این روزها مشغول مراحل نهایی آماده کردن کتاب جدیدم هستم.
عادت دارم بین کارها، برای استراحت سراغ کتاب‌های کم‌تر ورق‌خورده‌ام بروم. داشتم کتاب قمار نوشتن را ورق می‌زدم که چشمم خورد به گفتۀ امیل سیوران؛ دیدم تمام چیزی است که می‌توانم دربارۀ کتابم بگویم:
«به نظر من، هر کتابی باید بدون فکر کردن به دیگران نوشته شود. نباید به جز خودتان برای هیچ کس دیگری بنویسید. نباید صرفاً به این خاطر که کتابی نوشته شود، کتاب نوشت. چون آن کتاب حقیقتی در خود نخواهد داشت و تنها به ظاهر کتاب خواهد بود. همه نوشته‌هایم را برای فرار از نوعی حس فشار و افسردگی، برای فرار از نوعی احساس خفگی نوشته‌ام. کار من، آن‌گونه که دیگران درباره کارشان ادعا دارند، حاصل الهام نبوده. نوشتن برای من نوعی آزاد شدن بود، نوعی توانایی برای نفس کشیدن.»
در همین رابطه:
10 پاسخ
سلام شاهین خان.
نویسنده هایی مثل کامو که صدها مقاله مینوشتند، اغلب مقاله ها در چه زمینه ای بودند؟ ادبی بودند یا صرفا فلسفی و یا تحلیل خبر؟
همه چیز محمدمهدی عزیز
هم خبری، هم فلسفی، هم هنری.
بخشی از مقالات کامو رو می‌تونی تو این کتاب بخونی:
«مقاومت، عصیان، مرگ»
قمار نوشتن
چه عنوانی
ترغیب شدم بخرمش
چه خوب.
کتاب خوبیه.
کاملا درسته.نوشتن برای من هم دقیقا همینه.گاهی حس میکنم اگه ننویسم خفه میشم
زنده باد طوبی جان
واقعا کاش همیشه برای خودمون بنویسیم نه برای تاییدش توسط دیگران…
این روزا تلاش می کنم اول از همه برای خودم بنویسم بعد به این فکر کنم که کجاشو میتونم انتشار بدم و توی صفحم بذارم.
زنده باد. چه خوب.
دو خط اول خیلی خوب بود 🙂