جان کیتس شاعری بود که فقط ۲۵ سال عمر کرد. اما با چهار پنج سال کار جدی نامش برای همیشه در تاریخ ادبیات جهان ماندگار شد. رابرت گرین دربارۀ کیتس می‌نویسد: «او متوجه شده بود که بهترین ایده‌های شعری زمانی به ذهنش سرازیر می‌شود که در حال نوشتن شعر است، در نتیجه باید به‌طور خستگی‌ناپذیری…
پیش‌حرف: این نوشته‌ها همان‌قدر به هم مربوطند که می‌توانند نامربوط باشند. کلمۀ اول. سطر بالا را نوشتم تا مانع را بردارم. مانعی که همیشه در برابر نویسنده است. اولین واژه را که بنویسی -اگر بیش‌ازحد به خودت سخت نگیری- مابقی واژه‌ها پی‌درپی ردیف می‌شود. از چه بنویسم؟ سوال بالا را نوشتم تا حرفم در ذهنم…
نوشتن زیباست. مثل زندگی که زیباست (جملۀ باسمه‌ای). قهوۀ بدمزه‌ای روی میزم. دور تا دورم کتاب. در محاصرۀ کتاب‌ها بیش از اینکه احساس نادانی کنم احساس ناتوانی می‌کنم. نمی‌رسم و نمی‌توانم. دوست دارم حتی کم‌ارزش‌ترین کتاب‌ها را هم بخوانم. حتی از زباله هم می‌توان آموخت. کتاب بد که جای خود دارد. می‌ترسیم. از نوشتن، از…
ما می‌نویسیم تا نوشتن را نجات دهیم. نوشتن را برای نجات دادن خودمان نجات دهیم. روزمرگی بیش از هر چیزی میل بلعیدن و نابودی نوشتن را دارد. نوشتن ما در دل روزمرگی، کوششی‌ست برای نجات نوشتن از چنگ روزمرگی، و تبدیل نوشتن به عملی قهرمانانه. یعنی عملی برای رهیدن از چنگال روزمرگی…
اینکه خودت را کتابخوان بدانی، اما ادبیات داستانی سهم پُررنگی در سبد کتابخوانی‌ات نداشته باشد، بیش از هر چیز نشانگر این است که هنوز مفهوم کتاب و کتابخوانی را خوب درک نکرده‌ای.
اما خب، گویا بسیاری از ما تازه‌کتابخوان‌ها به این می‌بالیم که فرصتی برای خواندن شعر و رمان نداریم، و بیشتر وقتمان صرف کتاب‌های غیرداستانی می‌شود…
من چشم دوخته‌ام به داستانی که بشریت در حال روایت آن است. داستان غلبۀ آدمیان بر ویروس مهلکی که ظاهراً آمده بود کار بشر را یکسره تمام کند، اما سرآغاز تولد دوبارۀ آن شد…
اگر چک لیست نداشته باشم حساب کار از دستم در می‌رود. چک لیست نمی‌گذارد از اولویت‌هایم دور شوم. امتحان کن. یک لیست بنویس از تمام کارهایی که باید هر روز انجام بدهی و حواست به آن‌ها باشد، بعد این لیست را حداقل برای دو-سه هفته تکثیر کن. حالا کافی است لیست را روزی چند نوبت چک کنی…
ترکیب دو کار و علاقۀ مختلف هیچ بد نیست. و اصلاً یکی از راه‌های تمایز و موفقیت است. مثل ممکن است به یک رشتۀ هنری علاقه‌مند باشی و در کنار آن دنیای آموزش هم وسوسه‌ات کند.
روی کاغذ همه چیز درست است،..
ما متن کهن نمیخوانیم که کلمات زنگار گرفته را بیرون بکشیم، یا بنا نیست یا حکمت گذشتگان را توشۀ زندگی کنیم. اصل قضیه، زبان است. یکبار امتحان کن…
مشکل ما در هوا کردن است. تا به فکر انتشار می‌افتیم، ماشین حسابمان کار می‌افتد. مدام دودوتا چهارتا می‌کنیم که این را بنویسم یا نه؟ اگر بنویسم فلانی دور ورنمی‌دارد؟ کم‌سوادی‌ام رو نمی‌شود؟ خیلی شخصی و بی‌مزه نیست؟
