فرانسیس بیکن دربارۀ نوشتن چه می‌گوید؟

از نوشتن تا آدم شدن :
وقتی می نویسم دقیق تر ٬ شفاف تر و از زوایای مختلف به موضوعات نگاه و دربارشون تفکر می کنم مادامیکه می نویسم با خودِواقعی ام روبه رو می شوم و وقوف لحظه ای به خودم و درونیاتم پیدا می کنم . اگر با مطالعه دریافت هام رو تصحیح کنم و توسعه بدم اونوقت دانشی که حاصل شده عمق بیستری داره اما هنوز یک مرحله مهم باقی مونده که اسمش رو میذارم تلاش برای آدم شدن و اون چیزی نیست جز «عمل کردن» . به نظرم فاصله بین نوشتن ومطالعه با کمال یافتن و آدم سدن اهل عمل بودن هست .
امام علی علیه السلام :
« کمال علم ٬ عمل کردن به مقتضای آن است ».
«با کردار نیک میوه علم چیده می شود نه با گفتار نیک»
«علم و عمل به هم پیوسته اند …علم ٫ عمل را صدا می زند اگر پاسخش داد می ماند وگرنه می رود».

یک سوال هم دارم اینکه آیا نوشتن فرد رو عملگرا هم می کنه ؟

به نظرم جملات اینگونه بشوند بهتر است :

مطالعه می تواند آدمی را کامل کند؛

گفت‌وگو می تواند آدمی را آماده کند،

و نوشتن می تواند آدمی را آدم کند.

به نظرم هر مطالعه ای آدم را کامل نمی کند این تدبر و تفکر و روحیه کمال طلبی پس از مطالعه می تواند آدم را کامل کند .

گفت و گو ممکن است آدم را اماده نکند ، این تفکر قبل از گفت و گوست که می تواند آدم را آماده کند.

و نوشتن ممکن است آدمی را آدم نکند و آین بسته به هر فرد دارد.
مگر همه ی بشری که می نوشتند و نام نویسنده بودن را به یدک می کشیدند همگی آدم شدند ؟
______________________________________________

البته ببخشید شاید من اشتباه می کنم : )