حیات و بقای کتاب در نوشتن است

برای آشنایی با کشکول این مطلب را بخوانید: کشکول چیست؟ | کشکول کلانتری هوا می‌شود

بهمن فرسی دربارۀ مرگ می‌گوید:

یک قصار از کی‌یر کگور، فیلسوف دانمارکی:

جوان بودن چیست؟ یک رویا. عشق چیست؟ ارزش آن رویا.

در پشت جلد مجموعه داستان «هی‌هی-جبلی-قم‌قم» می‌خوانیم:

رضا دانشور نوشتن را نه ثمرۀ الهام، بل حاصل کاری بی‌وقفه می‌دانست که با کسب دانش و هنر میسر می‌شود. به‌تکرار می‌گفت که حیات و بقای کتاب در نوشتن است و در خواندن و از رابطۀ این دو، کتاب فروغ می‌گیرد و دوام می‌یابد. می‌گفت یکی از بلالایی که در سرزمین ما نوشتن را به انحطاط تهدید می‌کند سستی این رابطه است.

در اهمیت مثال‌زدن:

مثال‌زدن يكی از راه‌های تدريس نيست، تنها راه تدريس است.
-اينشتين

این حرف عباس کیارستمی را هم داشته باشید:

یکی از جمله‌های رنوار نقاش را سرلوحه کارم کرده‌ام، او می‌گوید اگر اشتباها رنگ را روی بوم نقاشی ریختید، وحشت‌زده نشوید، سعی کنید این لکه رنگ را به عنوان عضوی جدید و برای سامان‌دادن یک فضا در حاشیه آن به کار ببرید. فیلمسازی ما نیز در واقع مدیون اشتباهاتی‌اند که ما مرتکب می‌شویم.

این هم از کتاب راه داستان کاترین آن جونز با ترجمۀ محمد گذرآبادی:

سخت‌ترین بخش کار، نشستن است. این جمله را در اولین جلسه تمام کلاس‌هایم روی تخته می‌نویسم. و بعد اضافه می‌کنم که هیچ تضمینی نیست که داستان، کتاب، نمایشنامه یا فیلمنامه بزرگی بنویسید. اما به قول «شاه لیر» شکسپیر، «از هیچ، هیچ زاده میشود». تا ننشینید و یک داستان ننویسید، هرگز نمی‌توانید یک داستان بزرگ بنویسید. و برای این کار باید مقداری شهامت در شما باشد. تجربه به من نشان داده که برای نوشتن شهامت لازم است، چه اولین کارتان باشد و چه پنجاهمین کار! نوشتن نه به معنای غلبه بر ترس، که به معنای ادامه دادن به‌رغم ترس است! درواقع، ترس باعث تنش می شود که لازمه هر فرآیند خلاقه ای است. لذا به ترس اعتماد کنید‌. وجود آن به این معناست که در مسیر درست هستید.

و این نوشته هم شاید برایتان الهام‌بخش باشد:

استفانی کاسیوپو، استادیار روان‌پزشکی در دانشگاه شیکاگوو همسرش تحقیقاتی همسرش جان نیز در همان دانشگاه اشتغال دارند. این دو با استفاده از عصب‌نگاری الکتریکی روی گروهی کوچک از سوژه‌های آزمون، دریافتند‌ کسانی که خود را خیلی تنها می‌دانند، دو برابر سریع‌تر از آن‌هایی که خود را غیرتنها می‌دانند، به محرک‌های خطر واکنش نشان می‌دهند: در تنهایان حدود ۱۱۶ میلی‌ثانیه پس از شروع محرک و در ناتنهایان حدود ۲۵۲ میلی‌ثانیه پس از شروع محرک. جان کاسیوپو در تحلیل مطالعه‌ای مشابه نوشته است که بنا به این یافته‌ها، توجه افرادِ تنها «بیشتر به پریشانی دیگران جلب می‌شود».پس واقعیت این است که افرادِ تنها بیشتر به پریشانیِ دیگران توجه دارند و بنا به شواهد به‌دست‌آمده از سرعت وقوع واکنش‌ها، این نکته بیشتر در سطح ناخودآگاه رخ می‌دهد. این نکته دلالت بر آن دارد که ظرفیت همدلی در افرادِ تنها بیشتر است. پس طنز ماجرا اینجاست: شاید در نتیجۀ تنهایی است که فرد بهتر می‌تواند دیگران و دنیای اجتماعی‌شان را درک کند.خلاق‌ترین ذهن‌ها و کاریزماتیک‌ترین چهره‌ها نیز معمولاً تقریباً تنهایند. شارون کیم، استادیار دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور دربارۀ خلاقیت فردی و گروهی تحقیق می‌کند. او اخیراً شواهدی یافته است که نشان می‌دهند افراد به‌هنگام طرد اجتماعی معمولاً خلاق‌تر می‌شوند. نکتۀ جالب‌تر دربارۀ یافته‌های کیم آن است که نیازی به وقوع طرد اجتماعی نیست؛ بلکه کافی است فرد به گونه‌ای احساس طرد کند. کیم مدعی است که خاستگاه خلاقیت، تواناییِ یافتن پیوندهای منحصربه‌فرد و گره‌زدن اطلاعات ناهمخوان است. دراین‌میان، بیشترین موفقیت در این کار عمدتاً به طردشده‌ها و تنهایان تعلق دارد. نانسی اندرسن، عصب‌شناس دانشگاه آیوا در مقاله‌ای در مجلۀ آتلانتیک می‌نویسد: «افراد خلاق در شناسایی رابطه‌ها، یافتن ارتباط‌ها و پیوندها و نگاه بدیع به چیزها، یعنی دیدن چیزهایی که دیگران نمی‌بینند، بهتر عمل می‌کنند.» وی می‌نویسد که در اغلب موارد، بهترین راه برای کسب خلاقیت، کاریزما و شیوه‌های جدید تفکر، تجربه‌کردنِ تنهایی است.
منبع: سایت ترجمان (+)

و پایان کشکول امروز با توصیه‌ای از مارک زاکربرگ:

ابتدا خود را درگیر یک چالش بزرگ کنید، اگر جواب داد، ادامه کار بسیار ساده خواهد بود.