در ستایش یادداشت‌های روزانه

1398-05-14شاهین کلانتریاز نوشتن, توسعه فردی, مهارت های نویسندگی20 دیدگاه

سال 1945، آن فرانک 15 ساله، پیش از آنکه در همان‌سال به تلخ‌ترین شکل ممکن بمیرد؛ شاید هرگز فکر نمی‌کرد روزی مجموعۀ یادداشت‌های روزانه‌اش به یکی از تأثیرگذارترین و ماندگارترین کتاب‌های دنیا تبدیل ‌شود. (+)

آن فرانک نه سن و سالی داشت که تجربۀ زیسته سالیان را روایت کند و نه چهرۀ مشهور خاصی بود که کسی تشنۀ حرف‌هایش باشد. او هم یکی از میلیون‌ها نفری بود که در سال‌های سیاه کشورش بی‌رحمانه روانۀ مسلخ شدند.

اما او با دیگران یک فرق بزرگ داشت. آن فرانکِ نوجوان زندگی‌اش را می‌نوشت. او در یکی از یادداشت‌های روزانه‌اش می‌نویسید:

«اگر انسان‌ها هر شب قبل از خواب همۀ اعمال روزانه‌شان را مرور می‌کردند و خوب یا بد آن را می‌سنجیدند، زندگی چه خوب و منزه می‌شد. در این صورت هرکس به‌طور خودکار تلاش می‌کرد هر روز بهتر شود و پس از مدتی بی‌شک پیشرفت‌های زیادی حاصل می‌شد.»

و من این روزها بیش‌ازپیش به این نتیجه رسیده‌ام که یکی از مؤثرترین و مفیدترین شیوه‌های نوشتن، وقایع‌نگاری روزانه است. اصلاً آیا بدون پرداختن به خویشداستان، می‌توان داستان عمیق و ارزشمندی نوشت؟ یادداشت‌نویسی روزانه بهای رسیدن به خودشناسی حقیقی است. این نوشته‌ها مطلقاً دربارۀ درونیات نویسنده‌اند و صرفاً برای خود او نوشته شده‌اند؛ اما مگر جز این است که بخشی از بهترین کتاب‌های دنیا هم همین یادداشت‌های روزانه‌اند. حدیث نفس‌هایی که پهلو به شاهکاری ادبی می‌زنند و سند زندۀ روزگار خویش‌اند؛ چون بی‌پروا و بدون چرتکه انداختن، روراست و مستقیم، بجا و به‌موقع آینۀ افکار و روزگار افراد شده‌اند.

جیم ران زمانی گفته بود: خاطره‌نویسی یکی از بزرگ‌ترین نشانه‌های دانش‌اندوزی شماست. دفترچۀ خاطرات گنجی است که برای آیندگان به‌جای می‌گذاریم؛ ضمن اینکه همین امروز هم خودمان از این گنج بهره می‌بریم.

سه روش پرطرفدار برای نوشتن یادداشت‌های روزانه:

نوشتن صفحات صبحگاهی