دسته: نثرهای یومیه

۱ روزهای من غالباً با سرزنش کردن خودم آغاز می‌شد: چرا زودتر بیدار نشدی؟ چرا دیروز فلان کار را نکردی؟ نکند امروز هم می‌خواهی فلان کار را عقب بیندازی؟ چرا نمی‌جنبی؟ باز هم صبحانه حوصله‌ات را سر برده؟ چرا فهرست کارهای امروز را دیشب ننوشتی؟ چرا نمی‌روی ورزش کنی؟ و از این قبیل خودگویی‌هایی حوصله‌سربر….

ساعت از یک نیمه‌شب گذشته. من هنوز در دفتر کارم هستم. دیشب پیش از خواب به خودم قول دادم، خط و نشان هم کشیدم، که اگر فردا پروزه‌‌ای که در ذهنم شکفته، کامل انجام ندهم…

حالا مگر توصیف زندگی روزمره‌ات را بلدی که می‌نالی در نوشتن دچار روزمرگی شده‌ای؟ نه مسلماً بلد نیستی. اگر توانش را داشتی اصلاً این حرف را نمی‌زدی. موضوع اصلاً بر سرناتوانی تو در توصیف زندگی روزمره است. چون…

برای اکثر ما خشم منجر به استرس می‌شود؛ بدترین نوع استرس. اما برای هنرمندها خشم می‌تواند به نیروی محرک مثبتی تبدیل شود. اگر خشم در یک اثر هنری متمرکز و هدایت شود، قادر خواهد بود چیزی بسیار عمیق تولید کند…