تا جایی زخمی‌ام که نمیرم

سپاس استاد
چه شعرهای ساده و صمیمانه ای
یاد زندگی فراموش شده ام افتادم

سلام بر شما
خیلی ممنون به خاطر شعرهای زیبایی که به اشتراک میگذارید🙏
هربار این شعرها رو میخونم، شگفت زده میشم از اینکه آدم‌ها چقدر میتونن حرفای مشترک داشته باشن، هر جای دنیا که باشند، و شعر زبان مشترک همه مردم دنیاست.
مثلاً با این قطعه آخری، همیشه یاد این قطعه شعر از خانم لیلا کردبچه میفتم:
‌‌‌از من
درمقابل زندگی دفاع کن
وقتی بی‌رحمانه سخت می‌شود
و لازم است کسی حالم را بپرسد،
حرفم را بفهمد،
و بگوید: «من کنارت هستم،
دقیقاً همین من که کنارت نیستم،
کنارت هستم.»

همیشه می‌نویسم چون دفترم تنها گوشیست که بی قضاوت مرا می‌شنود.

سلام. عالی مثل همیشه استاد🌹

در دلم کبوتری سربریده بال‌وپر می‌زند.
چقدر تصویر زنده در این جمله می‌بینم و این بی‌قراری رو حس می‌کنم. می‌تونه حال یک انسان عاشق باشه و یا توصیف حال کسی باشه که به هزاران دلیل به انتهای راه رسیده و تلاش می کنه بین این دست‌ وپا زدن‌ها زنده بمونه. عاشق این کبوتر سربریده‌ی بی‌قرار شدم. خیلی زیباست. خیلی.

عرض سلام و ادب
اشعار فوق‌العاده بود. گویی از دریچه‌ی چشمانم مستقیم رفت توی قلبم.
و زبان ساده‌ای که داشت این مسیرو کوتاه‌تر می‌کرد.

استاد یه فکری همیشه من رو از آثار ترجمه شده دور می‌کنه که نمی‌دونم چطور باهاش مقابله کنم.
اینکه تصور می‌کنم ترجمه‌ها من رو به ذهن و احساس نویسنده متصل نمی‌کنند.
چون به نظرم رابط این اتصال کلمات و واژه‌‌‌ها هستند و در پس هر واژه مفهوم و معنایی هست که اون رو از مترادفاتش مستثنی می‌کنه.
و در آثار ترجمه شده من نمی‌تونم بفهمم واژه‌هایی که نویسنده بکار برده دقیقن چی هستند؟
و حتا نحوه‌ی چینش اونها هم در فهم نوع زبان نویسنده تأثیر بسیاری داره.
و تصور نهاییم اینه که در ترجمه‌ها من بیشتر به ذهن مترجم متصل می‌شم تا نویسنده.
خوشحال می‌شم نظرتونو بدونم.