محمدرضا باطنی در کتاب «زبان و تفکر» می‌نویسد:
«هرچه تسلط به زبان مادری بیشتر باشد، موفقیت فرد در زندگی اجتماعی بیشتر و در مجموع، کارآیی و تحرک جامعه بیشتر می‌گردد.»*
اما به‌راستی زبان مادری آدم همان زبانی‌ست که در آغوش مادر آموخته؟
دوست دارم جور دیگری فکر کنم. زبان مادری انسان زبانی‌ست که برای افکار و احساساتش مادری کند.
و ذهن آدمیزاد را آن‌قدر قدرتمند می‌دانم که بتواند در بزرگسالی هم زبان دومی را بیاموزد و فرزندش شود. یک نمونه جوزف کنراد که سنِ خرِ حسن گَچی را داشت ولی پاشد رفت امریکا و انگلیسی یاد گرفت و شاهکار نوشت. ناباکوف روس را هم از یاد نبریم که از لولیتاش مشق می‌نویسند انگلیسی‌زبان‌ها.
اصلن مامان من فارسی است. و کاش پسر خوبی باشم برایش.
*نشر آگه، ص ۳۳
