پیش حرف: در این بخش، مروری داریم به برخی از بهترین کامنت‌هایی که طی هفته برای مطالب مختلف وبلاگ نوشته شده است.معیار انتخاب این نظرات هم حسی در من است که می‌گوید این کامنت‌ها ارزش آن را دارند که جمع وسیع‌تری از مخاطبان آنها را مطالعه کنند.
زینب در ادامۀ مطلب «کلاس کپی رایتینگ: چرا می‌خواهید کپی رایتر شوید؟» در پاسخ به تمرین درس نوشته:
درود بی پایان
۱. عاشق نویسندگی و خلق جملات هستم .
۲. از اینکه تاثیر گذار باشم لذت میبرم .
۳. در دنیای امروز تبلیغات جز مهمی از زندگی شده .
۴. میخواهم از این طریق وارد بازار کار شوم .
۵. پول را دوست دارم و این حرفه آینده ی شغلی بسیار خوبی دارد و مرا ثروتمند میکند 😁
۶. نحوه ی ارتباط با دیگران را به من آموزش میدهد.
۷. کمی کار فروش انجام دادم و از شغلی که متناسب با تلاشت بهت حقوق بده خوشم میاد .
۸. پیشگیری از پیری ذهن و آلزایمر .
۹. شهرت و محبوبیت .
۱۰. ثروتمند شدن اما خانه داری و مادری کردن مفید .
۱۱. عاشق کتاب هستم و از اینکه شغلم باعث بشه کتابخوان حرفه ایی بشم لذت میبرمسپاس بی پایان
فرزاد اسماعیلیان در ادامۀ مطلب «تولید محتوا در ۱۰۱ جمله | آموزش بازاریابی محتوا در عمل+ویدیو و دانلود جزوه» نوشته:
سلام شاهین جان . ممنون از مقاله خوبت . در قسمت ۳۷ به این موضوع اشاره کردید که ترجمه کافی نیست. من به عنوان شخصی که در زمینه سئو سایت فعالیت می کند، این روزها از نزدیک شاهد این موضوع هستم که واقعا ترجمه کافی نیست.
خیلی از سایت ها در هر زمینه ای که هستند، کلمات کلیدی مورد نظرشان را به انگلیسی جستجو می کنند و همان مطلب اول یا دوم را ترجمه می کنند. می توان گفت این موضوع باعث ایجاد محتوای تکراری شده است . یا در بهترین حالت اگر نخواهیم از کلمه تکراری استفاده کنیم، باید به محتوای بی ارزش اشاره کنیم. چراکه اکثر رقبا هم دقیقا همین پروسه را انجام می دهند و محتوای همان سایت را مجددا ترجمه می کنند.
این موضوع باعث می شود که با وجود پرداخت هزینه ترجمه، هدر دادن زمان و تلاش برای بهینه سازی سایت، به رتبه ای که شایسته اش هستیم ، نمی رسیم!
معمولا این مطالب سیمیلاریتی بسیار زیادی به هم دارند. در حالی که اگر واقعا سعی می کردند از بهترین مطالب موجود الهام بگیرند و سپس با دانش نویسندگی خودشان ، تلاش بر تالیف محتوای ارزشمند می کردند، بسیار در سئو موفق تر می شدند.
حبیب در ادامۀ مطلب «چگونه تمرین کنیم؟ | ۱۰ فرمان تمرین مؤثر» نوشته:
نمیدونم امروز چی شد که رفتم سراغ رمان قمار باز داستایفسکی و چی شد که حدودا یک ساعت تمام رو فقط و فقط برای نوشتن به اون سبک و روان نوشتن توی دفتر نوشتم.
اما هرچی که بود، برام جالب به نظر آمد و قراره تا روز ۱۳ فروردین، هر روز یک‌ساعت رو رو پشت بوم خونه و در حال نوشتن به چنین سبکی باشم.به نظرم خوندن و نوشتن این‌طوری میتونه جذاب باشه؛ اما خب فعلا تمرین ما این است. یک ساعت تا سیزده فروردین
تصمیمی از نوع تصمیم‌هایی که یکسال پیش گرفتیم و عمل کردیم.
مرسی از مطلب عالی‌ات.
محمد سلیمانی در ادامۀ مطلب «وکیلی که می‌خواهد نویسنده بشود | دربارۀ ذهنی‌نویسی» نوشته:
سلام آقای کلانتری
خوبین؟
امروز تولد یکسالگی وبلاگ شخصیم هست
خودم باورم نمیشه یکسال به صورت پیوسته تونستم مطلب بنویسم.
رستم رسولی در ادامۀ مطلب «وکیلی که می‌خواهد نویسنده بشود | دربارۀ ذهنی‌نویسی» نوشته:
بله شاهین جان ، من هم با نظرت موافقم چون خود من هم با تمام مشغله های کاری ، دائم با نوشتن سرمشق های مدرسه نویسندگی مثل صفحات صبحگاهی و یا سرمشق های دیگه ای که به نوعی دمبل زدن قبل از نوشتن و پرورش قدرت نویسندگی است ، خودم رو ملزم به نوشتن میکنم ، و حتی در سخت ترین روزهایی که سپری کردم و میکنم باز هم از هر فرصت کوتاهی استفاده میکنم تا دفترچه خودم را از جیبم بیرون بکشم و بی امان بنویسم
و حتی لحظه ای هم که نمی نویسم ذهنم رو درگیر ایده پردازی میکنم
تا برای نوشتن های اخر شب هم موضوعی پیدا کنم برای نوشتن و یا سوژه ای برای شعر نوشتن .
خلاصه اینکه به نظرم اگه بخواهیم یه کمپین بزاریم با یه هشتگ مثلا #من فلان شغلِ سخت را دارم ولی همیشه مینویسم، به خیلی ها بر خواهیم خورد که با تمام سختی و مشغله هاشون دارن مینویسن.
، به خیلی ها بر خواهیم خورد که با تمام سختی و مشغله هاشون دارن مینویسن.پرویز در ادامۀ مطلب «چرا یادگیری کپی رایتینگ مهم است؟+کلیپ آموزشی» کامنت محبت‌آمیزی نوشته:
تولد سال ۲۰۲۰ را به بیست بیست ترین دوست و استاد خودم تبریک عرض می کنم .
از اینکه سخاوتمندانه نتایج مطالعات و تفکرات خودتون را در قالب متون و پیام های کاربردی و فاخر در اختیار جمع علاقمندان به هنر ارزنده نویسنده بودن و نویسنده ماندن قرار میدین از شما تشکر میکنم .
امید دارم اثرات این کار خیر فرهنگی مثل یک لایه محافظ ضخیم شما رو از گزند هرگونه انرژی منفی محافظت بکنه .
پاینده باشین شاهین عزیز
مائده در ادامۀ مطلب «آداب زیستن در خرابه» نوشته:
همه‌جا پر از ترس بود.
همه وحشت‌زده و مبهوت و با چشمانی متحیر به صحنه پیش رویشان خیره مانده بودند.
تنها صدایی که به گوش می‌رسید، صدای گریه و شیون بود.
قدم به قدم پر بود از جسد کودکانی که شمار عمرشان به
یک سال هم نمی‌رسید.
آنها کشته شده بودند.
گلوله‌های بزرگی که با بی‌رحمی تمام به جسم
کوچکشان اصابت کرده و قرمزی خونی که تفاوت رنگ فاحشی با پارچه سفید لباسشان داشت باعث ایجاد صحنه‌ای بس وهم‌برانگیز گشته و اشک را میهمان چشمان حاظران می‌کرد.
دردناک بود، گویا حتی مادرانشان هم برای تشییع جنازه‌های کوچکشان نیامده و آنها را به فراموشی ابدی سپرده بودند…
پیکرهایشان کنار خیابان رها شده و هاله‌ای از سرمای تنهایی اطرافشان پرسه میزد…
.
.
با خواندن چند خط بالا چه حسی بهتون دست داد؟
عمیقا ناراحت و متاثر شدید درسته؟
“شاید” بعضی از شما بغض هم کرده باشید…
کاملا هم طبیعیه. چنین صحنه‌ای به چشم تمامی ما
دردناک و ناراحت کننده است…
اما
می‌دونید این کودکان معصوم که اینجور بی‌رحمانه کشته و رها شدن نماد چه چیزی هستن؟
نماد “رویاهای ما”
می‌دونید مادرانی که فرزندانشون رو به فراموشی سپرده بودند نماد چه کسانی هستن؟
نماد “خود ما”
چی شد؟
تعجب کردید؟
چطور دیدن کشته شدن بچه‌های معصوم برامون غیرقابل باورِ، اما دیدن کشته شدن رویاهای بی‌گناهمون تعجب‌آور؟
شماهایی که رویاهاتونو به کل فراموش کردید، تا حالا به این فکر کردید که قادر به نجات اونها بودید؟
انسان وقتی کودکش زخمی بشه چیکار میکنه؟
خب معلومه؛ با وحشت به نزدیک‌ترین بیمارستان پناه میبره…
چطوریه که برای رویاهای کودکانه‌اتون وحشت‌زده نمیشید؟
دقیقا به چه علتی دست و پاهاتون و گُم نمی‌کنید و برای رسوندنشون به بیمارستان نمی‌دوید؟
چرا فریاد نمی‌زنید که یکی کمکشون کنه؟
که یکی زنده نگهشون داره چون بدون اونا نمیتونید زندگی کنید؟
چیشد؟
نگران شدید؟
حس بدی بهتون دست داد؟
اشکالی نداره!
شاید نامرد به نظر برسم که اینطور باهاتون صحبت میکنم.
اما مشکلی نیست. حاظرم نامرد باشم ولی مردم کشورم رو به خودشون بیارم.
ما خودمون رو گم کردیم، رویاهای تازه جون گرفته‌امون رو کشتیم، و حالا مشغول کشتن “روح” باارزشمون هستیم!
حداقل اگه نمیتونید روح زندگی رو به جسم بی‌جون آرزوهاتون بدمید، فرزندانتون رو هم برای انجام این جُرم دعوت نکنید.
این حداقل کاریه که می‌تونید انجام بدید تا روح رویاهاتون به آرامش برسه.
و در آخر طرف صحبتم خودم هستم.
و دوستان همسن خودم…
حق نداریم رویاهامونو قربانی کنیم.
حق نداریم با گلوله‌های بزرگ پیکر با‌ارزششون رو زخمی کنیم.
حق نداریم از بین ببریمشون.
حق نداریم فراموششون کنیم.
بیاید رویاهامونو به واقعیت تبدیل کنیم.
باهم و برای آینده‌ای بهتر انجامش میدیم.
برای زنده کردن عشق انجامش میدیم.
برای دمیدن روح زندگی به رویاهای در حال مرگمون انجامش میدیم.
ما میتونیم.
فقط کافیه که بخواهیم.
.
Maede
.
سلام
من یه خواهش ازتون دارم
اگه امکانش هست این متن رو تو “اینستا” یا هر جای دیگه که امکانش رو دارید پخشش کنید
و لطفا از دنبال کننده‌هاتون بخواید که اونها هم پستش کنن.
چون واقعا میخوام که ادمهای زیادی ببیننش و به خودشون بیان.
قصدم کمک به زنده کردن رویاهامونه.
این فقط یک حرکت انسان دوستانه‌ست.
اگر که کمک کنید که خیلی ممنونتون میشم
اگر هم نمیتونید مشکلی نیست
میخواستم از طریق ایمیل یا دایرکت اینستا براتون این متن رو بفرستم اما یادم اومد که شما گفته بودید دوست دارید نظرات یا سوالات در وبلاگتون مطرح بشن برای همین اینجا فرستادمش.
آلاگرین زاده در ادامۀ مطلب «وکیلی که می‌خواهد نویسنده بشود | دربارۀ ذهنی‌نویسی» نوشته:
اصلا بخشی از لذت نوشتن مربوط به این میشه که طرف باتمام سختی ها و گرفتاری ها و کارهای عقب موندش ،
می نویسه و توی هر شرایطی علاقه اش رو دنبال می کنه.
اینکه فرد با هر سختی ای هم که شده بنویسه ، مهمه.
چون همه مشغول انجام کار های روز مره ان . . .
اصلا اگه هزار جور کارو گرفتاری نداشته باشیم قراره دقیقا از چی بنویسیم؟!
راستی سلام : )
![پیش حرف: در این بخش، مروری داریم به برخی از بهترین کامنت‌هایی که طی هفته برای مطالب مختلف وبلاگ نوشته شده است.معیار انتخاب این نظرات هم حسی در من است که می‌گوید این کامنت‌ها ارزش آن را دارند که جمع وسیع‌تری از مخاطبان آنها را مطالعه کنند. دربارۀ کامنتنویسی: قدرت کامنتنویسی: ۳۰ نکته کاربردی ایمان در ادامۀ مطلب «آیا زندگی در لحظۀ حال وجود خارجی دارد؟» نوشته: با خوندن مطلب و کامنت های دوستان به این نتیجه رسیدم که من در زمان حال به زمان حال فکر نمیکنم. یعنی در اکثر موارد یا به گذشته فکر میکنم و حسرت میخورم مثلاً چرا خونه نخریدم یا به آینده فکر میکنم و معمولا رویا پردازی میکنم که بعضی ها بهش میگن توهم. مثلاً یه معامله ای کنم که حقوق یک سال رو در بیارم. نتیجه ش خوب نیست. نتیجه این هست که آدم بین گذشته و آینده سرگردان میشه. ولی فهمیدم نوشتن ابزار خیلی خوبی برای رفع این مشکل هست. از صحبت کردن با دیگران به مراتب بهتره. با نوشتن میتونی حسرت ها و رویاها رو روی کاغذ ادامه بدی. کم هزینه ترین راه ممکن. و بعدش تا مدتی ذهن از این افکار پریشان کننده آزاد هست و میشه روی زندگی در زمان حال و برنامه ریزی برای آینده و تحلیل اتفاقات گذشته تمرکز کرد. ممنون شاهین جان که تونستم دیدگاه م رو اینجا بنویسم. محسن کرمی در ادامۀ مطلب «اگر از نوشتن میترسید این کار را انجام دهید» نوشته: «مواجهه با نوشتن» دستی که قلم دستش بود به تته پته افتاده بود صد ها حرف و حدیث در سرش تلنبار شده بود اما نمی توانست چیزی به روی کاغذ آورد. می خواهد نویسنده شود،چگونه؟ به مدت چند سال،صدها کتاب وکانال انگیزشی و آموزشی خوانده بود ولی همچنان زبان دستش بند آمده بود. به درجهٔ اعلایی از خواندن رسیده بود اما کماکان نویسنده ای لال و به تنگ آمده بود. در طول این سالها فقط چند برگ کاغذ بیشتر ننوشته بود.با ترسش آشنا، و شناخت کاملی داشت اما جرأت مواجهه نداشت هزاران قصه و داستان پشت کوه نویسندگی اش باد کرده بودند،کلمات هرروز زندان ذهن نویسنده اش را به رعشه در می آوردند نویسنده با افکارش دفن شدند غافل از این،که ترس و کوه بزرگ با تلنگری از نوشتن فرو می ریختند سید سعید انوری در ادامۀ مطلب «نثرهای یومیه | حرفهایی دربارۀ جلسۀ اول کلاس محتوا و…» نوشته: با خودم می گویم آیا یک چکش ابزار مناسبی برای کشتن یک آدم هست؟آیا اگر کسی به من حمله کرد،می توانم از چکش برای دفاع از خودم استفاده کنم؟ به سمتم حمله می کند و من چکش را در سینه اش فرو می کنم.قطعا دردش می آید،خون به همه جا تراوش می کند.اما نمی میرد.پس به نظرم باید به گلویش بزنم یا شاید پیشونی اش.اما نه من آدم کشتن با سلاح سرد نیستم.نمی توانم رودررو درحالی که در چشمان طرفم زل زده ام با زور بازوی خودم چکش را در پیشونی یا گلویش فرو کنم. من باید از فاصله دور چکش را پرتاپ کنم.هرچه نباشد این تنها سلاحی است که در اختیار دارم.پس باید در فن نشونه گیری استاد شوم. اما آیا اگر این ضربه از راه دور بزنم دردش بیش تر است یا نزدیک؟اصلا چرا من به فکر دردی هستم که طرفم می کشد؟ نه چکش ابزار مناسبی برای من نیست.من قاتل مهربانی هستم.میخواهم بکشم،اما نمی خواهم طرفم درد بکشد. *چه تمرین جالبی،چه قدر کیف داد. محسن کرمی در ادامۀ مطلب «نوشتن در اوج بیحوصلگی» نوشته: هر وقت بی رمق و ناامید در گوشه ای فرو روم،نوشتن به سراغم می آید. درگوشم زمزمه می کند و دستم را می گیرد. خلق و خویم را به کلی عوض می کند و تسکینم می دهد. شاد،منظم وعملگرامیشوم. وقتی مشکلی دارم،می نویسم تا بفهمم غمگینم،عصبانیم،کسلم یا خودمو گول میزنم. بعد از چند صفحه نوشتن تازه میفهمم چقدر انرژی دارم و شنگولم. من برای شاد ماندن می نویسم. آلاگرین زاده در ادامۀ مطلب «برای موفقیت در هر کاری باید دربارۀ آن نوشت» نوشته: وقتی فرد درباره ی کاری که قراره انجام بده می نویسه انگیزش افزایش پیدا می کنه. و با جدیت و اراده محکم تری کار رو دنبال می کنه. من همیشه در مورد کار هایی که می خوام انجام بدم می نویسم. این‌طوری همه چیز برام روشن میشه. اینکه هدفم دقیقا چیه و از چه راه هایی می تونم به خواستم برسم. مزایاو ضرر های اون کار و کلی دستاورد های دیگه ای که فقط با نوشتن حاصل می شن. سعدی در ادامۀ مطلب «شروع ماه جدید | 10 پیشنهاد برای ساختن یک ماه خوب» نوشته: یکی از راه هایی که من نه تنها برای نوشتن، بلکه برای جدا شدن از روزمرگی امتحان کردم و به شدت تونسته بود من رو به یک سطحی از رضایت از خودم برسونه چالش های ۲۱ روزه ای بود که برای خودم تعریف می کردم و می کنم. رویکردش به این صورت بود یک کانال تلگرامی می زدم و نه تنها عضوش خودم بودم با این عنوان ۲۱ روز ۲۱ جمله: هر روز خودم رو که چگونه گذشت، در قالب یک جمله می نوشتم و فقط یک جمله، این باعث اجمالی فکر کردنم شد و باعث شد بتونم جمع بندی داشته باشم. یکی دیگه اسمش ۲۱ روز ۲۱ شخصیت بود: هر روز یک عکس که توی فضای مجازی بهش برخورد می کردم که ناشناس بود یا نقاشی بود یا حتی یک قاب معروف براش یک پیشینه می نوشتم و اون رو در یک پاراگراف نهایتا تعریف می کردم در خصوص خصایص اون فرد، پیشینه، حرفه اش یا حتی دغدغه اون لحظه ای که اون قاب ازش ثبت می شه. یکی دیگه ۲۱ روز ۲۱ سوال بود: سوالاتی که در طول یک روز بهش بر میخوردم و بر این عقیده بودم که اینها رو اگر جواب براش پیدا کنم می تونه گره های ذهنی من رو باز کنه می نوشتم که باعث شد ذهنم روی سوالات متمرکز بمونه در طول روز و گاهی جواب و راه حل براش پیدا می شد. بین هر ۲۱ روز چالش ۷ الی ۱۴ روز استراحت می کردم و بعد یک چالش جدید. این رویکرد رو به همه پیشنهاد می کنم حداقل به صورت ازمایشی تست کنند. شاید براشون مفید بتونه باشه. الهام در ادامۀ مطلب «آموزش تولید محتوا به زبان سادۀ سادۀ ساده | صوتی و رایگان» نوشته: سلام جناب کلانتری… سوال جذابیه… ایا بخوبی چیزی هستید که دوست دارید… واقعیت اینه که من دوست دارم بخوبی چیزهایی باشم که عاشقشون هستم…همیشه عاشق نوشتن بودم ودوست داشتم نوشته هام رو به تصویر زیبایی روی بوم تبدیل کنم… ده سال و شاید بیشتر از زمانی که این رویاها رو داشتم میگذره.. و حالا دوباره اون عشق قدیمی به شدت ذهنومو قلقلک میده…. میخوام دوباره بنویسم… میخوام عاشقانه بنویسم و دوباره نقاشی کنم… نه برای پول… ونه شهرت… این تنها کاریه که عاشقانه و مشتاقانه بخاطر خودم میخوام انجام بدم… مطالب شما همراه و معلم بسیار خوبی برای این شروع دوباره است… ازتون ممنونم. کادو باکس در ادامۀ مطلب «شما به خوبی چه چیزی هستید؟» نوشته: سلام شاهین جان . ممنون از از مجموعه پادکست هایی که آغاز کردید. امیدوارم مستمر باشند و خودتان هم تجربیات شخصی ارزشمندی که در پروژه های تولید محتوا دارید را به اشتراک بگذارید. همانطور که در پادکست به آن اشاره کردید، علاوه بر داشتن استراتژی محتوا و یک برنامه مشخص، استمرار آن بسیار مهم است. اجازه بدید یک مثال از تجربه کاری در سایت کادو باکس عرض کنم. فعالیت ما به صورت تخصصی در زمینه باکس گل رز می باشد. همانطور که می دانید اولویت در این زمینه فعالیت، محتوای بصری می باشد. و در کنار سایت، اینستاگرام بهترین پلتفرم برای ارائه محتوای بصری می باشد. ما هم طبق همین موضوع، فعالیتمان را در اینستاگرام از همان چند سال پیش آغاز کردیم و عکس باکس های گل رز هلندی و رز جاودان کادو باکس را به اشتراک می گذاشتیم. همین موضوع امروزه باعث ایجاد مزیت رقابتی در کار ما شده است. چون بسیاری از مشتریان هنگام خرید ، اسکرین شات عکس های بسیار قدیمی پیج را برایمان ارسال می کنند. در حالی که این فرصت در روزهای آغازین کار برای ما وجود نداشت. و این استمرار تولید محتوا در زمینه باکس گل؛ علاوه بر متخصص نشان دادن کادو باکس ، برای ما فرصت اعتمادسازی در میان مشتریان بالقوه را فراهم کرد. هنگامی که آن ها پیج اینستاگرام ما را به پایین می روند و فعالیت تیم ما را در چند سال اخیر به صورت مستمر مشاهده می کنند، ناخودآگاه به ما اعتماد می کنند. البته جالب است بدانید که خیلی روی پیجمان مارکتینگ انجام ندادیم و تعداد پست های ما در این چند سال ، کم ولی مستمر می باشد. شاهین جان شرمنده طولانی شد ، ولی حس کردم در راستای تایید حرف های شما ، این تجربه برای مخاطبان شما مفید باشد. باز هم ممنون از زحماتی که می کشید. پرویز در ادامۀ مطلب «لذت سخنرانی و نکبت محتوا! | شاهینشو ۳» نوشته: با سلام خدمت شاهین خان بزرگوار داشتم فکر می کردم در وجود شما چه نیرویی هست که ثمره آن که برون می تراود در قالب نوشته و کلیپ اتنقدر موثر و سازنده است گویی کسی در فکرم پاسخم داد اینچنین : در وجود مهربان تو لابد چیزی هست از جنس برتر با عیاری بالاتر با ابعادی متفاوت تر ************************ در وجود مهربان تو لابد چیزی هست از جنس باران با عیار عشق با ابعادی که مهرورزی در آن جاریست ************************* در وجود تو لابد عشق قدم می زند زیر باران لابلای درختان باغ در بستری از برگ های سرخ و زرد پرویز در ادامۀ مطلب «وکیلی که می‌خواهد نویسنده بشود | دربارۀ ذهنی‌نویسی» نوشته: سلام به استاد خلاق و نوآور شاهین خان جان در باره “وکیلی که می‌خواهد نویسنده بشود” به نظرم توضیحی آمد که تقدیم می کنم. یکی از اساتید بزرگ حقوق در کتاب فلسفه حقوق نوشته جالبی دارد که نقل به مضمون می کنم ایشان می فرمایند : در هر رابطه ، اعم از اقتصادی ، اجتماعی ، داخلی یا بین المللی زمانی که دو طرف رابطه وجود دارد برای هر کدام از آنها حقوقی بوجود می آید و همزمان برای هر کدام هم تکالیفی بار میشود . مثلا وقتی نویسنده با نوشتن رابطه ایجاد می کند هم برای نویسنده ، حق و هم تکلیف بار می شود و هم برای نوشتن . زمانی که نویسنده حق و حقوق نوشتن را رعایت می کند و در این رابطه دو طرفه برای نوشتن به اندازه کافی زمان و لوازم تحریر و قلم ها و کاغذ های خوب به شکل دفاتر و سررسید ها و لپ تاپ و سایر لوازمی که برای نوشتن به عنوان یک طرف رابطه لازم است فراهم می کند آنوقت برای نوشتن هم که حق و حقوقش فراهم شده تعهدات ، تکالیف ، مسئولیتها و الزاماتی بار می شود الهه نوشتن سخاوتمند است و من شخصا تجربه کرده ام زمانی که خدمتی به وی می کنم ایشان هم به تعهد و تکلیف خود عمل می کنند و محتوایی در خور ، در قالب و فرمی شایسته برای نوشتن به نویسنده عطا می کنند . هر قدر بیشتر برای الهه نوشتن کار کنیم ( بخوانیم ، بنویسیم ، فکر کنیم و… ) او هم بیشتر از مقدار کار ما ، به ما الهام های نویسندگی می فرستد . رابطه نویسنده و نوشتن یک رابطه دو طرفه سالم و عاشقانه است در این رابطه هر کدام از طرفیت هم حق و حقوقی دارند و هم وظایف و تعهدات و مسئولیت هایی . اگر الهه نویسندگی به ما مطالب و الهامات زیادی داد این حق برای وی ایجاد می شود که ما در مقابل این الهامات وی ما در کسوت نویسنده به تکالیف ، وظایف و مسئولیتهای خودمان که نوشتن بیتشر است عمل کنیم . وقتی به این تکالیف و مسئولیت ها عمل نکنیم او می تواند مطالبه حق کند و ما را به محضر مراجع نظارتی و قضاوتی بکشاند و در نهایت رای بر علیه ما بگیرد و ما را از الهامات محروم کند یا اینکه به زندان عذاب وجدان بیاندازد این ها را گفتم که یک موقعی به فکر نیفتیم که حق و حقوق الهه نویسندگی را ندهیم و کمتر از آنچه به ما می دهد برایش کار نکنیم درست مثل موکلی که حق الوکاله ما را تمام و کمال می دهد ما هم بعنوان وکیل باید برایش تمام و کمال کار کنیم در غیر اینصورت می تواند بر علیه ما لایحه شکایت تنظیم کند و یا از ما قهر کند و برود سراغ نویسنده دیگر . می پرسید می تواند ؟ البته که می تواند او تکالیفش را انجام داده و مطالبه حقش را می کند و یادمان نرود او الهه است و قدرتش از ما بیشتر است . ( صرفا جهت دفاع از منافع و حق و حقوق الهه نویسندگی ) از شاهین عزیز ممنونم که با طرح این موضوعات ، فرصت نوشتن را برای علاقمندان فراهم می کند. ( توضیح : فکر می کنم اگر نوشتن را یک شخصیت حقوقی مستقل از خودمان در نظر بگیریم و خودمان را در مقابل این شخصیت به عنوان طرفین یک رابطه در نظر بگیریم و در مقابل انتظاراتی که از او داریم انتظارات او را هم در نظر داشته باشیم ، آنوقت می توانیم بصورت متوازن از همدیگر انتظار داشته باشیم . ) [wp-svg-icons icon="checkmark-circle" wrap="i"] چند پیشنهاد برای مطالعۀ بیشتر: | مدرسه نویسندگی | نقشه راه نویسندگی | تولید محتوا | کپی رایتینگ | معرفی کتاب | کلاس‌ها و دوره‌ها | دانلود رایگان کتاب نویسندگی آنلاین [wp-svg-icons icon="globe" wrap="i"] شاهین کلانتری درمدرسه نویسندگی|تلگرام| اینستاگرام | توییتر| ویرگول| لینکدین](https://shahinkalantari.com/wp-content/uploads/کامنت-ها-600x400.jpg)
2 دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
ان شاءالله خداوند هر لحظه شمارو شادتر از قبل کنه که با دیدن اینکه دیده میشوم و مورد قبول شما هستم شادم کردید
عزیز دل هستی شما.
شاد و برقرار باشی.