چرا دست زیاد است؟

ایده‌ای به ذهنت می‌رسد، یا بهتر بگویم جرقه‌ای، گُر می‌گیری و دلت می‌خواهد ارشمیدس‌وار جار بزنی: یافتم! یافتم!

سریع توی ذهنت هزار تا خیال می‌بافی از آیندۀ ایده‌ات و سودها و رابطه‌ها و دستاوردهای عجیبی و غریبی که در پی دارد.

برای اینکه اولین قدم را برداشته باشی، می‌نشینی پای گوگل و شروع می‌کنی به سرچ کردن نام دامنه و دل‌دل می‌کنی که قبلاً نپریده باشد.

بعد به این نتیجه می‌رسی که سرچ کنی ببینی بقیه درباره ایدۀ تو کاری کرده‌اند یا نه، علیرغم تصورت می‌بینی خیلی کارها شده، صفحه پشت صفحه باز می‌کنی و گرم پرسه‌زدن می‌شوی.

مانند همیشه، دور نیست، یکی از آن بهانه‌ها که عبارت است از ناامیدی تو به خاطر اینکه چرا انقدر دست زیاد است.

البته تو انقدر به استعداد و توان خودت ایمان داری که فکر می‌کنی در اجرای ایده از همه سرتری و خوش‌ذوق‌تر، اما صدای آزاردهنده‌ای درون تو می‌گوید دست زیاد است؛ و تو اصلاً دوست نداری دستت را بخلی جایی که دست‌های زیادی خلیده. بعد هم هزار قصه می‌بافی، مثلاً این نقل‌قول نادر ابراهیمی را برای خودت زمزمه می‌کنی: احساس رقابت احساس حقارت است و الخ.

دوست داری بکر باشی و بی‌رقیب؛ اما ته دلت می‌دانی این هم یکی از بهانه‌های همیشگی از برای گریز از عمل.

نتیجه:

اگر می‌خواهی متمایز شوی، نگرانی از زیاد بودن دست‌ها در هر کاری می‌تواند مثل سم مهلک عمل کند و روزبه‌روز بین افکار و اعمال تو فاصله بیشتری بیندازد، به‌مرور تبدیل به آدم می‌شوی که دست دوخته به دستاوردهای دیگران و مدام امروز و فردا می‌کند و رو به تباهی می‌رود.

خیالت را راحت کنم، دست همیشه زیاد است، اصلاً تمام سعی تو باید این باشد که توی شلوغی دست‌ها متمایز بشوی و متمایز بمانی. تو سعی کن از تمام انگشت‌هایت بهرۀ بیشتری ببری!

دریافت کتاب قدرت نوشتن| تنها راه نویسنده شدن| کانال مهارت های نویسندگی در تلگرام