باران‌نویسی

باران
باز کردند ابر های اسمانی
پای باران را در این حوالی
کوک کوک است ساز باران
می نوازد در خیابان
می سراید نغمه های عاشقانه
بی بهانه ، شاعرانه
کرده عطر اگین هوا را
بوی نم بوی ترانه
می سرایند شاعران
شعر های عاشقانه
جشن باران گشته بر پا
دعوتیم ما زیر چتر باز باران

واقعا لازمه به اینکه چرا چیزی رو دوست داریم فکر کنیم
برای مثال: من عاشق موسیقی ام چون بهم احساس سبکی میده، حالم باهاش خوبه، روحم در آرامشه، با موسیقی خلاقیت هام افزایش پیدا میکنن، گاهی ساعت ها به سبک های مختلف موسیقی گوش میدم و صدای سازهای مختلف و تشخیص میدم، این بزرگترین تفریح منه♡
من به موسیقی عشق میورزم چون زیبا و عجیبه، زیباست چون حس طراوت و زندگی رو القا میکنه و عجیبه چون اولا تنها از هفت نت اصلی قادر به ساخت میلیون ها، میلیاردها سبک مختلف هستیم! شاید هم اشتباه میکنم چون باید بگم بینهایت هم برای تعدد تلفیق نتهای دوست داشتنیش کمه.
دلم میخواد بزرگترین موسیقی دان باشم تا بتونم حال خوبی رو که خیلی وقته از پرمعنا ترین معجزه جهان دریافت میکنم، به بقیه هم منتقل کنم. چون تمامی ادم ها سزاوار داشتن حال خوب هستن…
به امید روزی که حتی شده “کمی” بتونم فهم و شعور اطرافیانمون رو نسبت به موسیقی و هنر بالا ببرم…
به امید روزی که انسان مجبور به تنها گذاشتن رویاش تو شهر تاریکی نباشه
و به امید روزی که انسان بفهمه ثروت فقط به اون یه تیکه کاغذ و ملک و املاک با متراژ زیاد نیست بلکه در فهم و شعوره، در یافتن استعداد و نبوغه و حتی در انسان بودن، انسان بودنی که متاسفانه حالا در دنیای امروزی به دیوانگی و ساده لوحی تغییر نام داده، نگرانم برای خودم و آینده ای که قراره کنار این حجم از “انسان نماها” بگذرونم…
حرف برای گفتن زیاد دارم اما نمیدونم جای مناسبش کجاست چون درواقع فرد مناسبش رو پیدا نکردم…

سلام چرا دوره هاتون همیشه حضوری
من که دورم از تهران چه کنم!

با دو پسر بچه و کار سخت معلمی ،گاهی غبط می خورم به کسانی چون شما که درست در مرکز کار پر تهیج نویسندگی،قرار دارند.اما ناگهان بر خودم نهیب می زنم،تا مهرت را در هر شرایطی با تلاش برای بهتر نوشتن ثابت نکنی، او هم نقاب از چهره زیبایش نخواهد گشود. باری باید مثل عروسی فریبا ناز نوشتن، را کشید.

ساعت 22:23دقیقه است.
صدای باران را می شنوم.
هوا مرطوب است ومن در معرض سرما خوردگی.
خیلی طول می کشد تا حالم خوب شود.
صبح هم باران بارید.
توی راه مدرسه شعر
می خواندم.
از رهی و سعدی و حافظ …

چتر مشکی رنگ ام را بسته بودم.
برای همین حسابی خیس شدم.
هر سال همین موقع ها از شدت تب و سرما خوردگی از حال می روم.
وضعیت بدی ست.
باران تند تر شده.
اوه. صدای رعدوبرق شیشه ها رالرزاند!
خسته ام.
می روم بخوابم.
ای کاش خواب ترسناکی ببینم هیجان دارد.
قسمت خوبش مربوط به زمانی ست که از خواب بیدار می شوم ، نفس عمیقی می کشم ومی گویم خدارو شکر خواب بود!

راستی من عاشق این نوشته های شبانه ام…

شب بخیر