رابطۀ الهام و عمل | گفتاری از جواد مجابی و کتاب جدید ناهید عبدی

درود شاهین جان
امروز کتاب خانم ناهید عبدی را خواندم. چه خوب که این دیدگاه فردی و جدا از سفسطه بازی های مثلا ادبی! درباره ی کامو و بیگانه نوشته شده است. به نظرم خواندن دقیق کارهای ادبی و فکری قوی ، همیشه به چنین نظرات فردی و مستقلی می رسد.

“به تاخیر انداختنش، سایه روشن هایی را پررنگ و کم‌رنگ می کند” وصف تقریبی و درستی که با دقت خاصی حس نویسنده را در ذهن ما به تصویر می‌کشد. نویسنده ای که به خاطر کارهای مهم و عقب افتاده اش، از نوشتن متنی که به آن اشتیق دارد باز مانده!
شاهین جان، لطفا از Story Telling برامون بگو. از روش هایی که میتونیم مهارت خلق داستان های کوچک را در خودمون تقویت کنیم. من به شخصه، می تونم از استوری تلینگ در کارهای بازاریابی محتوای خودم استفاده کنم.
ممنون شاهین عزیز

سلام
امروز در نمایشنامۀ هملت به جملاتی رسیدم که بی‌ربط به این پست نیست:
«به هر حال کاری را که میل به انجام آن داریم باید در همان وهلۀ اول به انجامش اقدام کنیم زیرا میل تغییرپذیر است و شمارۀ زبان‌ها و دست‌ها و حادثات، برای آن موانع و عوایق پیش می‌آید. تعلل مانند آه است که چون از سینه برمی‌آید شخص را راحت می‌بخشد ولی عمر او را کوتاه می‌کند.»

واقعا همین طوره خودم هم درگیرش هستم تا حسش نیاد تا دلت نخواد نمیشه در مورد تصویر ذهنم بنویسم.
رفته بودیم سفر با کلی لحظه ها و تصاویر متفاوت اما نتونستم همه رو یه جا تو یه فایل بنویسم. از همه چیز نوشتم جز از سفر.
تیکه تیکه هر بار یه قسمتی رو در هر روزی که بشه مینویسم.
آیا طبیعیه؟

شاهین گرامی درود بر تو باد.

ایمیلی که حدس می‌زنم عمومی بوده و برای دیگران نیز ارسال شده است، انگیزه‌ای شد که بعد از مدتی چیزی بنویسم.
اول از همه اینکه من هم مثل دیگران از نکاتی که می‌نویسی یاد می‌گیرم و نیز از پشتکار و قاطعیتی که داری خوشم می‌یاد…
از بین نکات متعددی که به ذهنم می‌آیند، مهم‌ترین‌اش که قبلاً هم به صورت گذرا به آن اشاره کردم و البته جای نوشتن یک کتاب مفصل دارد، عنایت داشتن به «مدیتیشن» است. خودت هم جسته و گریخته دیده‌ام که نوشتن را نوعی مدیتیشن می‌دانی (در واقع نوشتن طولانی مدت و خصوصاً از زاویه‌ی راوی در مورد افکار و احساسات خود؛ مدیتیشن عملی هست) و چیزی که من بخواهم بگویم اینه؛ تمام این دویدنها و بالا و پائین رفتن‌های روزمره، در سطح فعالیتهای ذهن انجام می‌شوند و اگر ذهن را یک هارد دیسک در نظر بگیریم؛ مدیتیشن، خصوصاً اگر آگاهانه انجام شود، بسیار آرامش‌بخش است. (دلیل آرامش بخشی نوشتن‌های طولانی مدت، در کسانی هم که چیزی در مورد مدیتیشن نمی‌دانند، همین توجه ذهن به نوشتن در زمان حال است؛ خود حرکت دست و تلاش برای پیدا کردن جملات و کلمات مناسب؛ یک جریان موازی با جریان اصلی‌ای که در ذهن مشغول فکر کردن هست بوجود می‌آورد که از فشاری که آن جریان اصلی به ذهن و بدن وارد می‌کند، کم می‌کند؛ درست مثل اینکه یک انشعاب از لوله‌ای که با شدت زیاد مشغول پرتاب آب هست گرفته شود)، مثل این است که هارد دیسک را مرتب و منظم کنیم و به اصطلاح دیفراگمنت کنیم. چون مدیتیشن در سطح دیگری غیر از سطح فعالیت ذهن انجام می‌شود، از فشار ذهن کم می‌کند. می‌دانم که خودت و نیز دوستان دیگری با این جریان آشنا هستید، فقط خواستم تأیید و تأکیدی کنم که «معجزه‌ی نوشتن»، به نظرم دلیلی دارد که تا آنجا که توانستم، تلاش کردم توضیحش دهم.
به هر حال من که هر روز به کمک نوشتن‌های طولانی مدت به قلعه‌ای در مرتفع‌ترین ارتفاعات بیرون ذهن می‌روم و از آن بالا به همه‌ی فعالیتهای ذهن نگاه می‌کنم و بر اثر این فاصله گرفتن‌ها از فعالیت‌ها و شلوغ کاری‌های ذهن؛ اولاً که به ریش‌اش می‌خندم و آرام می‌شوم و در ثانی متوجه نقاط قوت و ضعف‌اش هم می‌شوم و آنچه که خوب هست را تقویت و آنچه که لازم نیست را طی روندی انعطاف پذیر حذف می‌کنم…
به هر حال اهالی قبیله‌ی قلم و درون، لازم هست که یک پناهگاه مرتفع در بیرون ذهن داشته باشند که برای تمدد اعصاب به آنجا پناه ببرند، حتی در شلوغ‌ترین ساعات ترافیک درون یا بیرون ذهنی.