دوستی یا پیاده‌روی؟

من یک مدت همینطور بودم
از بیرون به آدم های اطراف نگاه میکردم حرف هایشان موضوعات بحثشان
خسته و عصبی یک پوزخند به همه شان در دلم میزدم و از آن ها فاصله میگرفتم
مدتی که گذشت تبدیل شدم به یک آدم منزوی که سرش توی مطالعات و کتاب هایش است
کم کم میفهمی دنیایت کوچک شده است
۹۰ درصد آدم های اطراف ما جزو همین دسته ای هستند که درموردشان حرف زدیم
پس با چه کسی معاشرت کنیم؟چگونه رشد کنیم ؟؟؟
وقتی در خلوت خودمان هستیم چه میکنیم؟به چالش کشیده میشویم،؟؟؟
تاکی کتاب بخوانم و بخوانم و خودم باشم و خودم پس دیگران چه میشنود؟؟رشد انسان با همین برخورد ها پیش می آید
گاهی همان آدم سطحی نگر در اعماق وجودش افکاری دارد که وقتی به آنها پی میبری از خودت خجالت میکشی
دنیای آدم ها دنیای قشنگیست از آن فاصله نگیریم!

خب در نهایت باید درباره ی همین انسان ها بنویسی.اینکه کلا از زندگی حذفشون کنی یعنی که یکی از منابع الهامت هم از بین رفته.

سلام…
لعنت به این نوشته و افکاری که توی ذهنم اومد!
بارها گفته ام که چی؟ چرا ازآدم های بی سواد فاصله می گیری؟ چرا انقدر می ری توی تنهایی خودت و شروع می کنی به فکر کردن! چرا دوستات بهت میگن نپوسیدی از بس با خودت بودی؟ چرا وقتی زنگ می زنن جوابشون رو نمیدم!
چرا بیشتر اخبار نگاه می کنم و خودم رو سرگرم نمی کنم! چرا با دوستانم نمی رم بیرون و حرف های بیهوده نمیزنم…
چرا تنهایی کوه رفتن رو دوست دارم؟ چون با خودم هستم و با خودم حرف میزنم! نه از اخبار بد چیزی برای خودم تعریف می کنم؛ نه بدگویی کسی رو می کنم! تنها بدگویی و خبر بد مربوط به خودم و رفتارم هست…
لعنت بهت شاهین! با این نوشته ات که باعث شد اینطوری حرف بزنم…
آره تنهایی خیلی خوبه ولی بعضی وقتها دیگه قاطی می کنی! از اینکه تحمل آدم های چیپ رو نداری؛ از اینکه تا یه ذره تلویزیون نگاه می کنی حالت بهم میخوره از این همه دروغ و تزویر… از اینکه تا دیگران شروع می کنن به نق زدن همه اش دنبال در رفتن هستم! دنبال یه چیز مفید، یه خبر خوب یا هر چیزی که باب طبع من باشه؛ اما باب طبع دیگران زیاد نیست 🙁
حرفام رو بدون کمترین تفکری زدم! وقتی از اولین جمله مطلبت شروع کردم به خواندن این افکار اومد توی ذهنم. به سبک نوشته های هر روزه نوشتم! بدون تفکر… فقط نوشتم! اگر دوست داشتی منتشرش نکن

وای از وقتیکه خودمان هم در دنیای بهم ریخته ذهنمان آنچنان همبازی همین دوستان خزیده در درون زیرین ترین لباس فکرمان شده ایم که حتی توان لخت شدن را هم از ذهن سیابازمان گرفته اند آه از زمانیکه خودم هم همبازی این دوستان شده ام که توان دور ریختن خودم را از دست داده ام. و وای از دست این پاهای حرف نشنویی که حاضر به قدم زدن حتا در کنار زیباترین گلهای کنار پیاده رو نیستند

حالم شبیه ادمیه که بار ماشینش لاستیکه
ولی زاپاس نداره!!!!!

اینم حکایت ماست که دوست زیاد داریم اما
کو رفیق؟

بدتر از همه آدم های پوسیده مغزی هستند که دوستی با آن ها تنها وقتت را میگیرد تا آن ها را قانع کنی که زندگی ات چیست!!!!
از این ها متنفرم، سعی میکنم کمتر ببینمشان، ولی نمیتوانم ترکشان کنم
این چند روز مدام به همه میگویم برایتان متاسفم که من کتابخوانتان هستم و متاسفم که من در دیدتان آدم موفقی هستم!!
این آخرین مطلبتان خیلی شبیه این روزهای ذهنم بود.

من واقعا اینو حسش کردم!
حذف یه سری از این دغل دوستان باعث میشه آدم بتونه یه نفس راحت بکشه!

خیلی خیلی موافقم
و راستش جواب سوالی بود که مدتها ذهنم درگیرش بود…
گاهی قیمت اینکه خودت باشی ازین هم بیشتره، اون هم زمانی هست که نه فقط دوستت بلکه اغلب کسانی که باهاشون زندگی می کنی همچین آدمهایی باشن، اونموقع انتخاب البته سخت تره.