هر کلمه یک ایده است

استاد عزیز
الحق و الانصاف که کلامتون حق و دلنشین است مثل همیشه
از روزی که به نوشتن جدی رو آوردم متوجه شدم چقدر در زبان فارسی فقیر هستم
ممنون که چراغ راهمان شدی

درود بر شاهین ِِ عزیزم و دوست دارِ کلام.
امروز صبح که بیدار شدم یک دو خطِ اولِ «پادشاه فتح» از نیما بی اختیار روی لبم می چرخید و می خواندم:
در تمام ِِ طول ِِ شب،
کاین سیاه ِِ سالخوردْ انبوه دندان‌هایش می ریزد؛
وز درونِ تیرگی های مزّور
سایه های قبرهای مردگان و خانه های زندگان در هم می آمیزد…
این دو خط تکرار میشد در ذهن و بر زبانم، گفتم بنشینم امروز این شعر را از رو بنویسم شاید گره های بسیاری که در این شعر برایم پیچیده شده، و پادشاه فتح را که در دو سه خوانشِ قبلی ام درست نخوانده ام و نفهمیدم اش، اندکی شُل شود.
….
بر خلاف ِِ تصورم، کار بیشتر از معمول طول کشید. دو سه ساعت شد تا بفهمم هر جمله چه شکلی باید خوانده شود که در متنِ کار درست باشد و با کلّ شعر هماهنگ گردد، و این وسط چه ها قدر یاد گرفتم از کارِ نیما با زبان،با شخصیت سازی، با تصویر و با روایت و حضور پر رنگِ راوی در شعر.
و هر چه به پایان شعر نزدیک می شدم دیدم هر چه پایم در ابتدای خواندن، با ترس و لرز قدم بر می داشت، حالا به سَبُکی روی جاده ای ساکت و باشکوه و با خیالِ تخت! نرم نرمَک می دوید.
وقتی که خودم این شعر را نوشتم، تازه فهمیدم او با چه وسواس و دقتی هر کلمه را برچیده و سر جایش می گذارد.
اینجا می فهمیم که هر کلمه برای او چه قدر ایده و فکر همراه خودش می آورد.

ایده های شما همیشه بهترین هستند و مشوق نوشتن…

سلام …

مدت زیادی شده که به سایت‌تون سر نزدم متاسفانه و مطلبی نخوندم و کامنتی ننوشتم.

دیگه حس کردم واقعاً ازتون دور شدم!

باید تلاش کنم مثل سابق هر روز بیام اینجا.

(امیر لازمی؛ یکی از شاگردان مجازی و علاقمندان واقعی به شما!)

اگه تا حالا به هیچ چیز باور نداشتم الان به این باور دارم که کلمه برای یک آدم دست به قلم حکم ساتور برای قصاب رو داره. اگر ساتور کند باشه قربونی زجر کش میشه. نویسنده هم اگر از کلمات کند و تکراری استفاده کنه نمی تونه حرفش رو واضح بزنه.
بهترین سرگرمی من وقتی که دارم لا به لای اشعار و کتاب ها جمله و ترکیب ها رو دست چین می کنم.
پاینده باد!

مگه میشه ایده و تمرین هایی که شما می دید بد باشه بازم مثل همیشه آدم رو به نوشتن تشویق می کنه ….

درود بر شما جناب شاهین بزرگوار..مطلبی مفید و در خور تامل بود..سوالی داشتم ایا این طبیعی است که گاهی کلمه ها را به حد تقدس می رسانم و گاه شلخته و سرسری از کنارشان می گذارم و نسبت به تمام کلمه ها بی تفاوت می شوم؟ برای رساندن شعور به حد اعتدال و درک واژه ها و قدر دانستن کلمه، به راستی چه باید کرد؟