هر چه کوشیدم از چیز دیگری بنویسم، نشد که نشد. این حرف یداله رؤیایی ولم نمی‌کرد:
«در قضاوت کردن چیزی از قضاوت شدن هست.»
اما کالبدشکافیِ برخی گزین‌گویه‌ها به کاردآجین کردنِ پرنده برای گشودن راز پرواز می‌ماند.
البته که خلوت نویسنده جای همین سلاخی‌هاست.
پناه می‌برم به آزادنویسی.
2 پاسخ
هیچ چیز مثل آزادنویسی به زندگی بازی‌گونه نمی‌نگرد. وقتی بی هیچ توقفی با لذت تمام مراحل را پشت سر می‌گذاری از تفریحی بی‌مانند و هستی‌بخش کام می‌گیری.
آزادنویسی به چشم بازی به زندگی نگاه می‌کنه؟
دقیقن همینطوره کیمیای عزیز.
آزادنویسی نگاهمون به چیزهای مختلف رو به تعادل می‌رسونه.
و حتا چیزهایی که اهمیت زیادی دارن و ما بهشون بی‌توجهیم رو هم رو می‌کنه.
بازی‌ای که چیزهای جدی‌ای یادمون می‌ده؟🧐