گاهی از شما می‌شنوم که می‌گویید «برای کی بنویسم، اینجا کسی کتاب نمی‌خواند.» پاسخ من همیشه این بود «بله، همه کتاب نمی‌خوانند، اما گمان نکن که مخاطبان ادبیات ناچیزند. متن خوب با کمی کوشش و جدیت در معرفی اثر، بالاخره می‌تواند خوانندۀ خودش را بیاید. این به کنار، تو برای خودت بنویس. اصلاً فرض کن قرار است نوشته‌هایت را همیشه پاره کنی و بریزی دور، باز هم نوشتن می‌تواند برایت مفید و اثربخش باشد. پاداش نوشتن در نفس نوشتن است.»
اما دیروز در میان حرف‌های سوزان سانتاگ جمله‌ای خواندم که از پاسخ من هزار برابر زیباتر و عمیق‌تر است:
«من نمی‌نویسم به خاطر این که مخاطبی وجود دارد، می‌نویسم چون ادبیات وجود دارد.»
در همین رابطه:
5 دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
[…] سوزان سانتاگ برای چه می‌نوشت […]
سلام سالهاست مي نويسم فقط براي خودم چون حس خوب نوشتن سالهاست به من انرژي مي دهد. به گفته اميلي در سريال اميلي در نيومون، نويسنده ها مثل نانواها هستند. آنها نان مي پزند ماهم بايد بنويسيم.
من با نوشتن خودم، اهدافم و چيزهايي كه ندارم و نمي دانم را ميشناسم.
و واقعا هم ضرورت نمي بينم حتما كسي مطالبم را بپسندد.
زنده باد خانم کشاورزیان عزیز
چه نگاه خوبی.
امیدوارم همیشه از نوشتن نهایت لذت رو ببرید.
و در میان این انبوه لایک و کامنت و شیوه های افزایش فالوور برای دیده شدن و در میان این همه ترشح اندروفین برای بالارفتن سطح لذت و دیدن چیزهای جدید در فضاهای مجازی، چقدر دشوار است که بنویسی برای خود نوشتن، با دوستی گفت و گو کنی برای خود گفت و گو کردن، دراز بکشی روی تخت فقط برای استراحت کردن، تماس بگیری با نفری فقط برای احوال پرسی کردن، هنری را یاد بگیری فقط برای لذت بردن و …… بسیار لذت بردم استاد از متن شما و تشویق شما برای خود شدن و خود بودن
درود بر تو امین نازنین
امین جان این سایتی که لینکشو گذاشتی هنوز راه نیفتاده؟