فرق شاعر با مردم

گاهی اوقات خورۀ پیدا کردن نسخۀ اصل بعضی کتاب‌ها به جانم می‌افتد و تا پیدا نکنم آرام نمی‌گیرم. اینبار دنبال نمایشنامۀ «در پوست شیر» شون اوکیسی بودم. دلیل علاقۀ من به داشتن و خواندن این نمایشنامه هم اسماعیل خویی بود که شعر و نثرش یکه و ممتاز است. دو سه روز پیش بالاخره نسخۀ تر و تمیزی از کتاب را توی انقلاب گیر آوردم، و این هم چند سطر از کتاب برای شما:

مردم! گور پدر مردم! اونا ته درّه زندگی می‌کنن، شاعر روی قلۀ کوه. برای مردم چیزی به نام راز وجود نداره؛ رنگ براشون همون کت سرخ یه سربازه، یا ردای ارغوانی یه کشیش، یا پرچم سبز یه حزب، یا شلوارای آبی یا قهوه‌ای کارگرا. برای اونا قدرت ساختمان و شکل صرفاً یه خونۀ سه اتاقه یا یه تختخواب جاداره. برای اونا زیبایی همونه که تو دکون قصابی می‌فروشن. برای مردم هدف زندگی همون زندگی‌ایه‌ که براشون درست کردن؛ برای شاعر هدف زندگی، زندگی‌ایه‌ که خودش برای خودش خلق می‌کنه. زندگی پنجه‌است که گلوی مردمو فشار می‌ده؛ اما برای شاعر یه نوازنده‌ست. شاعر همیشه کوشش می‌‌کنه تا مردمو نجات بده، مردم همیشه کوشش می‌کنن تا شاعرو نابود کنن. مردم به زندگانی از دریچۀ چشم عقیده‌ها، رسم‌ها و نیازمندی‌ها نگاه می‌کنن، شاعر به عقیده‌ها، رسم‌ها و نیازمندی‌ها از دریچۀ چشم زندگانی نگاه می‌کنه.