من به چه چیزهایی فکر می‌کنم؟

خب نشخوارهای فکری روزانۀ آدمیزاد که بسیار است. اغلب این خیالات هم تکراری‌اند و چندان ارزش ثبت و ضبط ندارند؛ مگر در صفحات صبحگاهی.

متر من در وبلاگ‌نویسی از اول این بوده که آنچه می‌نویسم الهام‌بخش و اندکی هم آموزنده باشد، البته نه از آموزنده‌های لوس و نیاموزندۀ مدرسه و صدا و سیما!

داشتم به نوشتن پست جدید سایت فکر می‌کردم که یک لحظه گرداب خیال مرا بلعید. هر از گاهی بعضی ایده‌ها در ذهنم پررنگ می‌شوند. شب و روز درگیرم می‌کنند و خیال می‌کنم آن ایده‌ها می‌توانند تکانی به کار و زندگی‌ام بدهند.

اما بسیاری از آن‌ها طوری نیستند که زیر قلم بیایند و بشود آن‌ها را ریخت توی سایت. البته گفتنش دشوار هم هست، طبع آدمیزاد طوری‌ست که داشتن تماشاچی خرابش می‌کند. آنوقت یک‌هو مجبوری به ادا درآوردن و اغراق.

اما از آن‌جا که نوشتن و نشر کیبوردفرسایی‌ها به اقتضای طبیعتم تبدیل شده، پست‌هایی که از این پس در دستۀ «یک کار تازه» می‌خوانید گزارشی‌ست از کارهای روزانۀ من. فضولتاً عرض کنم که این‌ نوشته‌ها فقط دربارۀ کار و نوشتن و محتوا خواهد بود و جای نالیدن از اوضاع دماغی و بینی‌ای (!) و غیره توی این سایت نیست.

البته خوردن گوشتِ برادر مُرده مزۀ خودش را دارد و هر از گاهی ست و سیر غیبت دیگران را هم خواهیم کرد.

خب من این روزها به چیزهایی فکر می‌کنم و چه کارهایی تازه‌ای می‌خواهم بکنم؟

بهمن فرسی نوشته بود نویسندگی مایه و بر وزن مایه می‌خواهد!

البته بر وزن مایه ربطی به جنسیت ندارد. آدمیزاد اگر می‌خواهد گام بلندتری بردارد باید مقداری از آن را داشته باشد.

دربارۀ داشتنِ «بر وزن مایه!» اشتباه رایج این است که فکر می‌کنیم دل و جرئت فقط در جنس حرفی‌ست که می‌زنیم؛ حرف شجاعانه هم که برای ما جز در عرصۀ سیاست معنا پیدا نمی‌کند.

اما ما در تولید و نشر محتوا به دو نوع جرئت یا همان بر وزن مایه نیاز داریم:

جرئت اولیه؛ که به نظرم مهم‌ترین است و اگر این نباشد به دومی نمی‌رسیم. یعنی همت و شهامت لازم برای تولید کردن و عرضه کردن. اصلاً مهم نیست حرف ما چیست. ممکن است بخواهیم دربارۀ بی‌خطرترین و پاستوریزه‌ترین چیزها بنویسیم. مسئله جرئت انتشار است. که مثل عریان شدن در برابر جمع، وحشتناک به نظر می‌رسد.

استوری‌های اینستاگرم را می‌بینید، بین دوستان من ده‌ها نفر هستند که هنوز جرئت انتشار پست روی صفحۀ اصلی خودشان را ندارند. استوری را فقط به خاطر این دوست دارند که ۲۴ بعد تاریخ مصرفش می‌گذرد.

پس این مهم‌ترین بخش ماجراست: اینکه آنچه می‌نویسی را جز در موراد استثنا به صورت دائمی در معرض دید قرار بدهی.

مثلاً من می‌دانم که بسیاری از پست‌های قدیمی این سایت نثر  دلخواه مرا ندارد؛ اما چرا پاکشان کنم؟ آن‌ها سند زندۀ رشد تدریجی من هستند.

جرئت ثانویه هم در حرفی است که می‌زنی. این یکی لزوماً زدن حرف‌های گنده گنده دربارۀ سیاست نیست. مگر همین من توی این سایت به خاطر نقد کاسبی کنکور و دانشگاه و نظام آموزشی کم فحش نخورده‌ام. یا برای چیزهایی دیگری که الزماً سیاسی هم نیستند. بنابراین یک طرف ماجرا هم این است که حرفی که فکر می‌کنی درست است حتی با پرخاش و گزندگی بزنی و پایش بمانی. آن نه با اسم مستعار و بدون عکس.

خب، آنچه خواندید مقدمۀ این بود که بگویم من فکر می‌کنم اهمیت و تأثیر تولید ویدیو بیش از حد تصور است.

البته هر کسی که کمی توی روندهای روز دیجیتال مارکتینگ و و محتوا سرک بکشد می‌فهمد که محتوای ویدیویی تقریباً حرف اول را می‌زند.

ویدیو از آن چیزهاست که واقعاً «بر وزن مایه!» می‌خواهد! البته اجرش هم از هر نوع محتوای دیگری بیشتر است. مگر ندیده‌اید تماشای بازیگران و آدم‌های توی تلویزیون، از نزدیک چه فریبنده است.

مثلاً دوست سبیلیوی من، حسین صفوی این روزها ویدیوهای زیادی ضبط می‌کند، تداومش برای من تحسین برانگیز است. نتایج خوبی هم گرفته.

باری، دیدم توی این گرفتاری‌ها و هزاران کاری که روی سرم هوار شده، اگر یک ریزعادت ویدیویی نسازم تا ثریا می‌رود اهمال کج!

خلاصه نشستم و اینستاگرام را باز کردم و انگشتم را فشار دادم اولین ویدیوی یک دقیقه‌ای را هوا کردم. توجه کنید که لایو نگذاشتم، چیزی گذاشتم که ثابت باشد و همیشگی. یک گام برای بزرگ کردن بر وزن مایه در عرصۀ ویدیوجات!

بله و بزودی ایشالا چند تا مستند و فیلم‌ آموزشی دربارۀ نوشتن و محتوا و…

مخلص همگی.

 بعد از خواندن این مطلب چه‌کار کنم؟

می‌توانید «شما با قلم و کاغذ می‌نویسید یا تایپ می‌کنید؟» را بخوانید.

شرکت در طرح تابستانه مدرسه نویسندگی (طرحی ویژه برای نوشتن و تولید محتوا در تابستان ۹۷)

دانلود رایگان کتاب چگونه به یک نویسنده آنلاین تبدیل شویم؟
دریافت نامه‌های شاهین کلانتری
کانال مدرسه نویسندگی در تلگرام
همه چیز دربارۀ کتاب «چرا باید زیادتر حرف بزنیم؟»