من عاشق نویسندگی‌ام اما…

سلام شاهین عزیز
« … مغز ما خالی شده، اما صفحه توقع پر شدن دارد. بسیاری از ایده‌های خلاقانه زمانی پا به ذهن می‌گذارند که کف ذهنمان را حسابی آب و جارو کرده باشیم.

رسیدن به ذهن خالی و سماجت در ادامۀ نوشتن، این‌بار منجر به ساخت ماشین بدون سوختی می‌شود که حتی تندتر از ماشینی با باک پُر حرکت می‌کند. چون در این فشار و تحمل، ناخودآگاهِ ما آزاد می‌شود، که از هر نیرویی قوی‌تر است.»
این چند سطر پایانی خیلی جالب بود! وقتی مجبور می شی هر روز یک پست توی وبلاگت منتشر کنی، بعد از مدتی رود پر آب اندیشه ها و ایده های نابت هم خشک می شه و فقط مطالعه است که می تونه به فریادت برسه!
بعضی از پست های وبلاگم اون قدر به نظرم ضعیف و ناجور از آب در اومدن که باید دوباره از نو بنویسمشون. افسوس که وقت و حوصله ی حک و اصلاح ندارم…! بازم ممنون که ما رو به فکر انداختی! سپاس!

راست میگید .. قضیه رو خیلی نباید پیچیده کرد …بعد از جواب شما رفتم و یه نگاه به سر تا پای کل نوشته هام توی این دوره ای که سعی کردم ننوشتنم رو به حداقل برسونم انداختم واقعا نخوانده هایم از چهره نوشته هایم زار می زد

کتاب خوندن برای نوشتن …( خوب تاثیر کتاب خوندن بر روی نوشتن بی نهایت بر همگان واضح است اما من تا به حال کتاب و برای خودش میخوندم …)
۹۹درصد مطمئنم که تجویزِ درستیه ….اما چه کتابی ؟ آیا هر کتابی برای خوندنِ قبل از نوشتن مناسبه ؟ خوب ذهن ادم وقتی کتابی رو میخونه مشغولش میشه… اما این مشغله ذهنی به خودنوشتاری کمک میکنه یا لطمه میزنه؟ من توش موندم !؟
تا خفه نشدم، کمک!

راهکار بدیعی است.
گاهی لازم است حسابی ذهن‌مان را آب و جارو کنیم. یک چای هم بریزیم و گوشه ذهن‌مان بنشینیم و بگوییم خوب، حالا چی!
خالی شدن ذهن از انبوه چیزها و متعقات و قلاب‌هایی که به آن وصل است، اتفاق خوبی است.
یک چیز تازه منتظرمان است، ولی خودمان هم نمی‌دانیم چیست!

یک مسئله ای ذهنم رادرگیرکرده است.مدتی است سعی میکنم کمال گرایی راکناربگذارم وبه نوشتن آزادبپردازم.علاوه برفوایدی که شما بارها اشاره کرده اید وخودم به ارزششان ی برده ام،حقیقتا ازدیدن حجم نوشته هایم واینکه باعث شده است هرروزبنویسم لذت بخش است.بااینحال خیلی دوست دلرم درباره استفاده ازچنین نوشته های پرت ومشوشی ،پستی بنویسید وبگویید ،آیا باید این نوشته هارابازخوانی کرد ودرنوشتن مقالات وداستان ها تزشان استفاده کرد.خودم شخصا دوست؟ندارم نوشتههایم رادوباره بخوانم وفقط مینویسم،هرچنداین نوشتن تاثیرعمیقی برروی عمل گرایی ام ودرکم گذاشته است.درضمن اصلا این ها کارایی جزمبارزه باگمالگرایی وازبین بردن ترس وایجاد عادت دارند؟آیا قراراست این ها ماده خام نوشته های دیگروجدی ترشوند؟

پس یعنی باید به نوشتن های چرت و پرت و حتی منتشر کردن آن ها ادامه دهیم تا خالی شویم و بعد می رسیم به جایی که میفهمیم بله تازه باید سوخت تمام کنی تا خلاقیتت راه بیفتد … پس میفهمیم چیز هایی که من در اول راه نوشتم نه فکر بودند نه ایده نه خلاقیت نه هیچ سوخت قابل قبول دیگر که بتوان در باک یک متن ریخت بلکه فقط وراجی بوده اند و به قول شما توهم
اما باید وراجی کرد تا رسید.. نه ؟
یا باید دست از وراجی ور داشت ، فرا گرفت و بعد که یاد گرفت بیاید و بگوید میخواهم هر روز بنویسم !؟!
خوب کدام راه ؟

چه متن خوبی.به نظرم مفهوم واقعی و ملموس این متن را همانهایی می فهمند که الان یا قبلا با ماشین بدون بنزینشان به وسط بیابان بی انتهای کاغذ یا صفحه ی مانیتور رسیده اند و میفهمند نگاه کردن به این صفحات و منتظر ماندن،مانند نگاه کردن به سراب و دیدن اشباح سرگردان است و اینها کمکت نمیکنند که هیچ؛اگر بمانی و نگاهشان کنی راحت تو را سر به نیست میکنند.واقعا چاره ای جز همان راه افتادن نیست…