عشق سال‌های تحریم

درود شاهین عزیز
من فکر می کردم فقط خودم یادداشت هایی از گذشته را در کنج کمد و قفسه های کتابخانه ام کاشته ام تا روزی کمی نور به آن ها برسد و رشد کنند و شاخ و برگشان مرا متوجه کند که؛ بیا ببین اینجا چه خبره…! مانا و نویسا باشید.

بهترین حرفی که میشود در روزهای تحریم زد از زبان و قلم شما جاری شد. ایمان دارم با عمق جان به آنچه می گویید. انسان برای ادامه زندگی بیشتر از هر چیز به یک قلب امیدوار نیاز دارد که در تاریکی او را جلو ببرد. به راستی که ما آیندگانیم و آینده در دست امیدواران امروز است.

چه خوب نوشتین….تبریک

سلام،
بی شک “دانستن” به همراه خود، رنج می آورد. گاهی نوشته های شما، ضربه های خوبی هستند تا دردهایی که به زحمت در وجود خودم ساکت کرده ام، ناله شان بلند شود. وضعیت امروز کشور ما دردناک است و چه داستان ها دارم از این چندسالی که خودم، با پا و سر و گوش خودم، دویده ام به دنبال این و آن تا دردها را بشنوم، بلکه برای یکی شان چاره ای در چنته داشته باشم. الآن بهتر است بگذرم. از روزگار تحریم نوشته اید. تحریم یک روی قضیه است؛ زمانی که آزادی از بیرون سلب می شود. اما تحریم در کشور ما ابعاد درونی هم دارد. ما، روزنامه نگارها، خبرنگارها، رسانه ای ها، دانشجوها، کارمندها و هر کس که زبانی دارد، خودمان را سانسور می کنیم، البته می ترسیم و نمیگویم بیجا می ترسیم. اما قبول کنیم که گاهی خودخواسته از اشتباهات و گاه خیانت هم فرقه ای های خود چشم پوشی می کنیم. دواستانداردی هستیم. آنقدر حرف در ذهنم هست که نمی دانم چطور در یک متن کوتاه جایشان دهم. باز هم بهتر است بگذریم.
آمارتیا سن نویسنده کتاب “توسعه، به مثابه آزادی” توسعه را با آزادی برابر می داند. منظورم صرفا آزادی های مدنی و سیاسی از جنس آزادی بیان نیست؛ وقتی که آحاد یک جامعه انتخاب های متعددی برای زندگی داشته باشند. آزاد باشند که انتخاب کنند و جامعه به آنها فرصت دهد. من فکر می کنم، ما هرچه توانمندتر شویم بهتر می توانیم در شرایط موجود فرصت های جدید برای خود خلق کنیم. در این به قول شما سال های تحریم، بهترین کار توانمند شدن است و گفتن و گفتن و گفتن.

خیلی مطلب خوبی بود.‌
):

آقای کلانتری حقیقت اینه که من وقتی تلاش جوانان نکته سنجی مثل شما را برای فرهنگ کشورمون می بینم دلم قوت میگیرد. اینکه حس کنیم تنها نیستیم دلگرمی بزرگی هست. این چیزیه که بزرگان ما مثل فردوسی و حافظ و …نداشتند. آدمهای هم فکری که به یک هدف خیره شدند.
باید هنوز امیدوار بود.

دوست دارد یار این آشفتگی – کوشش بیهوده به از خفتگی – اندرین ره می تراش و می خراش – تا دم آخر دمی فارغ مباش. دنیا جای نشستن و زانوی غم در بغل گرفتن نیست. “ما در رویدادهای زندگی خود نقشی نداریم اما در اینکه چگونه آن‌ها را تعبیر کنیم مؤثر هستیم. نیمه تاریک وجود”

سرزمین محکوم به زوال؟؟؟؟؟
به کجا چنین شتابان؟!