تا دیر نشده مهاجرت کنیم

[…] یادگیری مؤثر، که از سر اشتیاق و انتخاب صورت گرفته، بدون درد و فشار و خونریزی به عمل و دستاورد تبدیل می‌شود. (+) […]

سلام آقای کلانتری
با دیدن پستتان یاد اتفاقی افتادم که چند ماه پیش باآن روبه رو شدم.اوایل شب بود، ناگهان دوستم وارد اتاق شد(من خوابگاه هستم) و گفت باید تمام تلاشمان را بکنیم تا از این کشور برویم.پرسیدم چرا اینقدر ناگهانی این تصمیم را گرفتی؟
گفت : امروز فهمیدم تمام دوستانم که میتوانستند در این کشور در بهترین دانشگاه درس بخوانند دارند روی زبان خودشان کار میکنند که بروند.
همان شب من هم کاغذی گذاشتم جلوم و فکر کردم که چگونه در این شرایط که خیلی ها میگویند اوضاع کشور خوب نیست میتوان موفق بود.
سه تصمیم بود که گرفتم و هنوز به آن پایبندم:
نوشتن،خواندن و حذف(به قول شما مهاجرت) بعضی افراد از زندگیم .بعد از حدود ۳ماه به هر سه ی آنها وافادار بوده ام.
اکنون تاثیر آنها را به وضوح در زندگیم میبینم.
چه قدر خوب است که پست های با مضامین ساده اما خیلی کاربردی مینویسید.

سلام شاهین جان
نوشته هات پر از خلاقیت و ایده هست
هر دفعه هر کدوم رو میخونم کلی ایده و چیزای جالب و خلاقانه یاد میگیرم که واقعا لذت بخشه.

راجب مهاجرت ذهنی، کلمه جالبیه که به بسته‌ی کلماتم اضافه شده و خوشحالم از این بابت
ممنون از نوشته های خوبت.

درود به جناب کلانتری عزیز
چقدر این پست توی این شرایط دلنشین بود … چند روز پیش نادانسته ! تصمیم به مهاجرت ذهنی گرفتم بعد از کش و قوس های زیاد کاری و کلنجار های ذهنی و تصمیم گرفتم تحصیل دانشگاهی رو دیگه کنار بذارم ( حداقل در شرایط کنونی !! ) و بپردازم به یادگیری و آموزش غیر دانشگاهی توی حیطه ای که بهش علاقه مند هستم . و پست شما بیشتر ترغیب ام کرد …

پایدار باشید و برقرار

چقدر خوب و به جا بود…ممنونم
حتی اگر امکان مهاجرت جسمی هم باشه باز این کار جزو ضروریات است

سلام و صد‌سلام
درود‌ و صد درود
زنده باد به این افکارِ نابِ مکتوب…

در جامعه‌ای که همه‌ منتظر یک معجزه برای تغییر جهان هستند، چقدر خوشحالم که دانش‌آموخته‌ی مدرسه‌ای هستم، با دیدگاهِ جهان‌بینیِ درونی.

درونیات ما مثلِ اکسیژن در هوا تکثیر می‌شوند و جهانِ اطرافمان را اگرچه نرم نرمک اما در‌ طول‌ زمان به جای بهتری برای زیستن تبدیل می‌کنند.

کافی است از استادِ‌ خوشفکری اندیشه‌ی مکتوب بیاموزیم و هر‌روز و بی‌وقفه با هزاران کلمه به جانِ اندیشه‌های نامنسجم و افسار‌گسیخته‌‌مان بیافتیم، که سال‌هاست، همچون حباب‌های بی‌وطن و سی‍ّال ما را به هر سمت‌و‌سوی نامربوطی می‌کشانند.

گاه به بهانه‌ی آداب‌و‌رسوم، گاه به حماقتِ فرهنگ و دمی به تقلید از روزمرّگان.

این‌گونه به دلایلِ موهومی عاداتِ بی‌حاصلمان را سینه‌به‌سینه در نسل‌های سوخته‌تر از خودمان جا می‌گذاریم. در‌حالی‌که هیچکس پیدا نمی‌شود از خودش بپرسد:
آیا وقت آن نرسیده از خودم آغاز کنم؟
آیا جهانِ‌من بدونِ عقایدِ پوچِ نسنجیده قشنگ‌تر نیست؟

تا‌این‌که روزی از روزهای قشنگِ خدا، انسانی با افکاری نو، عاداتِ شگرفش را که هیچ عامیانه نیست، با جرأت در جهان انتشار می‌دهد و جهان را اگرچه نرم‌نرم اما سرانجام دگرگونه می‌کند.

دنیایتان وسیع، به وسعتِ زمین ‌‌‌‌‌نه، بلکه زمان.

پاینده و پیروز باشید.

با سلام. خودم که قصد مهاجرت ندارم. بیشتر هدفم سازگاری با محیطه. از هر ماجراجویی و چالشی بشدت پروا دارم. اما مطلب شما کاملا مفیده برای یکی از دوستانم که چند ساله گرفتار اشتباهات تکراریه و از یه سری افراد آزارنده نمی تونه دور شه. سپاس از مطلب

کاملا به نکته به جا و ارزشمندی اشاره کردید . مهاجرت ذهنی اولین گام برای شروع توسعه فردی است . چرا که با دور ریختن عادات و افکار زاید فرد احساس تهی بودن می کند ونیاز به رشد در او زنده می شود .
تحصیلات دانشگاهی و آکادمیک هم راه به جایی نمی برد دقیقا مثل گواهینامه رانندگی ، که شما را مجاز به رانندگی می کند ولی از شما راننده نمی سازد . بلکه این راندن در جاده و شرایط ترافیکی است که مهارت شما را افزایش می دهد .