من عاشق نویسندگی‌ام اما…

پیتر دو وریس گفته: من عاشق نویسندگی‌ام. منتها از نوشتن خوشم نمی‌آید!

پیش حرف: نوشتن، هم دشوار است و هم ساده، اما این یادداشت از یک ایدۀ مهم و کاربردی دیگر حرف می‌زند، ایده‌‌ای که برای تبدیل شدن به نویسنده‌ای بی‌رقیب ضروری است.

بدبختی ما این است: می‌خواهیم از چیزهایی بنویسیم که می‌دانیم، و خب مسئله این است که دانسته‌های ما زود تمام می‌شود.

تا چاه معلومات و تجربیاتمان را با خواندن و زندگی کردن پر کنیم، این سایت و کانال ماست که متروکه می‌ماند.

برای نتیجه گرفتن از محتوا باید رگباری نوشت و کار کرد. جایی برای پیرمردها نیست!

اما باید مدام ایده‌های تازه‌ای را برای نوشتن پیدا کنیم.

ولی حتی نوشتن هزار کلمه در روز هم خیلی از اوقات کافی نیست، حتی گاهی دو تا سه هزار کلمه هم کفایت نمی‌کند، چون ما بالاخره با کمی فشار از پس نوشتن دو-سه هزار کلمه برمیایم. حرف‌های روزمره، تداعی‌ها و خیلی چیزها هستند که می‌توانند صفحه پر کن باشند.

چرا من گفتم بدبختی ما این است که فقط از چیزهایی می‌نویسیم که می‌دانیم؟

چون از چیزهایی که می‌دانیم پس از مدتی فعالیت، چیز دندان‌گیر و تازه‌ای نمی‌ماند. کسی که دائم می‌نویسد و منتشر می‌کند، خیلی زود به تهی بودن خودش پی می‌برد؛ بر خلاف آدم‌های متوهمی که فکر می کنند خیلی حرف برای گفتن دارند اما از نوشتن یک مقالۀ ساده ناتوانند.

مشکل از جایی شروع می‌شود که اولاً دنبالِ زدن حرف تازه می‌گردیم و ثانیاً دلمان می‌خواهد هر روز چیزکی بنویسیم و منتشر کنیم.

چگونه می‌توان دائماً در جریان ماند و به ایده های تازه رسید؟

بیایید ذهن نویسنده را مثل یک ماشین تصور کنیم. البته با یک تفاوت اساسی، این ماشین وقتی بنزینش تمام شود بهتر حرکت می‌کند.

بنزین ما، چیزهایی است که می‌دانیم، روی آن‌ها اشراف داریم و می‌توانیم دربارۀ آن‌ها حرف بزنیم، نوشتن دربارۀ این‌ها ساده است. اول باید به سرعت برانیم تا این بنزین تمام شود. یعنی نوشتن دو سه هزار کلمۀ اول.

شاید فکر کنیم راندن تا همین جا کافی است، ولی بدبختانه ما به جای رسیدن به مقصد، یک‌کله تا وسط کویر رانده‌ایم.

اینجاست که جز با نشست‌های بسیار طولانی نوشتن کار از کار پیش نمی‌رود.

مثلاً چالش من در این فصل از زندگی نگارشی‌ام، غلبه بر فشار و ملال نشست‌های طولانی نوشتن است.

حداقل متن پدیده آمده در هر نشست باید ۵ هزار کلمه باشد.

اگر طی هفته چند تایی نشست گردن‌کلفت نوشتاری داشته باشیم، معنی به پت پت افتادن را کاملاً در می‌کنیم.

بنزین تمام می‌شود و ما وسط برهوت صفحه، تشنه و گرسنه، تلاش می‌کنیم راهی به مقصد پیدا کنیم.

اینجاست که ابداع فرم‌های تازه، زدن حرف‌های عجیب‌وغریب، صریح و بی‌پروا نوشتن را آغاز می‌کنیم.

مغز ما خالی شده، اما صفحه توقع پر شدن دارد. بسیاری از ایده‌های خلاقانه زمانی پا به ذهن می‌گذارند که کف ذهنمان را حسابی آب و جارو کرده باشیم.

رسیدن به ذهن خالی و سماجت در ادامۀ نوشتن، این‌بار منجر به ساخت ماشین بدون سوختی می‌شود که حتی تندتر از ماشینی با باک پُر حرکت می‌کند. چون در این فشار و تحمل، ناخودآگاهِ ما آزاد می‌شود، که از هر نیرویی قوی‌تر است.

بعد از خواندن این مطلب چه‌کار کنم؟

می‌توانید «زیر سنگ‌ها چه خبر است؟» را بخوانید.

شرکت در طرح تابستانه مدرسه نویسندگی (طرحی ویژه برای نوشتن و تولید محتوا در تابستان ۹۷)

دانلود رایگان کتاب چگونه به یک نویسنده آنلاین تبدیل شویم؟

اینستاگرام آموزشی شاهین کلانتری