عادت‌های نویسندگی آلن دوباتن

پیش حرف: آلن دوباتن نویسندۀ مهمی‌ست، هم روشنفکرها دوستش دارند و هم مخاطب عام از خواندن نوشته‌هایش لذت می‌برد. مدیر قابلی هم هست، «مدرسه زندگی» را خلاقانه پیش می‌برد و برای تولید کتاب‌های مجموعه‌اش از بهترین نویسنده‌ها بهره می‌گیرد.

مجموعه کتاب‌های مدرسه زندگی توسط نشر هنوز در ایران منتشر می‌شوند و کتاب‌های خود دوباتن هم توی قفسۀ تمام کتابفروشی‌ها پیدا می‌شود. تسلی‌بخشی‌ها فلسفه، پروست چگونه می‌تواند زندگی شما را دگرگون کند و هنردرمانی نمونه‌هایی از آثار ترجمۀ شدۀ دوباتن به فارسی هستند.

توی کتاب چگونه می‌نویسیم به حرف‌های دوباتن دربارۀ عادت‌های نویسندگی‌اش رسیدم، جالب بودم گفتم برایتان نقل کنم:

نویسنده هم باید مانند هر شغل دیگری نظم داشته و در قیدوبند ساعت کاری باشد پس هر روز در ساعت نُه و صبح در محل کارم هستم و تا شش بعدازظهر می‌نویسم.

در این میان، یک ساعت هم وقت ناهارم است. رفتن و برگشتن به دفتر کارم ۳۰ ثانیه طول می‌کشد. چون دفترم در طبقۀ بالای خانه‌ام است. خانۀ کوچکم در شهر چلسی انگلستان است. دورتادور اتاقم هم پر از قفسه و کتاب است.

خلاق‌ترین زمان کارم بین نُه تا ده و نیم صبح است. بعدازآن کم‌کم همه چیز رو به تحلیل می‌رود. بعدازظهر که دیگر وحشتناک است. چون خوابم می‌گیرد. گاهی بعد از پایان ساعت کار، یک چرتی می‌زنم.

وقتی نوشتن کتابی جدید را شروع می‌کنم، دوست دارم و تلاش می‌کنم تا بلافاصله تمام فکر و ذکرم آن باشد و غرق ماجراها و اشخاص بشوم. پس به سرعت دست‌نویس اولم را می‌نویسم. دست‌نویسی که اگر کسی جز من آن را ببیند، از آن چیزی سر در نمی‌آورد و با خودش خواهد گفت عجب چیز افتضاحی است.

هر کتابم را شش بار بازنویسی می‌کنم. کار سخت و شاقی است؛ اما شیوۀ نگارش من به این صورت است. گاهی زمان نوشتن این دست‌نویس‌ها گرفتار بحران می‌شوم، آن ‌قدر این حالت بحرانی شدی است که کم می‌ماند که نوشته‌هایم را پرت کنم در سطل آشغال.

وقتی هم که به بن‌بست می‌رسم و یا دچار دلسردی و یاس می‌شوم، از خانه بیرون می‌روم و قدم می‌زنم.

بعد از خواندن این مطلب چه‌کار کنم؟

می‌توانید «کلیدی بزرگ برای نویسنده‌شدن» را بخوانید.

عضویت در کانال مدرسه نویسندگی در تلگرام