سال‌هاست به این موضوع فکر میکنم که چرا نوشتن و فقط نوشتن، تحت هر شرایطی می‌تواند تسکین‌بخش ذهن ناآرامِ من باشد؟
پس از بارها تنش، هجوم افکار منفی و اتفاقات تلخ و نوشتن از آن‌ها بالاخره گمان میکنم راز نوشتن را کشف کرده‌ام:
نوشتن ثابت می‌کند که هیچ موضوعی لاینحل نیست.
حتی وقتی قصد خودکشی هم داشته باشید، اگر نوشتن وصیت‌نامۀ خودتان را طولانی‌تر کنید، از کشتن خودتان دست می‌کشید.
فقط کافی است امتحان کنید.
حتی اگر قیمت 1 دلار همین فردا از مرز 100 هزار ریال بگذرد.
حتی اگر کل اینترنت هم به سرنوشت تلگرام دچار شود.
حتی اگر شغل و خانه و زندگی خودمان را از دست بدهیم.
حتی اگر گذشته کماکان تن به پذیرش آینده ندهد.
ما باز هم می‌نویسم، چون نوشتن یک نتیجه روشن و مشخص دارد: هیچ بن‌بستی وجود ندارد.
ما آیندگانیم.
بعد از خواندن این مطلب چه‌کار کنم؟
می‌توانید «برای خسته‌های متفاوت» را بخوانید.
9 پاسخ
حتی اگر آنقدر ناراحت باشی که هزار کلمه ی آن روزت فقط درد باشد و رنج و خشونت.
نوشتن تسکین دهنده ی آلام است
آنقدر بنویس تا رمقی برایت نباشد
بنویس تا انگشتانت فلج شوند
بنویس تا نمیری
بنویس
(ببخشید که کمی تند مزاجی کردم راستش جلوی خودم را گرفتم وگرنه این یادداشت به آتش کشیده می شد) 😐
پایدار باشی شاهین عزیز
من نیز اینگونه بودم.
به نظر من دو چیز انتها نمی پذیرد … چه تو بخواهی چه نخواهی .. یکی اعداد و دیگری کلمات …
سلام
واقعا زیبا نوشتید من هم یک پست راجب نوشتن در وبلاگم یکی دو روز پیش نوشتم:
http://tatmim.ir/?p=5209
علیرضا جان، قالب سایتت چقدر ساده و جالبه.
نوشته هات رو حتماً دنبال میکنم.
سلام استاد گرامی.
این نظر شما جای انتقاد داره…
آدم به یاد شاه سلطان حسین صفوی میفته که اول به امور خارجه بی تفاوت بود.وقتی افعان ها جدا شدند گفت ایران مارا بس.وقتی به ایران حمله شد گفت اصفهان ما را بس.وقتی به اصفهان حمله شد گفت املاک مان مارا بس…
به قول گاندی امروز که سیاست مارا در چنبره گرفته است حتی شاعر (منظور تاگور) هم باید قلم هنر را زمین بگذارد و بجنگد
حسن عزیز
چطور از چیزی که من نوشتم چنین چیزی برداشت کردی؟
بابت انگیزه ای که با نوشتن این پست به من دادید ممنونم 🙂
“ما آیندگانیم…”
زنده باد کمند نازنین