ستاد حفاظت از خلاقیت

من هر وقت با گوشی میفتم تو دل نقل و انتقالات پیام‌های الکی تو شبکه‌های مجازی حس می‌کنم خلاقیتم خیلی کم شده.
هر وقت هم که دست خودم رو می‌بندم و فقط به مخاطب و نتیجه‌ی کار فکر می‌کنم این احساس رو دارم.
خلاقیت به یه ذهن رها احتیاج داره آدم در بند که باشه حالا فرقی نمی‌کنه شبکه‌های مجازی یا مخاطب خلاقیتش باهاش قهر می‌کنه.

[…] ستاد حفاظت از خلاقیت […]

سدام آقای کلانتری، بارها و بارها متنی را نیمه نوشتم و به جای دادن آن به
پست کردن آن در فضای بزرگ و عظیم اینترنت
کا ش رسیدن یک نامه از طریق اینترنت هم زمان میبرد، یک پست چی داشت اما اینبار سوار بر مسیرهای سرعتی اینترنت بود و با سرعت مسیرها را طی میکرد.
اینگونه حداقل نامه را تمام میکردم و آن را به دست پست چی میدادم بعد اگر هم منصرف میشدم خودم را با سرعت به پستچی میرساندم و او را از رساندن نامه ام منصرف میکردم.
چند باری است که با کلمات جمله هایی را میسازم و بعد کنار هم میچینم و متنی را شکل میدهم اما به بهانه ی خوب نبودن آن را پست نمیکنم.
اینبار به بهانه ی خلاقیت به اینجا آمده ام.
من هم میخواهم از خلاقیت م محافظت کنم.
من نمیدانم چرا در بیشتر حرفه ها اولش را خوب شروع میکنم و بعد رشد نزولی دارد.
خیلی وقت است که قلمم را کنار گذاشته ام…

سلام…
به نظر من یه ستاد حفاظت از تخیل و هپروت هم لازمه !
شعار این ستاد میتونه چیزی شبیه به این باشه : اگر از زیر تخیل در میروید و از هپروت میترسید یعنی به یک نوع بیماری مهلک به نام ذهن بی هیجان گرفتارید !

به نظر من که هر روز بایدچند دقیقه ای رو از خودمون و روزی که در اون هستیم بیرون بپریم و در کالبد یک روز یا فرد دیگر در دورترین نقطه از خودماند غرق شویم .. این برای من مثل یه تجدید شارژ و فرار مغز وسط یک روز خسته و کنسل کنندست…

جالب بود من یسری قوانین شخصی معرفی کرده بودم که اونم حالت کلی داشت و یک لیست طولانی میشد
ستاد بندی چیز جالبیه ! میشه یه شهر کوچیکِ دوست داشتنی در درون ساخت.
میخوام براش کلانتری، کافه، دادگاه و .. هم بسازم !
ممنون از ایده قشنگت 🙂

شاهین عزیز
ایده سازمان درونی خیلی جالب بود شبیه قصر ذهنی شرلوک هولمز هست.شاید بشه برای هرچیزی یه سازمان ساخت مثلا سازمان درونی نویسندگی.سازمان درونی شاد زیستی و…

ده قانون ستاد حفاظت ازخلاقیت من
خلاقیت مثل بچه ای است که ممکن است هرحرفی رابزند،پس بانوشتن های بی وقفه باید بگذارم حرفش رابزند.

خلاقیت فرآیندی تدریجی ودائمی است.پس سعی می کنم هرروز با نوشتن چندتایی ایده،به پرورش عضلات ایده پردازی خودم بپردازم.

موقع خواب،هرکاری که داری راباید کنار بگذاری وذهنت را دوباره برای یک روز دیگر وادامه کار شارژ کنی.

اگر ایده ای داری،سعی کن به ضرب وزوری که شده پانصد کلمه درباره اش بنویس،اگر هنوز برایت جذابیت اولیه را داشت وروشن شد،می توانی رویش حساب کنی.

خودت رابیش تربشناس.زیرا هرکسی که عمیقا خودش باشد،منحصر به فرد است،پس لازم است که درباره ودت بنویسی.

روش های خلاقیت آدم های معروف را دست کم نگیر،اما به آنها پایبند هم نباش.

گاهی ،مثلا هفته ای یک بارهرطور که دوست داری وهرکتابی را که می خواهی بخوان.درمطالعه به خودت سخت نگیر.

جستاربنویس.جستارنویسی یعنی نگاه منحصر به فرد شما واین یعنی خلاقیت.

یک چیز راتغییر بده.تیتر های موردعلاقه ات راعوض کن،باایده ها وطرح ها بازی کن،نظر ها را تغییر بده وخلاصه به یک شکل دیگر درش بیاور.

خودت را بمب باران اطلاعات نکن و تا میتوانی داده به خورد خودت نده.پس لازم است که تلویزیون نگاه نکنی واطلاعات دردسترس اینترنت را همینطوروارد کله ات نکنی.یکم جا برای خلاقیت باز بگذار.
پی نوشت:فقط آخرش این نکته را اضافه کنم که اگرهنوزخواب میبینید وازخواب هایتان به وجد می آیید،نگران نباشید،شما آدم خلاقی هستید.

من شخصا عاشق پست هایی هستم که آدم رو به چالش میکشه وازپست های منفعل خوشم نمیاد.پست هایی رو دوست دارم که خواننده رو هم درفرآیند نوشتن سهیم بداند ودرگیرش کند واین هم یکی ازآن پست هاست که ازعنوانش هم خیلی خوشم آمد.زیرا به آدم یادآوری می کند که تو دارای خلاقیت هستی،فقط باید سعی کنی باایجاد چنین سازمان وستادی درونی ازهدر رفتن وضعیف شدنش جلوگیری کنی.
وچه قدر وسوسه شده ام که درباره این استعاره بدانم،هرچند چیززیادی نمیدانم،اما احساس می کنم میتواند زندگی ام ونحوه تفکرم را تغییر دهد.
اتفاقا این قانون آخری رو این چندروزه خیلی بهش فکر میکنم،به نظر مثل این میمونه که بچه رو زود به دنیا بیاری یا یک میوه کال رو که رسیدش مسلما خیلی خوشمزه است رو بدی یک نفر بخوره،خب مسلمه خوشش نیاد.
موردهشتم یک جورزودقضاوت کردن درباره ایده هاست،درواقع ما نباید یک ایده ای که هیچی درباره اش نمیدونیم رو اینطور بد باهاش برخورد کنیم،بعد دیگه چه انتظاری میتونیم ازبقیه داشته باشیم.
شاید این چندان به مورد پنج ربطی نداشته باشد،ولی داشتم فکر می کردم وقتی ما می خواهیم یک اثرخلاقانه خلق بکنیم،پس باید روش انجامش خلاقانه باشه.
ودرآخر هم ده قانون خلاقیتم را درکامنت بعد مینویسم.

سلام.
چه تاپیک جالبی☺
من توی این ستاد اینم اضافه می کنم که روزی یک ساعت با یک نفر بشینم به صحبت (فرقی نمیکنه کی باشه فقط مشتاق حرف زدن باشه)
ازین مصاحبت چندتا هدف داشته باشم:
۱.جهان بینیش رو کشف کنم و کمی دنیا رو از زاویه ی دید اون ببینم شاید با دیدگاه اون قصه ی های جالبی برای نوشتن به ذهنم برسه
۲.از داستان زندگیش و ماجراهای شخصیش ایده بگیرم برای داستان نویسی
۳.به درداش گوش بدم.شاید راه حلی به ذهنم برسه برای مشکلش.
این مورد سوم به هدف خلاقیت نبود البته😊

من هرچه داستان بنویسیم باز به خواب‌هایی که می‌بینم نمی‌رسد. خواب برای من یکی از بهترین محل‌های آفرینش بوده 🙂
گاهی تنهایی رو بسی می‌پسندم. واقعا آزادی ذهن در تنهایی‌ست. وقتی از هیاهوی بیرون به خلوت پناه می‌بری ذهنت تخلیه می‌شه. تازه خلاقیت ظهور می‌کنه. البته که دونه‌هاش از همان جمع و جامعه کاشته می‌شه. ولی برای داشت باید تنها بود. آخرش هم برای برداشت کمی جمع نیاز خواهد بود. چرخهٔ زیبایی‌ست.

من که برای پروژه‌ها فهمیدم بهتره تا یه کاری نکردم که پیشرفتی حاصل نشده باشه به کسی نگم. جدیدا هم که فهمیدم به خیلی‌ها حتی نباید حرفی زد. سکوت برای من موفقیت در چیزی میاره. شاید وقتی می‌گم عملگراییم کم میشه.

به هرحال ستاد باید راه انداخت. دوسدارم این‌کارت رو یادبگیرم.