ژوزه ساراماگو هم وبلاگ می‌نوشت

ژوزه ساراماگو، نویسندۀ کتاب معروف «کوری» چند سالی منظم و مرتب وبلاگ می‌نوشت و بعدها مجموعه‌ای از وب‌نوشت‌هایش در قالب کتابی با به اسم «نوت بوک» منتشر شد. بسیار از یادداشت‌های ساراماگو دربارۀ مسائل سیاسی و اجتماعی روز است. این یکی بدون تاریخ مصرف است:

یادم هست پدربزرگ جرونیمو در ساعات پایان عمرش رفت تا با درخت‌هایی که کاشته بود خداحافظی کند، آن‌ها را بغل گرفت و اشک ریخت، چون می‌دانست دیگر آن‌ها را نخواهد دید.
این درس ارزش آموختن دارد. من هم کلماتی را که نوشته‌‌ام در آغوش می‌گیرم، عمر طولانی برایشان آرزو می‌کنم، و نوشتن را از همان‌جایی که رها کردم از سر می‌‎گیرم.
نقل از کتاب نوت بوک | ترجمۀ مینو مشیری | نشر ثالث

10 پاسخ

  1. چه جااااالب👌👌
    《اتفاقا من هم از همان اول هدفم همین بود؛ اینکه با نوشته هایم زاده شوم، زندگی کنم و در آخر “تمام” شوم.》
    تبحر شما در وبلاگ نویسی، علاوه بر ستودن، آموختنی ست استاد کلانتری عزیز⚘

  2. متن بسیار ناب و درجه یک
    همچین متن شاخصی بنظرم باید انتشار بدیم تا به گوش همه برسونیم
    استاد من اینو تو اینستا پست میذارم. تو سایت razienadimi.ir انتشار میدم. ممنون میشم به سایتم سر بزنید🌸

    1. زنده باد خانم ندیمی ارجمند
      چه عالی. با کمال میل به سایتتون سر می‌زنم.

  3. من هم میخواهم دائم الدفترچه باشم
    با دفترچه بشینم پاشم بخوابم بیدارشم اصلا بمیرم😊

  4. واقعاً نوشتن مثه درخت کاشتن میمونه. بیل زدن و عرق ریختن داره. بعدم باید صبور بود. درخت طول میکشه تا میوه بده. نوشته هم طول میکشه تا پخته و کامل بشه.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *