تحصیلی و چه در انتخاب شغل هست، ولی خب نمیشه همه علایق رو دنبال کرد و بالاخره مجبور هستیم که یکیش رو انتخاب کنیم. می‌خواستم ازت راهنمایی بگیرم که واقعا چجوری بفهمم کدوم یکی علاقه واقعی هست و ارزش تمرکز رو داره.

امیر عزیز

من اتفاقا فکر می‌کنم که باید «یه ذره» از هر علاقه‌ای رو دنبال کرد.

چون تا وقتی کاری رو انجام ندی، حقیقتاً نمیتونی بفهمی که بهش علاقه داری یا نه.

خیلی از ما صرفاً به یه سری از جنبه‌های ظاهری و پر زرق و برق کارا علاقه داریم. اما در عمل می‌بینیم که اصلاً دلمون نمی‌خواد هزینۀ مداومت در انجام اون کارا رو بپردازیم.

من خیلیا رو دیدم که خودشون رو نسبت به نوشتن علاقه‌مند می‌دونستن، ولی وقتی شروع کردن به کار، دیدن هیچ علاقه‌ای ندارن. بر عکسش هم صادقه. خیلیا به پیشنهاد بقیه شروع می‌کنن به نوشتن و بعد یهو کشف می‌کنن که عاشق نوشتن هستن.

پس بزن به آب. اگه می‌تونی تو کارای مختلف تجربه کسب کن.

البته همین الان هم بهتره با توجه به تجربه‌ای داشتی، سعی کنی روی یکی از کارا تمرکز بیشتری داشته باشی.

اما در کل جلوی خودت رو نگیر. برو در عمل علاقۀ اصلی خودت رو کشف کن.

به قول رومن کرزناریک، تو پیدا کردن کار و علاقه قاعده اینه: اول فکر، بعد عمل.

راستی فکر کنم در این زمینه، خوندن کتاب کال نیوپورت کمکت کنه:

هیچکس نمی‌تواند شما را نادیده بگیرد

البته بر خلاف اسمش، کتاب جدی و خوبیه و اصلاً بازاری و سخیف نیست.

هاشمی نوشته:

سلام آقای کلانتری جسارتا میخوام یه بهانه که واقعا جلوی من یکی رو گرفته برای نوشتن به بهانه های دیگه اضافه کنم فقط خواهشا جواب منم توی یه پرانتز بدین چون واقعا برام مهمه، منی که تازه میخوام نوشتن رو شروع کنم و طبق گفته شما در یک موضوع مشخص و هر روز باید بنویسم اگه به نظر خودم مطلب درستی بنویسم اما درست نباشه چون خیلی تجربه اش کردم یعنی چند وقتی به موضوعی اعتقاد پیدا میکنم اما بعد میفهمم اشتباه بوده یا اینکه شک میکنم به درست بودنش و باعث بشه کسی به خاطر نوشته های نادرست من گمراه بشه یا اینکه متحمل ضرر بشه چی ؟ از کجا مطمئن بشم چیزی که فکر میکنم یا جایی خواندم و می نویسم صد در صد درسته؟ و اگه مثلا چند وقت بعد از انتشار مطلبم بفهمم چیزی که نوشتم اشتباهه باید چیکار کنم؟

هاشمی جان

سوالت خیلی مهمه. واسه همین چند وقتی نگه‌ش داشتم تا سر حوصله جواب بدم.

این چیزی که می‌گی رو من بخشی از مصائب «بی‌نقص‌گرایی» می‌دونم. اینکه فکر می‌کنیم باید هر فکر و ایدۀ ما جوری به کمال برسه که بتونیم تا ابد ازش دفاع کنیم.

ولی عزیز مگه می‌شه آدم حرفش عوض نشه؟ ما که درخت نیستیم از جامون تکون نخوریم.

اصلاً اگه حرفات بعد یه مدت تغییر نمی‌کنن باید نگران خودت باشی.

آدمی که در مسیر یادگیری و نوشتنه، روز به روز و لحظه به لحظه در حال تغییر و تحوله.

فقط آدم‌های دگم و ایدئولوژی‌زده هستن که دلشون می‌خواد تا آخر عمر بچسبن به دنبال یه ایده و خیال خودشون رو راحت کنن.

حرفت رو بزن و اتفاقا بعدش بگرد نقضش رو هم پیدا کنی.

و آماده باش که بعداً اگه نظرت صد و هشتاد درجه تغییر کرد، صریح و روشن این تغییر رو گزارش بدی.

اصلاً عزیز لطف نوشتن به همین. اینکه آدم مدام زندگی می‌کنه، یاد می‌گیره، و تغییر خودش رو به دنیای بیرون گزارش میده.

نوشتی:

می‌ترسی کسی به خاطر حرفای تو گمراه بشه.

من میگم:

عزیزم، شنونده باید عاقل باشه. تو مگه تفنگ گذاشتی رو شقیقۀ طرف تا حرفتو گوش بده؟ یا مگه بودجه دولتی گرفتی و داری با پول خود مردم یه چیزی رو به زور به خوردشون می‌دی؟ نه، تو داری حرفت رو می‌زنی. هر کی دوست داشت می‌خونه و بهش فکر می‌کنه. بنابراین یادت باشه، حرف تو در نهایت برای دیگران یه پیشنهاده. پیشنهادی که به راحتی می‌تونن ردش کنن.

گفتی:

از کجا بفهمی چیزی که خوندی و نوشتی صد در صد درسته؟

من می‌گم:

اصلاً این نگاه صفر و یکی چیه؟

مگه چیزی هست که صددرصد درست باشه؟

هر چیزی از یه جنبه‌هایی ناقص و ناکامله.

اگه دنبال این هستی که به یک دیدگاه صددرصد درست برسی دو حالت برات پیش میاد:

هرگز پیداش نمی‌کنی و هیچ چیزی نمی‌نویسی.

دچار توهم می‌شی و یه چیز ناقص رو جای یه چیزی صددرصد درست قالب می‌کنی.

انتخاب با توئه!

پیشنهاد: شاید خوندن درس‌های مدل ذهنی متمم برات مفید باشن.

چند پیشنهاد برای مطالعۀ بیشتر: | مدرسه نویسندگی | نقشه راه نویسندگی | تولید محتوا | کپی رایتینگ | معرفی کتاب | شعر | ویرایش و ویراستاری | کلاس‌ها و دوره‌ها | دانلود رایگان کتاب نویسندگی آنلاین 
شاهین کلانتری در مدرسه نویسندگی | تلگرام | اینستاگرام | توییتر | ویرگول | لینکدین