مشکل من و تو

یادمه تو یه پستتون گفته بودین اگر میدونستی که چطور باید بنویسی، الان نق نمیزدی که دچار روزمرگی شدم! چون خوب نوشتن، حتی همون روزمرگی رو هم تبدیل به چیزی میکنه که حس و حال جدیدیو ازش تجربه کنی. بعد از این چند هفته ای که وبلاگ نویسی که شروع کردم، تازگیا دارم به قدرت قلم بیشتر پی میبرم.
دوستت دارم استاد

من حتم دارم که در ملال‌آورترین زندگی‌ها هم خیلی چیزها برای دیدن و نوشتن هست؛ به شرط دیدن.
این جمله اگر چراغ راه یک نویسنده شود دیگر برای او نقطه تاریکی وجود نخواهد داشت.
خوب دیدن موجب روشن شدن ذهن نویسنده شده و نتیجه روشنایی ذهن خلق داستان ها است.

سلام شاهین جون امیدوارم سال خوب و موفقی پیش روی شما و دوستان و عزیزانتون باشه.
مطالبی که نوشتید همه تلخ و برخورنده است و کاملا هم حقیقت دارند.
خواندن این پست شما باعث شد توی کاسه ی تهی سرم فینال پرتاب چکش المپیک برگزار کنند. هر پرتاب ضربه ای مهلک و بلافاصله بعد از اصابت چکش، هیاهوی صدهزار نفر تماشاچی در اعماق مغزم سوت می کشد. چشم های خسته ام هیولاگونه متورم می شود آنقدر بزرگتر و بزرگتر می شوند تا آن ها را به دو کره ی آویزان به فنرهای مرتجع از گودال عمیق و تاریک باقیمانده از ترکیدن آن ها، تبدیل کند. بعد از پایان فینال پرتاب چکش هم قرار است در آن جا مسابقه راگبی با توپ سربی برگزار شود.
درود به شما به خاطر کمک به شاگردان حقیقی و مجازی تان. کی بشه حضوری از راهنمایی های شما بهره ببریم. با سپاس فراوان-جهان

سلام

ما آدما وقتی از خودِ واقعی مون بودن می ترسیم، نوشتن هم برامون ترسناک می شه.
ولی خب غافل از این که هیچ کس از اولش بهترین نبوده و همه به مرور زمان رشد کردند.
البته وقتی همه ش برای کسی که هستیم غصه بخوریم و هیچ کاری نکنیم، ترسیدن چیز عجیبی نیست ولی وقتی بدون وقفه برای رشد خودمون تلاش کنیم، دیگه معنایی نداره نگران چیزی باشیم.
این ها رو برای خودم نوشتم 🙂

سپاس از قلم رسایی که داری.
به نظرم تو باید از عمیق ترین تجربیاتمون برای مخاطب بنویسیم تا اعتماد مخاطب جلب بشه.