گوشۀ برگه‌ای نوشته بودم:
«من می‌خواهم گزینۀ پیش‌فرضم در انجام کارها نوشتن باشد.»
یعنی هر لحظه که در انتخاب کاری برای انجام دادن مردد بودم نوشتن را برگزینم. (احتمالاً در حال حاضر گزینۀ پیش‌فرض بسیاری از ما چک‌کردن اینستاگرام است.)
هنوز در تبدیل نوشتن به گزینۀ پیش‌فرض کاملاً موفق نشده‌ام؛ اما فکرکردن به تحقق کامل این وضعیت هم برایم جالب است.
برای کاستن از فاصلۀ مغز و دست، یکسره باید نوشت.
6 پاسخ
سلام استاد=)
خدا رو شکر خیلی وقت‌ها وقتی مردد هستم در انجام دادن کاری، اولین گزینه‌ای که به ذهنم می‌رسه نوشتنه. حیف که گاهی حواشی‌ای مثل اینستاگرام و عنترنت‌گردی هم گریبانگیره.
😉😍
چقدر کوتاه و مفید…
سلامت باشی فاطمه جان
خوشحالم می‌شم از خوندن کامنت‌های تو.
آقای کلانتری یعنی تو یک سال و نیمی که آزاد نویسی(در هر لحظه شبانه روز) و صبحانه نویسی رو به توصیه شما انجام دادم از گردابی بیرون اومدم و هر چند هنوز اصلا راضی نیستم از توانم در بیان لب لباب آنچه در فکرم میگذره اما نخ تسبیحی پیداکردم که مهره ها رو بیشتر و بیشتر کنار هم میچینه.
چقدر الی عزیز
امیدوارم روز به روز حس و حالتون بهتر و بهتر بشه.