چرا سوار مترو می‌شوم یا خلاقیت تحت فشار!

سلام. متنی را که دیشب اینجا براتون فرستادم، پاراگراف اول متنی بود که هنوز تمام نشده بود. و اگر تمام میشد قرار بود به عنوان اولین نوشته ام در کانال تلگرامم بگذارم، کانال تلگرامی که قرار است از امروز به صورت روزانه آن را به روزرسانی کنم و امروز آن متن تمام شد و این اولین نوشته ای است که علاوه بر متن، ایده نیز از خودم است و هیچگاه فکر نمیکنم روزی بتوانم چنین متنی بنویسم. همه ی اینها را مدیون حرف ها و کتاب ها و درسهایی ست که من از شما آموختم و به خاطر آن ممنونم. امروز تصمیم گرفتم برای تبدیل به یکی از بهترین نویسنده ها، اول نویسنده ی بدی باشم و فقط به درونم گوش کنم و بنویسم بعد از آن تمام تلاشم را برای بازنویسی بگذارم. با آنکه بازنویسی این متن سخت بود، تصمیم به نویسنده ی بدی بودن و یک جمله، کمکم کرد که تا انتهای متن تمام تلاشم را بکنم.”اول به ساخت دیوار فکر نکن بلکه آجر به آجر را به بهترین نحو ممکن در جایش قرار بده، خیلی زود دیوار ساخته خواهد شد.- برتری خفیف” و به طرز شگفت آوری بعد از تکه تکه بازنویسی کردن متنم، متن من هم به طور کامل ساخته شد. شاید به نظر شما و اهل نوشتن این متن بد باشد اما برای من که تصمیم بر نویسنده ی بد بودن گرفته ام و با اینحال می خواهم به بهترین نحو ممکن آجر به آجر این متن را درست در جایش بگذارم، با تمام وجودم ذوق تمام شدن این متن را حس میکنم .شاید این حس فقط فقط مال این لحظه باشد و برای نوشتن متن جدید شاید دوباره به چه کنم چه کنم بیفتم اما باز هم می خواستم در این خوشحالی لحظه ای شما را نیز سهیم کنم. و این متن هدیه ایست اول به خودم و بعد به شما که الگوی من هستید تقدیم میکنم:
تیپ زدن با کتاب
نگاهم دوباره به کتابی افتاد که مدت ها کنارم، بی آنکه ورق بخورد باز مانده بود و کتاب روی پای زنی خواب، جا خوش کرده بود. زن تکیه گاهی برای گذاشتن سرش نداشت زیرا بلندای پشتی صندلی در برابر قد زن کم آورده بود، هر چه خودش را هم می کشید، نمی توانست تکیه گاهی برای سر زن باشد. و اما سر زن، همچنان به دنبال یک تکیه گاه به چپ و راست می افتاد تا شاید جایی پیدا کند و آرام بگیرد. شاید اگر می دانست قرار است بخوابد جای دیگری را برای نشستن انتخاب میکرد. مثلا جای من، جایی کنار پنجره. شاید اگر بیدار بود جایم را با کتابش طاق می زدم. اینگونه او تکیه گاهی برای سرش داشت و من کتابی برای خواندن.
حسرت نبودن کتاب در دلم افتاد. کاش یکی از کتاب هایم همراهم بود. نگاهی به کوچکی کیفم انداختم و قد و اندازه یکی از کتاب ها را در ذهنم وجب کردم، بعد وجبم را روی کیفم گذاشتم. اگر حق بسته ماندن کیف را از او بگیرم و کتاب را ایستاده در آن بگذارم، و بر سنگینی کیفی که بر شانه ام است بیفزایم، سر و گردن بیرون مانده ی کتاب از کیفم دلیلی می شود که کتاب را نه بر اساس حرفی که می زند، بلکه بر اساس رنگش انتخاب کنم. اگر بخواهم رنگش را پنهان کنم آن را درون ساکی می گذارم. اما کدام ساک؟ در فکرم ساکهای پلاستیکی انباشته شده در پایین کمدم را مرور کردم، بعضی هاشون لُهُر بودند و بی قواره. بعضی ها رنگ های جیغی داشتند که به رنگ مانتوهایم نمی خورد. اگر، ساکی پارچه ای با رنگ و طرح خنثی بخرم، چطور؟ رشته ی افکارم با بسته شدن کتابی که کنارم باز مانده بود پاره شد. زن، هیکل خواب آلودش را از صندلی کند و با کتاب از من دور شد. حقیقتا به دنبال چه بودم، کتاب خواندن در مترو یا تیپ زدن با کتاب؟
تا حالا چندین بار بی توجه به آنچه باید انجام شود، به حاشیه ها فکر، و اصل ماجرا را فراموش کرده ایم؟
و این دردسر کسانی ست که بیشتر درگیر حاشیه ها می شوند نه اصل ماجرا

نگاهم دوباره به کتابی افتاد که مدت ها کنارم، بی آنکه ورق بخورد باز مانده بود و کتاب روی پای زنی خواب، جا خوش کرده بود. زن تکیه گاهی برای گذاشتن سرش نداشت زیرا بلندای پشتی صندلی در برابر قد زن کم آورده بود، هر چه خودش را هم می کشید، نمی توانست تکیه گاهی برای سر زن باشد. و اما سر زن، همچنان به دنبال یک تکیه گاه به چپ و راست می افتاد تا شاید جایی پیدا کند و آرام بگیرد. شاید اگر می دانست قرار است بخوابد جای دیگری را برای نشستن انتخاب میکرد. مثلا جای من، جایی کنار پنجره. شاید اگر بیدار بود جایم را با کتابش طاق می زدم. اینگونه او تکیه گاهی برای سرش داشت و من کتابی برای خواندن.
نیما یوشیج میگوید هر کجا ذوقت تو را کشاند برو، حتی اگر اشتباه بود و این اشتباه طبیعی ست.
با سلام خدمت جناب آقای کلانتری، مدت ها بود بعد از خواندن حرفهایتان در مورد رفتن به سر کار با وسایل نقلیه عمومی و استفاده از زمان آزاد به وجود آمده در آن وسایل، خواندن سه شنبه ی خیس و داستانهای ناتمام نجدی، و توصیف زیبای نجدی از حرکت اتوبوسی که ملیحه سوار آن بود، در من
ذوق نوشتن در مترو و اتوبوس، دیدن و نوشتن آدمهایی که فقط دقایقی را در این وسایل عمومی میگذرانند، ایجاد شد و باعث شد شغلی را انتخاب کنم که برای رفت وآمد مجبور باشم دو ساعتی را در این وسایل بگذرانم.
نوشته ای که در ابتدای کامنت است در واقع حاصل قسمت‌کوچکی از این دیدن ها و نوشتن هاست.

سلام…

گاهی آدم برای فراموشی
به شلوغی شب ، به ازدحام غلغله ها ، یا صدای پیچیده ی جمعیت عجول روزگار
چنگ می اندازد تا فرار کند
و اویزان گوش هایی می شود که در میان انبوه اندیشه های بلند کَر شده اند
و اما این خلع او را در خودش غرق می کند

ممنون و موفق باشید

ای کاش شلوغی مترو نبود اونوقت من یکی از اونهایی بودم که برای فکر کردن و ایده گرفتن توی هزارتوی زیرزمینی مدام خط عوض میکردم و ایستگاههای مختلف رو امتحان می کردم.

در اتوبوس که سرپا یا نشسته کتاب میخوانم همیشه با چشم های گرد شده نگاهم میکنند؛ غافل از این که هر بار که دارند تلگرامشان را حفر میکنند یا آن محتوای جویده شده را با اشتیاق و لذت از کلیسای تلگرام باور می کنند تا بفهمند، مستحق نگاه های متعجب اند.