خانه‌ی هستی | دانلود دومین وبینار زبان‌آور

ممنون استاد با الهام از شما نوشتم.
با چه زبانی فکر می‌کنید؟😎

در این باره بخوانید:
👇👇👇👇👇👇👇👇

http://farzanehfoolady.ir/?p=1175

و حتما😉😉😉😉

نظر و لایک هم بدهید .

سلام…نوشتن، زبان ذهن و افکار من است.
ممنون استاد

سلام عالی بود. من بعد تموم شدن وبینار رفتم تو سایت خود شما کلمه‌ی زبان را جستجو کردم. نتایج جالب بود. لینک رو سیو کردم که مطالبش رو بخونم.
https://shahinkalantari.com/?s=%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86+
امروز که لینک رو زدم این مطالب رو آورد:
خانه‌ی هستی | دانلود دومین وبینار زبان‌آور ۱۴۰۱-۰۸-۲۲
در مسیر زبان‌آورشدن (دانلود اولین جلسه‌ی وبینار زبان‌آور) ۱۴۰۱-۰۸-۲۱
زبان‌آور باش ۱۴۰۱-۰۷-۱۴
زبانکاری چیست؟ دلیل علاقه‌ی یداله رویایی به زبان ۱۴۰۱-۰۴-۳۱
آموزش دستور زبان فارسی | فعل: شخص (مفرد-جمع) ۱۴۰۰-۱۱-۱۶
آموزش دستور زبان فارسی | فعل (زمان و شخص) ۱۴۰۰-۱۰-۲۳
آموزش دستور زبان فارسی | گزاره ۱۴۰۰-۱۰-۱۷
آموزش دستور زبان فارسی | نهاد و گزاره ۱۴۰۰-۱۰-۱۵
آموزش دستور زبان فارسی | انواع جمله ۱۴۰۰-۱۰-۱۳
آموزش دستور زبان فارسی | جمله ۱۴۰۰-۱۰-۱۱

امروز داشتم کتاب می‌خوندم. (از گفتن نام کتاب می‌پرهیزم؛ چون…)
اولن که کاملن مشخصه که نویسنده‌ی این کتاب، نویسنده نیست؛ یه شغل دیگه داره. چرا؟ از برخورد شلخته‌اش با زبان مشخصه. این شخص خیلی سعی کرده که در عین کتابی‌صحبت کردن، راحت و محاوره‌ای بیان کنه، اما نتونسته و نثر غیرروانی رو تحویل داده.
سومین نکته اینه که کتاب سعی کرده آموزشی باشه، اما تمامن پرحرفیه.
چهارمین نکته: بعضی جملات کتاب مدام تکرار شدن؛ یعنی این کتاب ۲۳۶ صفحه‌ای، پر از جملات تکراری و فاقد ارزشه. فکر می‌کنم بعضی جملات کتاب حکم سیاهی‌لشکر رو دارن؛ در حالیکه حالا می‌فهمم که کلمات، بازیگران اصلی متن ما هستن.
یکی دیگه از نکات اعصاب‌خردکن دیگه‌ش هم اینه که بعد از کلی پرحرفی، تازه یادش میاد که بگه من اهل کجام و اینا، بعدش در فصل اول یادش میاد که داستان خودش و شکل‌گیری کتاب رو بگه. می‌دونید اینجای کتاب که رسیدم یاد چی افتادم؟ یاد شاهراه تاثیرگذاری. بعدش متوجه علت آوردن «داستان شاهین کلانتری» در مقدمه‌ی کتاب شدم. در واقع داستان، پیوند شاهین رو با محتوا از کودکی تا به الان ترسیم می‌کرد، که همین علتی ترغیب‌کننده برای خوندن کتاب بود.
من درباره‌ی این کتاب با دوست غیرنویسنده‌ام، که دغدغه‌ی پرجرات‌بودن رو داشت، صحبت کردم؛ هردو متفق‌النظر بودیم که کتاب کوشیده تلنگرگونه باشه، اما موفق عمل نکرده.
در بعضی قسمتای کتاب ما میبینیم که کال‌تواکشن صورت گرفته، اما حتا یه کادر کوچیک نمادین هم برای پاسخگویی به اون کال‌تواکشنه گذاشته نشده.
قصد دارم این کتابو تا انتها بخونم، با وجودیکه تا صفحه‌ی ۶۰امش اینهمه نکات ریزودرشت دیدم.
حرف من اینه که چطور کسیکه به‌گفته‌ی خودش سخنرانه و کارگاه‌های ۱۵هزار نفری حضوری و غیرحضوری‌ای رو برگزار کرده، چنین برخورد شلخته‌ای با زبان داره؟ من که در کارگاه‌های ایشون حضور نداشتم و سخنرانی ایشون رو هم ندیدم اما مطالعه‌ی ۶۰ صفحه از کتاب کافی بود تا بفهمم جرات پوچ ارزشی نداره، بلکه لازمه که پشتِ جرات ما مهارت، دانش، سواد و آگاهی نهفته باشه.
وقتی درباره‌ی این مطلب با دوستم هم‌اندیشی کردم، جمله‌ی دیروز وبینار رو شخصی‌سازی و تکرار کرد:
«تو زمانی می‌تونی تلنگر بزنی که زبان‌آور باشی، و زمانی می‌تونی زبان‌آور باشی که صاحب اندیشه باشی.»
❗اصلنم معلوم نبود که درباره‌ی کدوم کتاب حرف زدم😅

سلام
وقت‌تون بخیر

نظر من در مورد «رابطه من و زبان»:

https://jahanfekr.ir/?p=4800&

زبان نفهم معلوم نیست این کلمه از کجا امده برای دلسوزی به حیوانات به انها میگوییم زبان نفهم و وقتی ادمها حرف ما را تایید یا درک نکنند هم زبان نفهم میگوییم در بازار میگیم به زبان مشتری حرف بزن وقتی متوجه حرف کسی نشویم هم میگوییم به زبان ادمیزاد حرف بزن ودر کل هر کس زبان خودش را دارد زبان بسته ،زبان دراز و شیرینی زبان

سلام استاد وقتتون بخیر.
وقتی راجع به رابطه خودم با زبان مینوشتم با نکته ای که خیلی وقت بود تو ذهنم وول می خورد مواجه شدم. من زبانم زبان ترکی هست. وقتی دارم به یه زبون دیگه می نویسم حالا هر زبانی، انگار دارم تو زمین کس دیگه ای بازی می کنم و این مال من نیست. اون حس خوبی که موقع نوشتن زبان خودم بهم دست میده تو زبان دیگه مسلما نخواهد بود واینو هممون تجربه کردیم. می خوام بدونم اگه بخوام بیشتر فوکوسم رو زبان خودم باشه باید چیکار کنم؟ یا اون فیزیوتراپی زبان که میفرمایین برا هر زبان باید بصورت جدا اتفاق بیافته؟

رابطه من و زبان به رابطه من با خودم برمی‌گردد. به روزهایی که خودم را نمی‌شناختم. اصلا وجود نداشتم. جسمی بودم متحرک در تلاش برای زنده ماندن. روزها می‌گذشت تا در نهایت روز موعود فرا رسید و من زبان را، خودم را ملاقات کردم. در تنها ترین دوران تنهایی خودم به سر می‌بردم. چه شد و از کجا شروع شد را به خاطر نمی‌آورم. تا قبل از آن حتی یکبار هم به نوشتن فکر نکرده بودم. شروع کردم به نوشتن در نُت موبایل. از خودم، از وضعیتی که در آن به سر می‌بردم و از زندگی که چه بی‌رحمانه با من کنار می‌آمد. روزها گذشت و من بیشتر با زبان آشنا شدم. با خودم. وقتی می‌نوشتم خودم را بیشتر می‌دیدم. زندگی را بهتر لمس می‌کردم و احساس خوبی داشتم. حالا چهار سال است که زبان اینجاست، در کنارم نشسته و با لبخند به من نگاه می‌کند. من سعی می‌کنم او را بهتر بفهمم و او من را بیشتر به خودم نزدک‌تر می‌کند. زبان گوش من برای شنیدن خودم و چشم من برای دیدن دنیای اطرافم شده است.

پ‌ن: نمی‌دانم چه شد که نُت موبایلم پاک شد و دیگر هرگز نتوانستم اولین کلمات اسرار آمیزم را ببینم. چقدر حیف شد. امان از تکنولوژی. البته اگر تکنولوژی نبود، شاید الان رابطه من با زبان به همان پایین دادن غذا محدود می‌شد.

ممنون از شما برای وبینار. لحظه‌ها در کنار شما چقدر شیک و مجلسی می‌گذرد.