دربارۀ موضوع مقاله‌ای که می‌خواهی بنویسی چه قصه‌ای به ذهنت می‌رسد؟ یک خاطره؟ خلاصۀ فیلم یا داستانی که قبلاً خوانده‌ای؟ یک ماجرای مشهور؟ یا یک حکایت قدیمی؟
با همان شروع کن. مو به مو برایمان توصیفش کن. ماجرا چه زمانی رخ داده؟ چه آدم‌هایی در چه مکان‌هایی قصه را ساخته‌اند؟
حتماً شما هم این جمله را صدبار دیگر به شکل‌های مختلف شنیده‌اید: «به دیگران کمک کن، تا بتوانی موفق شوی.» که شاید یکی از قدیمی‌ترین شکل‌های آن این گفتۀ کنفوسیوس باش «کسی که خیر دیگران را تأمین کند، خیر خودش را هم تأمین کرده.»
اما در عمل چگونه می‌توان این کار را انجام داد؟
اکنون چیزی به شما بگویم که فقط همین حالا آن را فهمیده‌ام، پس از چاپ پنج کتاب، حرفۀ نویسندگی، احتمالاً هر چه بیشتر می‌نویسی مشکل‌تر می‌شود…
با وبلاگ‌نویسی روزانه مجبور می‌شدم هر روز، یک تکه فکر تولید کنم. ولو این تکه تکرار ایده‌های قبلی من باشد، یا کوشش نافرجامی برای تبدیل یک جرقه به ایده‌ای مکتوب.
مهم این بود که…
تصور کنید در کلبه‌ای میان یک دهکدۀ سرسبز زندگی می‌کنید. هیچ سرصدایی مزاحم شما نیست و میتوانید تمام روز را به خواندن و نوشتن بگذارنید؛ و کتابخانۀ بزرگی دارید که یک قفسۀ آن شامل آثار چاپ شدۀ شماست. فقط اول هر ماه، حین نوشتن، صدای زنگ پیامک بانک به صدا در می‌آید…
بعد از سال‌ها وبلاگ‌نویسی، هنوز به فرمولی برای راحت‌نویسی نرسیده‌ام.
بله، در خلوت خودم می‌توانم صدها صفحه کاغذ سیاه کنم و کلی هم قربان صدقۀ خلاقیت خودم بروم؛ اما نوشتن منظم روزانه برای وبلاگ، کماکان برایم…
گمان می‌کنم برای سروشکل دادن به زندگی، به نظمی رنج‌آور و خودخواسته نیاز داریم.
و این نظم را نه مدیر ما، نه مراد ما و نه هیچ کس دیگری نمی‌تواند برایمان تعیین کند…
ما نمی‌نویسم چون خلاق هستیم، ما می‌نویسم تا خلاق بشویم…
یک جمله می‌نویسیم، ذوق تمام وجودمان را می‌گیرد، جختی می‌پریم توی اینستاگرام، جمله را که گذاشتیم، خواه‌ناخواآگاه ده تا چیز دیگر را هم می‌بینم و سر بلند می‌کنیم می‌بینیم نیم ساعت گذشته و هیچ‌درهیچ.
به خاطر همین است که…
چراغ این سایت را که روشن کردم، در وبلاگستان فارسی تقریباً همه فتیله را پایین کشیده بودند. من هم البته قصد نداشتم به سیاق وبلاگ‌بازی‌های قبل بنویسم. می‌خواستم یک سایت آموزشیِ قرص و محکم بسازم که موتور «خواندن» و «نوشتن» را در خودم و دیگران روشن کند و گاز بدهد!
