از کتاب به کتاب

سلام و ادب
“گاهی لذتبخش‌ترین لحظات مطالعه، زمانی است که با کتابی، خستگی ذهنی کتاب دیگری را در می‌کنیم”
این جمله ی قشنگ رو دوست داری هی تکرار کنی.

اگه بجای “گاهی” همیشه بود جالب میشد، اونوقت پشت بند هم کتاب می خوندیم تا هم لذت بخش ترین لحظه رو بچشیم و هم رفع خستگی کنیم.

این اتفاق زیاد برای من افتاده که در حالت ملال و دلزدگی با خواندن یک کتاب کاملا دگرکون و حالی به حالی شدم. برخی اوقات که خلقم پائینه به خودم می گم حالا خواندن یک کتاب می خواد چیکار کنه، ولی وقتی خوندم دیدم که خیلی کارا می تونه بکنه.

مطالب وبلاگتون رو خوندم و واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم از قدرت قلمتون همین طوری ادامه بدین

سلامی تازه تر جناب شاهین ادیب. موضوع جالبی را مطرح فرمودید” ملال”. ناخودآگاه ذهنم، سمت دوران نوجوانی کشیده شد و نامه نگاری های آن دوران در ذهنم تداعی شد که در هر نامه ای که برای دوستان در شهر های دیگر می نوشتیم، جمله ی ” ملالی نیست جز دوری شما” در دو سه سطر اول نامه خودنمایی می کرد. در این عصر گاهی با دیدن یک کتاب باید این جمله را گفت؛ با آمدن تکنولوژی این تیغ دو لبه، مطالعه و انس با کتاب در جامعه کم شده است و متاسفانه سرانه مطالعه در کشور ما بسیار پایین است و این مسئله تا حدودی نگران کننده است و کاش بتوانیم به نحو احسن فرهنگ مطالعه را در خانواده و جامعه نهادینه کنیم.
و اما این مطلب شما برای من واقعا جالب بود و بارها این لحظات لذت بخش را تجربه کردم.
“همیشه کتابی هست که از ملال آنچه می‌خوانیم بکاهد.
و اتفاقا گاهی لذتبخش‌ترین لحظات مطالعه، زمانی است که با کتابی، خستگی ذهنی کتاب دیگری را در می‌کنیم.”

درودتان باد چون همیشه عالی.

بسیار زیبا ، امیدوارم بیشتر حرف بزنید و بیشتر بنویسید تا ملال خواندن تمام درس های سخت زندگی را با خواندن نوشته هایتان در کنیم .

سلام
این پست رو زمانی خوندم که پر از ملال بودم.
ملال و اندوهی که از خواندن یک کتاب به جانم افتاده بود.
همیشه برای رهایی از ملالی اینچنین از کتاب حرف می‌زنم. عادتی که از کودکی دارم.
اما این روزها از کتاب می‌نویسم. که هر دوی این‌ها شبیهند به هم.
دیشب اما وقتی کتابی دیگر را می‌خواندم ناخودآگاه این نوشته تو به ذهنم آمد.
بله من از کتاب به کتاب رفته بودم.
تندتر و بیشتر از همیشه می‌خواندم.
هرچند ملالی شیرین است.
حالا راه سومی دارم برای پناه گرفتن.

سلام. برای من هم روزهای تعطیل خسته کننده و ملال آور است. نه اینکه این روز به کارم نیاید. نه! اتفاقا گاهی خیلی هم نیاز دارم تا به کارهای عقب افتاده ام برسم، کتابی بخوانم و قدری بنویسم. فقط دوست دارم تعطیلی های من آخر هفته نباشند و دوران عید هم کلا سرکار باشم. که خب این خواست من تا حدی بواسطه ی مشغولیتهایی که دارم برآورده شده است. یادم می آید آن زمان که شیراز دانشجو بودم از جمعه ها متنفر بودم و بر عکس دیگران به شنبه ها عشق می ورزیدم چونکه روزهای جمعه خوابگاه مان قبرستان می شد و شنبه ها گوئی از نو زنده. پر از نشاط و تکاپو.
.
.
با تصاویر پستها نمی تونم ارتباط برقرار کنم. برا همین کامنت گذاشتن برام سخت شده. عکس آدمک قبلی خودش کلی حرف برا گفتن داشت حتی می شد روانشناسیش کرد. ولی این رنگها واقعا مرموزن و غیر قابل درک. یه دنیای ناشناخته هستن که صاحبش قصد قایم کردن چیزی رو تو این رنگ و نقشها داره. شاید تصاویر قبلی زیادی شفاف بودن و نیاز به قدری پنهان کاری احساس شده.
هر چی که هست تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی که آشنا سخن آشنا نگه دارد.