سعدی در کارگاه کلمات

کارت بیسته کلانتتتتر

تنویر: تاریکی شب در کویر و تنویر آسمان که برگرفته از ستارگان بی شمار می باشد بسیار تماشایی و پر جاذبه است.
رموک: در نوجوانی به تبعیت از هم سالانش، با افکاری رموک و سرکش رفتار می کرد.
محاق: بخاطر حساسیت بیش از حد، نقطه ضعفش بر کسی محاق نبود.
غریو: با نواختن عمو موسیقی، فضای مهدکودک مملو از غریو شادی کودکان شد.
سطوت: یکی از مشخصه های ورزشکاران حرفه ای، سطوت در ظاهر فیزیکی شان است.

سلام!
انسان امروزی میان ناهمگونی ها و روزمرگی ها محاق است. هر چه تقلا کند گویی بی فایده است. تلاش بی حاصلِ او را می توان به جانور رموکی تشبیه کرد که با غریو خود، سعی دارد خود را از گودال فروافتاده در آن، بیرون کشد.
این کوشش نافرجام، دستاوردی که ندارد هیچ، ای بسا جامه سطوت آدمی را لکه دار کند. مسئله امروز بشر، پیمودن راه زندگی، در تاریکی ناآگاهی است. آنچه باعث تنویر این مسیر می شود، بی گمان یادگیری از طریق خواندن و نوشتن است.

تنویر: نور عقل دل را ” تنویر” می کند.
چو پشت دست خویش آسان ببینی روی جان خود
اگر آیینه دل را کنی تنویر در طاعت
سیف فرغانی

رموک:از بخت و دل ” رموک” خویش به تنگ آمده بود.
دل ” رموک” خود را با عشق رام کرد.
فکر می کردم رموک باید تشدید داشته باشد به سبب معنی بسیار رم کنند!!!

محاق: تا که روی همچو ماهش دیده‌ام
ماه بختم در محاق افتاده است
عطار
تلاش کنیم که چراغ ادب فارسی به ” محاق” نرود.

غریو: از غم عشق چنان ” غریو” برآورد که گردون از صدای ناله اش پر طنین شد.
غریوان: از مصدر غریویدن، فریاد کنان؛

سطوت: هر جا غمی و محنت و دردیست سربسر
یک سطوتست از سطوات جلال تو
فیض کاشانی

محاق: تا که روی همچو ماهش دیده‌ام **** ماهِ بختم در محاق افتاده است (عطار)

غریو: خیابانها مملو از غریوِ شادی و هلهله ی مردم بود.

سطوت: سطوت و اُبهتِ خان محمد، تمامِ رعایا و دهنشینان را مرعوبِ خویش کرده بود.

رموک: صحبت با او فایده نداشت، افسارش دست ذهن رموکش بود.
محاق: تنبلی و خمودگی در بهار آنچنان بر ما محاق شده که خودمان هم متوجه حضورش نیستیم.
سطوت:یک مورچه کارگر بیشتر نبود اما آنچنان سطوتش را به رخ میکشید که پنداری تمام آذوقه تابستان را او جمع کرده است. (داستان نوشتم! :))
واژه پیشنهادی: منصه
داستان منصه ظهور را اینجا نوشتم!
http://firstrole.blog.ir/post/داستان-یک-واژه-طلایی