کاستن از فاصلۀ مغز و دست

همیشه نوشته های استاد کلانتری راکه میخوانم حس میکنم فکرمن را خوانده وحرف دلم رامیزنند ممنون که هستید

اتفاقا براي من هم اينچنين موردي پيش آمده بارها، يك ايده درخشان براي شروع يك داستان را براي خودم، در ذهنم شروع به پروراندن ميكنم، اما همينكه ميخواهم روي كاغذ بياورم، سخت ميتوانم خودم را راضي كنم از آنچه كه طرح زده ام.
ولى مكمل همين تمرينِ خواندن بيشتر و نوشتن بيشتر كردن، اين فاصله را براي من كنتر و كمتر كرده و شكر خدا نتيجه خوبي هم در داستان هايم گرفته ام
ممنون شاهين جان از اين پست مفيدي كه برايمان قلم زدي
چون حتما اين مورد دغدغه خيلي از ماها هست.

هم‌چنین یه سؤال دیگه از حضورتون:
چطور به یک نثر فارسیِ روان دست پیدا کنیم و چطور ازش نگه‌داری کنیم؟
یک نثر فارسی که نه خیلی سره و ناخوانا و باستانی باشه و نه چندان عربی‌زده.

سلام و درود آقای کلانتری
حالتون خوبه؟ 🙂
آقای کلانتری من جدیداً متوجه شدم که وقتی می‌نویسم، خیلی دارم به واژه‌ها فکر می‌کنم. مثلاً وقتی قلم رو به دست میگیرم، سعی می‌کنم به جای کلمات کلیشه‌ای از کلمات متفاوتی استفاده کنم. امّا سرعتم به شدت میاد پایین!
پیشنهاد شما چیه؟ با این طرز نوشتن موافقید؟

منتظر جواب کامنتم بودم و گفتم شاید بین کامنتها گم شده باشه :))
ممنونم که جواب دادین، اینطور ملموس و کامل!
درسته، بی‌صبرانه منتظرم تا تو دوره صد داستان کلی ازتون یاد بگیرم و خودم رو با تمرین و مطالعه مجهز کنم!
سپاس 🙂

اولین لایوی که ازتون دیدم صحبت هاتون درباره خواب بود. مثل روضه که چراغ هارو خاموش میکنن میگن میخوام ببرمتون کربلا شما گفتین کاش میشد با خودم ببرمتون تو خوابام. کلا ما ایرانیا خیلی نوع دوستیم تنهایی جایی بهمون خوش نمیگذره. تو چندتا پست هاتونم درباره نوشتن خواب هاتون مثال میزنین. ولی اصن تعریف نمیکنین چی میبینین. خواب مرگ برین ایشالا حالا که اینقدر ادمو تو خماری نگه می‌دارین. ایش

[…] معیار مناسبی برای اندازه‌گیری رشد مهارت نویسندگی: کم شدن فاصلۀ مغز و دست. […]