یادگیری واقعی

سلام :]
«وقتی‌که از استعداد خودتان ناامید می‌شوید، اما همچنان ادامه می‌دهید.»
پس تکلیف چیزهایی مثل رسالت چی میشه!؟ این هنوز سوال مهمی هست که پاسخ داده نشده…. از استعداد خودم ناامید هستم اما دارم همچنان ادامه میدهم، اما با یک ترس و لرز بزرگ که آیا کارم درست هست یا نه!؟

برای خیلی چیزها شور و شوق دارم اما به قول ابی شده ام دریایی به عمق نیم سانت!

جناب کلانتری عزیز،سلام
با نوشته های شما از طریق کانال تلگرامتون اشنا شدم و از خوندنش لذت میبرم.
درباره اشتیاق خواستم بگم من خودم با این مشتاق بودن یک مشکلی دارم.در سی و هشت سالگی درحالیکه دوازده ساله تو یک کارخونه مشغول بکارم،از خودم میپرسم تو،تو همه این سالها علاقه مند موسیقی و نوشتن بودی.چرا اینجایی؟ چرا انجامش نمیدی؟ چرا این تجربه های نصفه و نیم بند رو تمومش نمیکنی؟ …. و خب درست وقت هایی که میرم سراغ همین دل خواسته هام که بهشون شکل بدم،تا به جایی برسن،یه چیزی از درونم میاد و میگه: داری چیکار میکنی؟ ملت با نصف سن تو دارن تلاش میکنن و بیزنس راه میندازن و رو پای خودشون می ایستن،بعد تو؟ فک نمیکنی واسه اینکارا دیگه دیره؟
خلاصه بوقت مکه هوای مشهد میکنم،توو راه مشهد هم میخوام برم به مکه.:) …. این پارادوکس بلاتکلیفی و لنگ درهوایی میون دو تا دلبر، بجای انگیزه، عذابم میده.واسه همین دوستان بهم میگن دریایی به عمق نیم سانت.یعنی از هر چیزی یه ناخنکی زدی و گذشتی اما نرفتی تو عمق ماجرا،تمومش کنی.مرد ناتمام بعبارتی.
بعد جالبه مدام هم موقعیت هایی پیش میاد که انگار ادم و هل میده سمت نوشتن.منتها از قلم اصرار و از دست ما انکار.
بنظر شما با این پراردوکس ها باید چیکار کرد؟

“یادگیری هیچ گاه ذهن را خسته نمی کند، اگر اجباری نباشد”
(از نظر من)

چـــقدر خوب : )
آدم هرکاری رو با انگیزه و علاقه انجام بده حتما موفق میشه به شرط عزم واقعی و تلاش و استمرار این تلاش .بارها تجربه کردم و صددرصد با نظرتون موافقم.
به نظرم لذت بخش ترین کار دنیا یادگرفتن هست..به خصوص اگه برای این یادگرفتن زحمت و رنج و سختی بکشه..