حس میکنی پیشتر بهتر مینوشتی و بیشتر کیف میکردی اما حالا که مدتیست منظمتر مینویسی، دیگر مانند قبل، از نوشتن و نوشتههایت لذت نمیبری. و نگرانی.
خب، حالا توقع داری بگویم: «آنچه میدانی، ندان. دوباره تفننی بنویس. بلکه شور قبلی بازگردد.»؟ بدبختانه، به قول محمد قائد: «انسان نمیتواند اراده کند آنچه را میداند نداند.»
اما خیال نمیکنی آن شور و لذت از عصمتِ بیخبری بوده، و اگر عزم کار جدی و پیوسته داری نمیتوانی تا ابد آن معصومیت و خامی را حفظ کنی؟
عصمت بیخبری عارضهی جهل است و ناآشنایی با دنیای وسیع هر کار و هنری. همین سبب میشود از ناچیزترین دستاوردهایت هم کیفور باشی. درست به همین دلیل، نوآموزان خامدست معمولن چندبرابر بیش از حرفهایهای چیرهدست نگران دزدیدهشدن آثارشان هستند (کدام اثر؟).
لذت بزرگتری در راه است، اگر ادامه بدهی.