خواندن، دشمن نوشتن است؟

شاهین سلام
این روزها پیچیده شده ام در کتاب های مسکوب از روزها در راه گرفته تا سفر در خواب و دیگر کتاب ها یش … اولین کتابی که از او خواندم سالها پیش بود سوگ سیاوش و هنوز هم میل به خواندنش دارم … روزها در راه را با بغض می خوانم با بغض از دست دادن چنین بزرگوارانی و اینکه چقدر دیر شناخته مشان … به جمله ” خواندن دشمن نوشتن است ” که رسیدم به همین نتیجه تو رسیدم که اگر واقعن منظور متضاد و مقابل هم بودن آنها بود ما النم این کتاب ها را در دست نمی گرفتیم و هیچ نمی توانستیم بنویسیم. فکر می کتنم آن زمان آنقدر غرق خواندن شده بود که فرصت نوشتن دست نداده بود .
به امید خواندن ونوشتن های بیشتر ….

من قبلا همیشه میخوندم تا اینکه یکی بهم گفت فکرکردن ارزشش بیشتره تا فقط نظرهای بقیه رو خوندن ومن شروع کردم به نوشتن فکرام وسرچ کردم نویسندگی وگوگل اولین نوشته مال شمارو اوردش

” او در هیچ زمینۀ دیگری یک فرد فوق‌العاده نبود، مگر در داشتن اعتمادبه‌نفس”
از این قسمت نوشته لذت بردم و یاد یکی از مقاله های محمد قائد افتادم که میگفت به جای تقدیس غول ها، باید روی شانه آن ها ایستاد و از آن افق پایین را نگاه کرد.

سلام شاهین عزیز
خواننده ی مداوم مطالبت هستم مثل همیشه یکی از هزارتایی گفتی که جز با تجربه حاصل نمیشود. و چه خوب که داشته هایت را اینجا در کف اخلاص گذاشته ای تا سرهای در راه مدام به سنگ و محک تجربه برخورد نکنند.

۱)چه جالب.من هم کتاب جادوی فکر بزرگ راجدی نمی گرفتم،تااینکه دیدم شاهین کلانتری درپست تازه اش به آن اشاره کرده است.حتما نگاهی به آن می اندازم.

۲)به نظرم تعدادزیادی ازمشتاقان نویسندگی باهمین بهانه تبدیل به خواننده های جدی وپیگیر شوند،آنقدرهاهم بدنیست.
۳)شاید آن توصیه استیفن کینگ رانیزلازم باشد یادآوری کرد،وقتی می گفت:گاهی آثاربد را هم باید بخوانیم تا ببینیم چه کارهایی را نباید انجام دهیم وشاید هم اعتماد به نفس بگیریم وباخودمان بگوییم ،من ازاین بهترمی توانم بنویسم،همین الان هم بهترمی نویسم. ودرآخر هم لازم است درباره این اعتماد به نفس بیش ترنوشت وبیش ترصحبت کرد.واقعا اعتماد به نفس برای یک هنرمند خیلی مهم است.مهم است تازیاد بنویسد وبدون سانسور خودش را بیان کندا.لبته درکنارش باید نقد درست خودش راهم یادبگیرد.
خواندن کتاب هایی که نویسندگان اززندگی شان ومشکلات نوشتن یک کتاب به صورت شفاف صحبت می کنند خیلی میتواند مفید باشدحتی بهتراست فیلم اقتباس را ببینیم.که درآن فیلم چطور فیلمنامه نویسی مثل چارلی کافمن بانوشتن یک اثردرگیر است وهرچه می کند کارش پیش نمی رود.چون من خودم به شخصه تصورم ازنویسندگان این بود که دستشان را روی کاغذ می گذارند وجملات بی وقفه به آنان الهام می شود وکارسختی که آنان می کند فقط این است که باید کلی بنویسند ودست دردبگیرند.

” کسانی که خود را در ردۀ دوم می‌بینند، زندگی و کارشان نیز در ردۀ دوم باقی می‌ماند.”
و جادوی ذهن دقیقا در نقطه ای اتفاق می افتد که ما می فهمیم جهان پیرامون از هر
آنچه که در ذهن ماست پیروی میکند !