راهی که کم‌تر پا خورده

یادم هست وقتی به دیگران گفتم نمیخواهم فیزیک ماده چگال را ادامه دهم
و دلم میخواد سیالات محاسباتی بخوانم،
چقدر حرفهای نامربوط شنیدم که بهترینش این بود که بی عقل هستم!
همان هفته اول ارشد، متوجه شدم که با هیچکدام از اساتید دانشکده نمیخواهم کار کنم،
به یک دلیل ساده، زمینه کاری شان را دوست نداشتم و اهل سمبل کردن هم نبودم.
قوانین دانشگاه هم به شدت محدود کننده بود و تحت هیچ شرایطی اجازه انتخاب استاد راهنما از بیرون دانشگاه را نمی داد، مگر با موافقت گروه، که خب معروف بود مدیرگروه دانشجویان را به غلط کردن! می اندازد و نهایتا با کاسه گدایی به درب اتاق ایشان می رفتند؛ خیلی ها به من گفتند همچین خبطی نکن. حتی مورد خودکشی هم داشتیم. اما من کوتاه نیامدم.
به یک استاد متخصص سیالات محاسباتی در دانشگاهی دیگر ( که دوستم نشانش کرده بود)، ایمیل زدم و ارسال رزومه و پروژه کارشناسی و … حدود یک ماهی طول کشید، استاد را به گروه معرفی کردم، در حالی که هنوز او را از نزدیک ندیده بودم. نمی دانم با چه جراتی چنین ریسکی کردم و به این فکر نکردم که اگر گروه بپذیرد و استاد مرا نپذیرد چه کنم!
خلاصه گروه در اقدامی ناباورانه قبول کرد. گویا یکی از اساتید گفت اگر چنین کسی میخواهد با دانشجوی ما کار کند، چرا ما اجازه ندهیم و خب اجازه دادند.(البته دیپلماسی عجیب و غریبی که من پیش از آن در دانشکده پیاده کردم هم بی تاثیر نبود).
این اتفاق ۲۴ اسفند ماه افتاد و من ۲۴ فروردین ماه سال بعد استادم را برای اولین بار دیدم. همین قدر بگویم که خیلی بهتر از تصورم بوده و هست. استادی فرهیخته و با سواد، که هنوز هم مشغول کار با ایشان هستم.

+ این پیام از پست شما طولانی تر شد. تازه خلاصه مطلب بود!

من هم اولین بار که دو سال پیش این شعر رو خوندم، عاشقش شدم و حس کردم که توصیف خیلی از لحظات سرنوشت‌ساز زندگی‌ام بود و هست.

سلام شاهین جان.
اول بزار یه اعتراف در موردت بکنم: بعد از مدتی که وبلاگت رو دنبال می کردم از دستت کلی حرصم می گرفت! هر روز می نوشتی.از همه چی.مخصوصاً از نوشتن:)
نمیدونم شاید به پشتکارت توی نوشتن غبطه می خوردم. ولی بعد از مدتی تسلیم تلاش و پشتکارت شدم.
چند وقت پیش گفتی که میخوای از این به بعد در مورد “سر سختی” بنویسی. به نظرم لازم نیست بنویسی.چون تو توی عمل نشون دادی که برای هدفت و نوشتنت چقدر سر سختی. لذت فهمیدن سر سختی رو باید توی عمل چشید نه با مزه مزه کردن توصیفات سر سختی از زبان یک سر سخت. فکر میکنم تو الگوی سر سختیِ خوبی برای همه ی اونهایی هستی که میخوان بنویسن.(البته حرف منو گوش نکن و بنویس! اینو گفتم تا بعداً که باز هم در مورد سرسختی نوشتی(چون سر سختی!) من ضایع نشده باشم:)
حداقل برای من که هستی. برند تو و وبلاگت توی ذهن من اینه: مدرسه ی نوشتن و نویسندگی.(یعنی مدرسه نون- و قلمش هم که دست توئه)
انقدر از زوایای مختلف، از دید آدم های مختلف، به نوشتن و نویسندگی نگاه کردی و برای خودت و ما توضیحش دادی که کله شقی مثل من هم، راهی جز تسلیم براش نموند.
آدم های سر سخت زیادی توی زندگیم ندیدم ولی تو رو هم توی لیست سر سخت هام اضافه کردم. خودمم تا حدی سر سختم، نه توی نویسندگی و نوشتن .شاید توی حوزه دیگه ای. ولی اگه درس گرفتن از سر سختی تو توی نوشتن نبود، بعید می دونم همین چهار خط حرف بیخودی هم توی وبلاگم می نوشتم.
اومده بودم بهت بگم که نوشته های تو در مورد نوشتن خیلی کمکم کرده و میکنه ولی حرفهام به هم گره خورد و اینا از توش در اومد بیرون.
خواستم بگم: دمت گرم (و سرِت هم خوش)
یا یه انجیر خیس خورده ما رو مهمون کن یا بزار ما مهمونت کنیم با یه کاسه انجیر خیس خورده.انتخاب با خودت 🙂

دنیای آنلاین با همه خوب بودن هایش نوعی تنبلی را هم به بشر عرضه داشته و تعداد قلیلی هستند که دست رد به این پیشکش زدند.

بیش از هرچه که بستر نوشتن مهم باشد , چرایی نوشتن مهم هست و بعد آن چگونه نوشتن..

سلام شاهین جان
یه سوال غیر مرتبط داشتم
شما برای مطالبتون از چه فونتی استفاده می کنید؟

سلام شاهین جان، خوبی؟
آره واقعاً، هر روز نویسی خیلی تأثیر داره… من یک ماه امتحانش کردم و هر روز تو وبلاگم نوشتم. واقعاً اون یک ماه رشدمو به عینه دیدم…

شعر زیبایی بود! رفت برای توییت