من هر چند روز یکبار برای دوستانم نامه‌ای می‌فرستم. توی این نامه‌ها هر از گاهی از چیزهای تازه‌ای که آموخته‌ام می‌گویم، و اغلب اوقات نیز گزیده‌ای از بهترین نقل‌قول‌هایی را که خوانده‌ام می‌فرستم.
شما هم برای دریافت این ایمیل‌ها می‌توانید فرم زیر را پر کنید…
نامه ۱ اگر در خرابه زندگی می‌کنی، اقل کم ویرانه را با نق و ناله ویران‌تر نکن؛ عسل پیشکش، زهر به کام کسی نچشان. بله، منفی‌بافی، فهرست کردن کمبود‌ها، و گلایه از ناملایمت‌ها ممکن است لذت بخش باشد، لایک و کامنت بگیرد، و به خیالت تو را متفکر‌تر و دردمندتر جلوه کند. اما یادت باشد،…
هر از گاهی بعضی کامنت‌ها غافلگیرم می‌کنند، برخی هم وادارم می‌کنند به بازاندیشی دربارۀ بسیاری چیزها. بخشی از این نظرات از سوی نسل‌های جدیدتر است، مثل دهه هشتادی‌‌ها که به خاطر بعضی از پست‌های قدیمی وبلاگ از جمله مطلب «اگر هنوز گرفتار مدرسه و دانشگاه هستید…» گذرشان که به اینور می‌افتد چند خطی هم می‌نویسند….
به گمانم اصیل‌ترین شیوۀ نوشتن، نامه‌نگاری است.
طرف نقل، اگر درست و به جا انتخاب شود، کیفیت فکر و نوشته، چه بسا بیش از چیزی باشد که نویسنده در خودش می‌دیده…
در پس هر اتفاق تلخی، لزوماً نه شیرینی هست و نه تلخیِ مکرر.
اما من و تو، می‌توانیم «شیرینی» را انتخاب کنیم…
