در پاسخ توصیه‌ای از سر حماقت

اصلا واسه همینه که من تابستونا رو بیشتر از زمستونا دوس دارم چونکه طول روز بیشتر از شبه و روز هم که وقت کاره.
کاش میشد بدن آدمو یه جوری دستکاری کرد که بیشتر از یه ساعت در شبانه روز نیاز به خواب نداشته باشه. دوس ندارم زیاد بخوابم.
کار کردن خییییلی عشقه😊

سلام شاهین عزیز.به لطف جناب آقای حسین قربانی به این پست خوب و آموزنده رسیدم.هم از شما ممنونم هم از ایشون.به قول این دوست مون حرف های قشنگ و باید قاب کرد زد به دیوار.تا یادمون نره.سپاس.

آهستگی ستون بزرگی است

و کار واقعی دقیقا از جایی شروع میشود که مدام به ساعت نگاه نمیکنی که کی تمام بشود و بقیه روز در رویای زندگی دیگری باشی. کار واقعی از جایی شروع میشود که گاهی به ساعت نگاه کنی و آرزو کنی کاش یک شبانه روز بیشتر از بیست و چهار ساعت بود تا بیشتر از این وقت داشتی و کاش آدم مجبور نبود بخوابد تا به همه ی کار واقعی اش برسد و این کار تا همیشه باشد.به قول بزرگی که گفت:برای خوابیدن بعد از مردن وقت هست تا زنده هستی باید بیدار باشی. برای این جور زندگی باید افراط کرد….ممنون از نوشته ی محکم شما.

خوشحالم از اینهمه تندروی و افراط گرایی و عصبانیت تا باد چنین بادا
موجیم که آسودگی ما عدم ماست.

بی نظیر بود این پست…
چندین بار خوندم، اما فکر می کنم خوندن کافی نیست، باید اون ها رو روی برگه ای بنویسم و روی دیوار بزنم تا همیشه جلوی چشمم باشه، تا فراموش نکنم راز موفقیت در این روزها هیچ چیز به جز تلاش و پشتکار و جدیدت در عمل نیست.
واقعا سپاسگزارم شاهین عزیز…

سلام
خوب پاسخی به آن شخص داده اید..
این جواب نشان داد حتی از سر دلسوزی (نه حماقت) نباید توصیه ای به افراد پرکار داشت
به افراد پرکار فقط باید گفت بیشتر کار کن. عملگرا باش تا روزگار بنزین ات را آنطور که میخواهد بسوزارند نه آنطور که دوست داری

یک پست استثنایی از شاهین کلانتری بزرگ.
کِیف کردیم شاهین.
واقعا همنینطوره؛ چند روز پیش که خیلی اتفاقی همدیگه رو دیدیم، از جلسه ای برمی گشتم که قرار بود مشکلاتی که یک مشت “جلّاسِ گردگو” طی ۲۰ سال سر یک ساختمان دولتی آورده بودن رو حل کنیم. اون ها هم ما رو به جای اصلاح اساسی (که خیلی کار می بره و پر زحمته) به “ماست مالی” دعوت می کردن.
امروز نهایی شد که کار اساسی رو انجام بدیم.
خدا قوت

شاهین جان، من به تو خیلی امید دارم.
فکر می کنم حرفت رو می فهمم. به نظر منم هر آدمی باید راهی رو که باید توش افراط کنه پیدا کنه و گوش هاشو کیپ کنه و بره جلو.
اتفاقاً تمایز هم همینطوری به وجود میاد و کم کم نمود پیدا می کنه.
طبیعتاً راهی که تو باید توش افراط کنی(که شاید راهِ نوشتن باشه) با راهِ من یا هر کس دیگه ای که باید توش افراط کنیم، ممکنه متفاوت باشه.
تصور کن هزاران هزار نفر، هر کدوم توی یه زمینه ای که با روح اونها سازگاره(و راه مختص خودشونه) دارن افراط می کنن. به نظرم اون روز مملکت و جامعه ای خواهیم داشت به مراتب بهتر از امروز و دیروز.
ضمناً منم علاقه ی شدیدی به خر دارم:) -البته نه به خریّت، به خر کاری

اوه اوه چقدر خشن 😀
معلومه که حسابی شاکی شدی از اون کامنت 😉

دمِ شما گرم 👍

سلام شاهین خان
نمی دانم حس می کنم دیگر صفت عزیز برایت کهنه شده و با خان باید توصیفت کنم. عجیب است کسی در این دهکده جهانی باشد، این قدر نظراتش، نظرم باشد. همیشه به نزدیکترین دوستم گفته ام که دوست دارم سر قبر من این جمله نوشته شود:
زین همرهان سست عناصر دلم گرفت شیر خدا و رستم دستانم آرزو است
آری! کاملاً موافقم! دوره تنبلی خیلی وقتهاست که گذشته است. از حدود ۵۰۰ تا ۶۰۰ سال پیش که گالیله در ایتالیا شروع کرد به جستجو گری و عملگری و آزمایشگری و نظرات فیلسوفان بسیار اندیشه کن یونانی ارسطو و افلاطون را با آزمایش کردن، تجربه کردن به زیر سوال برد، متاسفانه کلیسا خیلی عقب مانده بود و گالیله آنها را با عملگرایی و تجربه محوری خود به چالش کشید. بس است فکر بی عمل! فکر بی عمل، نتیجه اش دادگاه تفتیش عقاید می شود که گالیله این دانشمند و پدر علم جدید را محکوم به مرگ میکند. چرا؟ چون با تجربه و تلاش از زمان و زمانه خود پیش می افتد! و آنها که هنوز غرق در بی عملی هستند و به افکار به جامانده از گذشته دل خوش داشته اند، در برابرش قد علم می کنند.
در کشور ما موفق شدن هم خیلی ساده (بخاطر نرخ بالای تنبلی و کم کاری ) و هم خیلی سخت (بخاطر اصطحکاک با جامعه بی رمق) است. یعنی تو داری مسیرت را با جامعه جهانی که نه با خودت تراز می کنی و تلاش می کنی و عده ای مسلماً خواهند گرفت سر و صدا باعث سلب آسایش و خواب ما می شود.
ما برای رسیدن به فرهنگی جدید مبتنی بر تلاش، راهی بجز تلاش نداریم. و زمز این حرکت،تجربه و کار و تلاش خودش معیار ما برای درستی باشد نه افکار دیگران. کار خودش می گوید که تو چه کار کنی! معیار درستی و نادرستی این است، نه قضاوت دیگران که خوابشان می آید!

راستش من هم خیلی دلم می‌خواهد روزی حداقل یک مطلب در سایتم منتشر کنم اما مانده‌ام که چه بنویسم. از طرفی دوست ندارم مطالب پرت و پلا تحویل مخاطب بدهم. روزی هزار کلمه می‌نویسم که ده کلمه از تویش به دردبخور بیرون نمی‌آید. کمال‌طلب هم نیستم. مطلبی به درد بخور باشد هر چند ابتدایی اما عیر تکراری هم قبول دارم. مانده‌ام در گِل آقای کلانتری

سلام جناب کلانتری وقتتون بخیر
میخواستم ببینم چرا لینک که برای مصاحبه فرستادن باز نمیشه … 😔 باید از چه طریق اقدام کرد ؟؟