خطاب به خودم نوشته بودم:
نگذار خطاهای دیگران، برایت مسرت‌بخش باشد.
و حالا و هنوز هم دوست ندارم با چشم‌دوختن به کاستی‌های دیگران از بار مسئولیت خودم بکاهم.
برای توجیه نقائص خودمان همواره می‌توان نمونه‌های بسیاری بدتری را پیدا کرد.
مثلاً بیایید به اهمالکاری فکر کنیم:
همیشه هزارها تنبل دوروبر همۀ ما هست که با دیدن آن‌ها می‌توانیم نفس راحتی بکشیم و به اندک کوشش خودمان بسنده کنیم.
اما نتیجه؟
7 دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
[…] چند سال پیش بهم گفتین وبلاگمو راه بندازم تا نتیجه‌اش رو ببینم و زندگیم رو تغییر بده. اون موقع از این حرف آگاه نبودم اما مهر ماه ۹۹ اتفاق جالبی برام رخ داد. روزها بود که از بیکاری شاکی بودم. یک صبح شماره ناشناسی رو روی گوشیم دیدم، فکر کردم اشتباه گرفته و جواب ندادم. دوباره تماس گرفت، برای رها شدن از این تماس تلفن رو جواب دادم: سلام آقای سلیمانی؟ بله خودمم؟ آقا یه شماره تلفن توی سایتت بذار شاید کسی کارت داشت؟ چطور؟ اتفاقی سایتت رو دیدم. دنبال شماره تلفنت بودم که دیدم توی سایت نیست. از توی who is (سامانه اطلاعات دامنه) پیدا کردم و تماس گرفتم. درخدمتم. ما یه استارت آپ داریم، نمونه محتواهای شمارو دیدم و پسندیدم اگه مایلین با هم همکاری داشته باشیم… و این شد که من الآن نزدیک به ۱۰ ماهه توی یه استارت آپ کوچیک اما موثر فعالیت میکنم و کاری که دوستش دارم یعنی نویسندگی، محتوا و کپی رایتینگ انجام میدم. دمتون گرم که منو راهنمایی کردین و تشویقم کردین سایت رو راه بندازم. این روزها سایتم فعالیتش کمه اما به زودی دوباره شروع میکنم. (+) […]
«شاید به جای اصرار بر دویدن، عاقلانه‌تر آن بود که راه بروم. بسیاری از دوندگان همین کار را می‌کردند و به این ترتیب به پاهای خود استراحت می‌دادند. ولی من راه نرفتم، حتی به اندازه‌ی یک قدم. بارها ایستادم تا حرکات کششی انجام دهم ولی یک‌بار هم راه نرفتم. به آنجا رفته بودم که بدوم نه راه بروم. به همین دلیل آن همه راه را تا منتهی‌الیه شمالی کشور پیموده بودم، فقط برای دویدن.
هرقدر هم آهسته می‌دویدم مهم نبود، فقط نباید راه می‌رفتم. یکی از قوانین من بود و اگر آن را می‌شکستم هیچ بعید نبود که قوانین دیگر را نیز پشت سرش بشکنم. در آن صورت، رسیدن به خط پایان مسابقه از محالات بود.»
-هاروکی موراکامی|وقتی از دو حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم
«هرقدر هم آهسته می‌دویدم مهم نبود، فقط نباید راه می‌رفتم. من برای دویدن آنجا بودم.فقط برای دویدن.»
من برای چی اینجام؟ برای چی تا اینجا اومدم؟ فقط برای اینکه یک کار رو انجام بدم پس، نباید راه برم. درسته؟ نباید. هرچقدر هم آروم بدوم مهم نیست… اصلا مهم نیست.
پگاه جان
به موفقیت تو بی‌نهایت امیدوارم.
سلام آقا شاهین خوبین؟ امیدوارم منو یادتون باشه
چند سال پیش بهم گفتین وبلاگمو راه بندازم تا نتیجه اش رو ببینم و زندگیم رو تغییر بده
اون موقع از این حرف آگاه نبودم اما مهر ماه ۹۹ اتفاق جالبی برام رخ داد
روزها بود که از بیکاری شاکی بودم. یک صبح شماره ناشناسی رو روی گوشیم دیدم، فکر کردم اشتباه گرفته و جواب ندادم
دوباره تماس گرفت، برای رها شدن از این تماس تلفن رو جواب دادم:
سلام آقای سلیمانی؟
بله خودمم؟
آقا یه شماره تلفن توی سایتت بذار شاید کسی کارت داشت؟
چطور؟
اتفاقی سایتت رو دیدم. دنبال شماره تلفنت بودم که دیدم توی سایت نیست. از توی who is (سامانه اطلاعات دامنه) پیدا کردم و تماس گرفتم
درخدمتم
ما یه استارت آپ داریم، نمونه محتواهای شمارو دیدم و پسندیدم اگه مایلین با هم همکاری داشته باشیم…
و این شد که من الآن نزدیک به ۱۰ ماهه توی یه استارت آپ کوچیک اما موثر فعالیت میکنم و کاری که دوستش دارم یعنی نویسندگی، محتوا و کپی رایتینگ انجام میدم
دمتون گرم که منو راهنمایی کردین و تشویقم کردین سایت رو راه بندازم
این روز ها سایتم فعالیتش کمه اما به زودی دوباره شروع میکنم
محمد عزیزم
مگه میشه تو رو از یاد ببرم.
تو یکی از بهترین‌ها هستی و می‌دونم که در سال‌های آتی خیلی بیشتر شکوفا می‌شی.
به خاطر مسیری که توش قرار داری خیلی خوشحالم. برات بهترین‌ها رو آرزو میکنم.
حس میکنم کامنت تو می‌تونه برای خیلی از دوستان دیگه الهام‌بخش باشه. بنابراین با اجازه‌ت در یک پست مستقل کامنتت رو به اشتراک می‌ذارم.
با قدرت ادامه بده.
نتیجه میشه درجا زدن.
[…] نگذار خطاهای دیگران، برایت مسرت‌بخش باشد. (+) […]