استاد جان سلامی هزارباره و درودی بی پایان
مهربان استاد چه مطالب زیبایی ، خدا قوتت بدهد که در این اول هفته و این روز بارانی زیبا مطالبت اوقاتم را صد برابر شاد کرده
گزینه های شماره دو بسیار عالی بودن هر خط هزار پند بود و هزاران ساعت تامل کردن به آنها کم است
استاد جان سه موردش ذهنم را مشوش کرده که به راهنمایی شما نیاز دارم
۱. نثرم را چگونه قوی کنم ؟
۲.چگونه معرفی مفید و جذاب خودم رو تمرین کنم ؟ الگویی هست که بهش رجوع کنم ؟
۳.آموخته هایم را چگونه به محتوا تبدیل کنم اینو دقیق متوجه نشدم ؟

بنویس، حتی اگر حوصلۀ نوشتن نداری.

پندهای استاد را با جان و دل گوش می داد
با خودش عهد کرده بود
آرام ،
آرام ،
از نوشتن که می گوید ،
آرام تر بگوید ،
لطیف تر بگوید ،
مهربان تر بگوید .

هر روز بگوید
به تکرار بگوید .

مثال آن جمله ای که فریدون مشیری می گفت
جمله دوستت دارم را به تکرار بگو

استاد می گفت :
جمله من می نویسم را
تو می نویسی را
ما می نویسیم را
هر روز بگو
با مهربانی بگو
به تکرار بگو

آنقدر بگو
تا باور کنی
که می توانی بنویسی
که می توانی بسرایی

تا باور کنی حجم بزرگ زندگی نویسندگی ات را
تا جلوی چشمانت
آرام آرام به بلوغ برسد

شعر های یومیه می گفت
و تقدیم استادش می کرد

شعرهای نونهالی را که هر روز جلوی چشمانش
قد می کشیدند
پخته می شدند
و به بلوغ می رسیدند
تماشا می کرد
مثال نوزادی که آرام آرام رشد می کرد

به سفارش استادش هر روز می نوشت
هر روز می سرود

******************************************
شعر گونه ای که دوست داشت سروده بشود
و آمد و آمد تا رسید به من
و من نوشتم اش
*******************
شکوفه می زند زندگی

باور کنیم فراوانی بودن را
در حجم بیکرانگی

باور کنیم شادمانی کودکان را
در حجم بزرگ شادمانی

باور کنیم خنده های کودک درونمان را
در جشن زندگی

باور کنیم بهاری که می آید
با چشمانی سبز
در باغ دل ما

وشکوفه می زند باز زندگی
سرخ و زرد و سبز

و تو می خندی
و من می خندم
و باغ می خندد باز
و جهان پر می شود از حجم خنده های ما

********************
تشویق و تحسین معجزه می کند
و من این معجزه را بارها و بارها مدیون
دوست عزیز و خوش قریحه
جناب شاهین خان عزیز هستم .
بسیاری با تشویق های شما علاقمند به نوشتن و سرودن می شوند
برایتان به تکرار دعای خیر می کنم

جملاتی الهام بخش و زیبا. به ویژه این چهار جمله:
از هوای غیرابری هم به اندازۀ هوای ابری لذت ببر!
خودت را با پذیرفتن‌ تعهدهای ریزودرشتِ اضافه از اهداف اصلی‌ات دور نکن.
بگذار مهربانی اصلی‌ترین خصیصۀ تو باشد.
یادت باشد، زندگی زیباست؛ چون قرمه‌سبزی هست!

بنویس …
حتی اگر مطلبی که قرار است در باره اش بنویسی
برایت آزاردهنده باشد.

خاطره ای که می خواهی فراموشش کنی اما احساس می کنی با نوشتنش برای همیشه ماندگار خواهد شد.
بنویسش و باآن مواجه شو.
حین نوشتن اشک بریز.
اگر لازم بود جیغ هم بکش.
آخر سر کاغذ را خط خطی کن.

اما هر چه در ذهن داری بنویس.
درد هایت را باقلم و کاغذ در میان بگذار.
آنها می توانند بدون هیچ گلایه و سرزنشی حرف هایت را در دل خود جای دهند…
می توانند برای تو دل گرمی ای بی شبهت باشند.
هما نطور که برای من هستند…

حتی اگر کُلفَتِ روزمرگی شده ای.
حتی اگر دست خطِ مزخرفی داری، حتی اگر در اتاقی، همیشه مبحوسی و خورشید و ابر و زمینه ای آبی را پشتِ میله های پنجره ای فسقلیِ اتاقت به تماشا گرفتی، وقتی گرفتی، دیگر ول نکن و فقط بنویس. حتی اگر خورشید رفت پشت ابر قایم شد، ابر گریست و هوا بارانی شد، زمین گِلی و آسمان خاکستری شد. همین موقع ها موقع نوشتن هستند، حتی اگر خودکارت در حال جان دادن باشد!

عرض ادب و ارادت جناب شاهین عزیز و ادیب، تنها جایی که این روزها میتوان به آرامش رسید و کلی انرژی گرفت، سایت شماست، کاش اگر وقتمان را هم صرف نوشتن میکنیم مثل شما مفید و مثبت بنویسیم.
چه پندهای خوب و ارزشمندی!
چقدر ترکیب گل وقت را دوست داشتم

نویسا و مانا به مهر