شعرهایی که می‌خوانم

اگر اتفاق خاصی مانع نشود روزی یکی-دو دفتر شعر می‌خوانم. اسم کتاب‌ها را همراه با یکی‌-دو سطر از هر کدام اینجا فهرست می‌کنم:

۲۰ فروردین ۱۴۰۲

۱۹ فروردین ۱۴۰۲

۱۸ فروردین ۱۴۰۲

۱۷ فروردین ۱۴۰۲

۱۶ فروردین ۱۴۰۲

۱۵ فروردین ۱۴۰۲

۱۴ فروردین ۱۴۰۲

۱۳ فروردین ۱۴۰۲

۱۲ فروردین ۱۴۰۲

۱۱ فروردین ۱۴۰۲

۱۰ فروردین ۱۴۰۲

۹ فروردین ۱۴۰۲

۸ فروردین ۱۴۰۲

۷ فروردین ۱۴۰۲

۶ فروردین ۱۴۰۲

نیمه‌ی تاریک ماه‌ام | قدسی قاضی‌نور

به حافظه نسپارم اگر/آسمان را/ماه را/و تو را/چگونه طی کنم؟/این راه تاریک و دراز را.

نه باد بود/نه باران/نه تگرگ/نه طوفان/این سیبِ نارسِ افتاده بر زمین/چه حکایتی‌ست؟!

سنگی برای زنده‌گی سنگی برای مرگ | شهرام شیدایی

خسته‌گی من سنگ‌های زنده لازم دارد

از هر جایی موسیقی بخواهد می‌تواند شروع شود/از هر جایی شعر بخواهد می‌تواند شروع شود

خندیدن به سال‌هایی که می‌ایستند تا به تو بگویند چند ساله شده‌ای

آیا من وقتی در شکمِ مادر بودم باید اعتصابِ غذا می‌کردم؟

رنگِ چشم‌هایش آن‌قدر وحشی بود که بعد از سال‌ها فهمیدم هرچه اسباب و اثاثیه‌ی خانه گرفته‌ام به همان زنگ است

چیز نوشتنِ من یعنی حرکتِ این ماشینِ عظیم و/زیر گرفتنِ تمامِ این خانه‌ها در بالا و پایین و چپ و راست

۵ فروردین ۱۴۰۲

رنگ‌باختگی خطوط ببر بر کاغذ کاهی | کمیلقاسمی

مرگ درد ندارد/برای انسانی که درد دارد

آیا من شکل کسی هستم که دریا را دریده است؟

ابری که می‌بارد/مردی‌ست که دارد به تو می‌اندیشد

مرمت خواب‌های کوتاه | علی‌رضا عباسی

جنگل با هر درختی که می‌میرد/لاغرتر می‌شود/و انسان با هر قرص/تنهاتر

گهواره‌ام را خودم تکان می‌دهم

شاید قسمتی از زندگی/در پارگی چرت آدم‌ها گم شده

جامعه واژه‌های رنگی را نمی‌شناسد

مایحتاج مرگ را/تنها شاعران به خانه می‌برند

۴ فروردین ۱۴۰۲

پای بستن چه سود فراری دل بود | قدسی قاضی‌نور

در هر قطره‌ی شفاف/دنبال نگاه گمشده‌ای می‌گردم

زمین!/زخمی از خیش!/من!/زخمی از خویش!

اگر آنکه رفت/خاطره‌اش را می‌برد/فرهاد سنگ نمی‌سفت!/مجنون آشفته نمی‌خفت/حافظ شعر نمی‌گفت!

حتا شبیه خودم زندگی نکرده‌ام | منیره حسینی

من از خوابی که ندیده‌ام می‌ترسم/از کابوسی که پشت چشمانم می‌پلکد

چگونه می‌شود/در عمیق دوست‌داشتن کسی/بر خاطراتت شلیک شود

چه‌کار کنم با تنی که مستحق پوسیدن نیست؟

تو آمدی/و تنهایی‌ام کامل شد

۳ فروردین ۱۴۰۲

ترجیع‌بند یا برج بلند شهری در سال سیاه اسفند | سعید اسکندری

شعر/-این نفرینِ ابدی-/رؤیای رهایی من شد

فاصله بسیار است/تفاوت بسیار/یکی باران است و/یکی رگبار/یکی آفتاب است و/دیگری توفان/باران و برگریزان

ابر را بنگر/که چگونه می‌گرید و/می‌گوید باران است

ای کاش آفتاب از چهارسو بتابد | بهزاد زرین‌پور

و ما که دیگر قافیه‌ایی برای باختن نداشتیم/مرثیه‌های سپید می‌سرودیم

آی کوچه‌ها، کوچه‌ها/کدامتان تا همیشه بلند می‌مانید؟

-ولگردترین واژه‌ها را در شعر تو دیدم

از فردا هم سعی کن کمتر حرف بزنی و بیشتر راه بروی

ما گوش‌هایمان را برای بریدن زبانت تیز کرده بودیم

۲ فروردین ۱۴۰۲

بی‌ دوربین به دیدار تو | آرش افشار

دوستت دارم/دوستت دارم/دوستت دارم اما/دنیا شبیهِ رویای ما نیست

من باغبان نیستم/شاعرم/مسئولِ تماشای گل‌ها/مسئولِ وصفِ باغچه

سایه‌های ابدی | محمدضیا برهانی

اما هیچ‌گاه احساس نکردم/باران پناهم دهد/و بوی مرگ و دل‌تنگی رهایم کند

و «گل سرخ» واژه‌یی بیش نیست

و بچه‌ها چه‌قدر پرسه بزنند که شکوفه‌های دستشان/شعله‌ور شود

۱ فروردین ۱۴۰۲

خاطرات من، ماه، چاه و باغچه | افشین شاهرودی

و از گوشه‌ی لحاف شب با ماه حرف می‌زنم.

سرم را روی باغچه بگذارم/و به‌اندازه تمام گل‌ها گریه کنم.

خواب‌های محرمانه | مسلم سرلک

کنار شانه‌ی من/تا صبح/خستگی نفس می‌زد!

به سایه‌ات بگو/کم کم باید/روی پای خودش بایستد

من/خواب دیده‌ام/جهان/با تمام وجود/پروانه می‌شود