شعر از آنجا شروع
می‌شود
که همه چیز تمام
می‌شود
-بیژن جلالی
یکی از تلخ‌ترین و شیرین‌ترین اتفاقات زندگی هر نویسنده، زمانی‌ست که حس می‌کند به پایان خط رسیده؛ و دیگر حرف تازهای برای گفتن ندارد.
تلخ به این خاطر که همه چیز تکراری به نظر می‌رسد و ملالِ مرگ‌آوری تمام زندگی فرد را می‌گیرد.
و شیرین؛ چون درست اینجاست که تازه‌ها شکل می‌گیرند. عصیان هنرمند در برابر تکرار و کهنگی است که فلک را می‌شکافد و طرح نو درمی‌اندازد!
خالی شو، تا پُرتر شوی: شاید این بهترین دستورالعمل برای یک زندگیِ همیشه خلاق باشد.
نشر منظم افکار و ایده‌ها، سیستمی برای پویایی ذهن هنرمند است.
هر چقدر بیشتر ارائه کنیم، خلاق‌تر می‌شویم.
فکر میکنم بعد از مطالعۀ این نوشته، مطلب زیر هم برای شما سودمند باشد:
دورۀ آنلاین نویسندگی خلاق | وبینارهای نوروزی در مدرسه نویسندگی
شاهین کلانتری در تلگرام | اینستاگرام | توییتر | ویرگول | لینکدین
4 دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
سلام شاهین جان امیدوارم حالت خوب باشد .
راستش منم عقیده ام اینه ایده و حرف رو بیان کنیم تا جا برای ایده و حرف تازه باز شود ولی یک مطلبی رو چند وقت پیش از ست گادین خوندم خیلی فکرمو درگیر کرده است .
ادرس دقیقشو برایت خواهم فرستاد ولی هنوز پیدا نکردم . ولی با این مضمون گفته بود که من هر چی ایده و حرف داشتم زده ام دارم به این فکر میکنم کاش با احتیاط تر مینوشتم ( منظورش این بود همه رو نمیگفتم )
میخوام ببینم نظرت در مورد حرفش چیه ؟
سلام محسن جان
من این حرف رو چندان نمیفهمم.
حرف رو نمیتونی نگه داری که بعداً ذره ذره بزنی.
آدم رشد میکنه و اصلاً لذت زندگی به کشف چیزهای تازه‌ست. من که تا خالی نشم نمیتونم با چیزهای بهتر خودمو پر کنم.
ست گادین هم البته همین نگاه رو داره فکر کنم.
چون میگه قصدش از وبلاگ‌نویسی، یادگیریه.
منم با وجود اینکه نویسنده نیستم اما حس می کنم خالی شدم خیلی تلخ و شیرین دنبال سوژه ام .
بخون سعیده جان. هیچ چیزی جز کتاب به ما ایده‌های خلاق نمیده.