سرپانویسی!

نه‌تنها ابزارهای مختلف روی نوشته‌های ما تأثیر می‌گذارند؛ (+) بلکه وضعیت جسمی ما هم روی کم و کیف آثارمان مؤثر است. نوشتن یک ایده، در حال لمیده روی کاناپه، با نوشتن همان ایده در پشت میز و با حالتی شق‌ورق، ممکن است به نتایج کاملاً متفاوتی منجر شود.

از آسیب‌های زندگی مدرن یکی هم پشت‌میزنشینی است، که علاوه بر نشیمنگاه و کمر، ممکن است قلب آدمیزاد را هم به‌تدریج از کار بیندازد.

نویسندگان حتی از دوران پیشامدرن، به این جبر زندگی مدرن مبتلا بوده‌اند. بالاخره برای نوشتن هر متن جدی باید ساعت‌ها پشت میز نشست و نوشت.

چه باید کرد؟

دانشمندان بر اساس برخی پژوهش‌های جدید پیشنهاد می‌کنند برای سلامت بیشتر، بهتر است پس از هر دو ساعت پشت‌میزنشینی، نیم ساعت هم سرپا کار کنیم.

داشتم کتاب گفته‌های ولادیمیر نابوکف را می‌خواندم، دیدم نویسندۀ زیرک روس دهه‌ها قبل به این کشف مهم رسیده بوده!:

معمولاً روز را در اتاق کارم پشت میز خطابۀ قشنگی شروع می‌کنم که مدلش قدیمی است.

بعد که حس می­‌کنم نیروی جاذبه به ماهیچه‌های ساق پایم تُک می‌زند، می‌نشینم روی صندلی راحتی کنار میزتحریر معمولی‌ام.

آخرسر، که نیروی جاذبه شروع می‌کند به بالارفتن ستون فقراتم، دراز می‌کشم روی کاناپه‌ای در گوشه‌ای از اتاق کار کوچکم. روال مطبوعی است، شبیه حرکت خورشید.

حالا برپا!

 فکر می‌کنم بعد از مطالعۀ این نوشته، مطلب زیر هم برای شما سودمند باشد:

تولید محتوا | برنامۀ روزانۀ من: ساعت خلق، ساعت نشر

دورۀ آنلاین نویسندگی خلاق | وبینارهای نوروزی در مدرسه نویسندگی

شاهین کلانتری در تلگرام | اینستاگرام | توییتر | ویرگول | لینکدین