شاید اصطلاح «هوایی‌زدن» را شنیده باشید؛ در توییتر فارسی رایج‌تر است. مال وقتی‌ست که کسی خطاب به‌دیگری چیزی می‌نویسد اما بی اشاره‌ی مستقیم به نام او. بیشترینه‌ی هوایی‌ها مبهمند و سؤتفاهم‌زا.
مصیبت هوایی‌زدن در این است که تو غالبن می‌خواهی یک نفر را بزنی اما ناگزیز چند نفر به خودشان می‌گیرند. بنابراین اگر با مستقیم‌زدنْ یک نفر را از دست بدهی با هوایی‌زدن از چشم چند نفر میفتی.
«هوایی‌زن» هم برای خودش فشار ذهنی ایجاد می‌کند («آیا به هدف زدم؟») هم برای دیگران («یعنی منظورش منم؟»).
آدم‌ها موجودی که بار ذهنشان را سنگین کند چندان قابل معاشرت نمی‌‌دانند.
اگر شهامت لازم را برای بیان سخنی نداریم چه‌بهتر که کماکان ناگفته بماند. به‌جای صرف نیرو برای پرتاب هوایی، صراحت و خلاقیت لازم برای بیان برهنه‌ی حرفمان را در خود بپروریم.
امیدوارم خود این نوشته هم هوایی‌زدن تلقی نشود.
3 پاسخ
عرض سلام و ارادت استاد گرامی
بعضی از یادداشتهاتون رو چندباره با دقت مرور می‌کنم. مثل همین یادداشت که علاوه بر محتوا، دلباخته‌ی نوع نگارشش شدم.
قلمتون پاینده.
درود فاطمه گرامی
خوشحالم که دوست دارید این نوشته را.
برقرار باشید.