آیا خوارشمردن داشته‌ها و دستاوردهایمان یکسره مردود است؟
اگر رضایت از داشته‌ها سبب تنبلی و توهم شود، چه؟ اگر از شغل و درآمدم کاملن راضی باشم ممکن است تنبلی کنم و پی فرصت‌های تازه نروم؛ اگر از میزان درک و دانشم از زندگی بر خود ببالم شاید چندان برای آشنایی با نادانسته‌ها نکوشم.
اما خوارشمردن داشته‌ها چه؟ نمی‌تواند به نارضایتی و ناامیدی بینجامد؟ اگر موفقیتم در اتمام پیش‌نویس کتابم را خوار بشمارم و بگویم من توان نوشتن چیزهای بهتری دارم، ممکن است دلسرد شوم؛ اگر فقط به جنبه‌های محدودکننده‌ی محل سکونتم بنگرم بعید نیست هر گوشه‌ی محیط غمگینم کند.
افراط در هر دو نگرش آسیب‌زاست. شاید ایجاد تعادلی میان رضایت و نارضایتی برای موفقیت و رضایت مفیدتر باشد.
قدردان داشته‌هایم هستم، به‌شرط آنکه به دام انفعال و جهالت نیفتم.
از دستاوردهایم ناراضی‌ام، تا سوختی باشد برای تلاش بیشتر.
یک پاسخ
بهترین ویژگی وبلاگ شما این است که انگیزه می دهد برای ایده هایی که در دسترس ماست