مهم‌ترین سؤال زندگی

این جمله فوق‌العاده بود شاهین عزیز:
«مهم‌ترین سؤالی که در زندگی باید از خودمان بپرسیم این است: برای دیگران چه کرده‌ایم؟».
روی بک‌گراند دسکتاپ نوشتم که هر روز جلوی چشمم باشه.

سلام شاهین عزیز مطالبت امیدوار کننده و خیلی روشن . یک کانال بنام نفهمی های فهمیده زدم دغدعه ام تبدیل شدن به یک شمع توی این همه راههای تاریک. نه ببخشید راهها تاریک نیست چشمها خواب آلود است . من تجربه قلمت و کلامت را ندارم. معنای برنامه ریزی را گم کردم و یا جرات تفکرو تکرارش را. جلسات کوچکی با هر کسی که نیم چه گوشی داشته باشه دارم. بازهم آرزومند دیدن پروازهای بیشترت هستم.(محسن فهمیده)

شاهین جان این جمله که” ببینیم برای دیگران چه کردیم” خیلی به دلم نشست. یاد پستی از محمدرضای عزیز افتادم که در پاسخ به انتقاد یک از کاربران در مورد دینداری، نوشت: اگر ما اداعا داریم مسلمان هستیم، افراد دیگه با دیدن سبک زندگی و منش ما باید یاد بگیرن نه اینکه اسلام رو جار بزنیم.
خوشحالم افرادی مثل شما دغدغه فرهنگ و تعالی جامعه رو دارن. حتما این تمرین هارو استفاده میکنیم.

شنیده بودم این مقطع حساس کنونی از هر مقطع حساس کنونی دیگه مقطع حساس کنونی تره. شما خیلی زیبا تفسیرش کردید.
نوشتن یه نوع تفسیر کردنه ؟

تیترهای شما را که میبینم به این نظر میرسم که خیلی خیلی تلاش دارید که تیترهای جذاب و جالب توجه برای افزایش کلیک مینویسید
و تلاش دارید که حتما چند نقل قول بیاورید

خیلی خوشحالم و خدارو شاکرم که با سایتتون آشنا شدم
همه مطلب ها عااالین.
صبح ها که بلند میشم دیگه به دل نگرانی های روز مره فکر نمی کنم ، بی انگیزه و کسل نیستم، تند تند کارامو انجام میدم تا برم تو سایت ببینم سورپرایز جدید چیه!
حقیقتا گفته هاتون پر از انرژی مثبته.
انرژی مثبت همراه با راهکار عملی.
از روزی که پست” چرا از ایرانی بودن خودمان متنفریم؟”
را خوندم منو به فکر کردن واداشته بودید که برای داشتن ایرانی بهتر چه کاری از دستم بر میاد؟…
وپست امروز ، پاسخ خیلی خوبی بود.
موفق باشید.

خیلی مطلب عالی و مفیدی بود.
واقعا یک جامعه بدون داشتن اعضای فعال و با علم و بینش هیچه.میدونید،به نظر من قدم اول برای رفتن به سمت داشتن یک جامعه ایده آل کنار گذاشتن این عادت مزخرف گردن بقیه انداختنه چیزی که خیلی اینجا شاهدشیم!با سرعت رانندگی میکنیم،قوانین کوچیک جامعه رو رعایت نمیکنیم و توجهیمونم اینه که بالاتر از ما قانون های بزرگ تری رو زیر پا میذارن!واقعا میتونم بگم جامعه ما تشکیل شده از خوش فکر ترین و خلاق ترین آدم های جهان ولی واقعا صد افسوس که همیشه منتظر منجی و نجات دهنده هستیم و خودمون آستین بالا نمیزنیم!به ریسمان همه غیر خودمون چنگ میزنیم غافل از اینکه”کس نخوارد پشت من جز ناخن انگشت من!”
درسته،این مطلبی که شما درموردش حرف زدید کاملا درسته.ولی به نظر من شرط اولیه یک جامعه ایده آل بودن داشتن مردمیه که منتظر فردا و منجی نیستن و به خودشون ایمان دارن.
زن و مرد خوش فکری که خودشون رو توی قفس خیالاتشون که میگه این جامعه یه تغییر “بزرگ”میخواد،حبس کردن،هزاری هم بگذره نمی تونن وضعشونو بهتر کنن.

یکی از بهترین پستهایی که تاکنون در مدرسه نویسندگی خواندم . بسیار عالی، بسیار دلنشین، بسیار کاربردی

همیشه فکر میکردم یکی از دغدغه هام اینه که “برای دیگران چه کردم؟”
اما نبود!
تا الان فکر میکردم کمک کردن یعنی هر وقت به مشکلی برخوردن براشون حل کنی ولی این هم یه نوع کمک کردن و البته نوع برتر کمک محسوب میشه.
واقعا خیلی ها نیاز به آموزش دارن (اطراف خودم) اما مشکل اینه که منو قبول ندارن!
البته من تلاشم رو میکنم ولی خب پیش پیش میدونم که هیچکس من رو قبول نمیکنه.
این جمله رو از همین امشب قراره بشنوم ولی قول میدم از این گوش بشنوم از اون بدم بیرون:
“بچه جون، پاشو برو درستو بخون تو کار بزرگترا دخالت نکن، بزار اقلا 20 سالت شه بعد بیا واسه ما بحث راه بنداز.”

اما در رابطه با پیشنهاد ها سعیم رو میکنم اگه کسی قبولم کرد جلسه رو برگذار کنم.
راجب وبسایت من هنوز قانع نشدم که چرا من باید وبسایت داشته باشم.
خیلی وقته که دارم تلاش میکنم چیزایی مثل تلوزیون رو کنار بزارم، خیلی هم وسوسه شدم و نشستم پای فیلمای چرت ولی هنوز اعتماد به نفس دارم که بالاخره یه روز ترک میکنم.
تا الان فقط تونستم دو نفر رو با زیبایی کتاب خوندن آشنا کنم (اینم بگم توی اطرافیان من دو نفر هم خیلیه) یکی شون هم بچست که امیدوارم در آینده هم ادامه بده.
و در رابطه با آخری تقریبا باید همه رو بزارم کنار.