چرا باید حدیث نفس بنویسیم؟

چقدر جالب و زیبا گفتین، من حدود ۳-۴ سالیست که برای خودم می نویسم، همه نوشته هام خطاب به خودمه، تمامی تجربیات کاری، زندگی و احساسی که در این چند سال اخیر، زندگی کرده ام رو نوشتم، یه وقتهایی میرم سراغشون و مرورشون می کنم با الانم. گاهی تشویق، گاهی سرزنش و …

[…] کتاب‌های دنیا هم همین یادداشت‌های روزانه‌اند. حدیث نفس‌هایی که پهلو به شاهکاری ادبی می‌زنند و سند زندۀ روزگار […]

ســــــــلام شاهین عزیز
ازاین پست خوشمان آمد.
چون خود من وقتی می نویسم فکر می کنم باید دیگران دوست داشته باشند. بهمین خاطر خیلی از واژه ها را عوض می کنم. واین به نوشتم لطمه می زنه.بعد که می خونم می بینم چقدرمتفاوت از فکر اولیه……
خوشحالم پیدات کردم 😊😍

سلام (:
چند روز پیش، از خواهر کوچیکم خواستم تا نقاشی‌ای از «من»ی که در ذهنش هست، برام بکشه؛ خیلی کلی و نمادین. (کاری که بعضی وقت‌ها از دوستان و اطرافیانم می‌خوام تا برام انجام بدن، هرچند فکر کنن شوخی جالبیه.)
آدمکی رو کشید که یک دستش دفتر و قلم بود، و دست دیگرش تبلت.
گفت: من غیر از این دو حالت، چیزی از تو یادم نمیاد!
(پ.ن: گاهی آنقدر می‌نویسم که فراموش می‌کنم به جای کاغذ، کف دستانم رو زیر ضربه‌های مهلک قلم گرفتم. و این عادت، از زمانی که نوشتن رو به خاطر دارم، برای من، داستان‌های مختلفی رو رقم زده.)
و از اونجایی که رشته‌ام روان‌شناسی هست، هنوز درمانی براش پیدا نکردم. گفتم شاید شما چاره‌ای داشته باشید (:
#جنون_نوشتن

عااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااالی به توان دو میلیارد و سیصد و سیزده میلیون و چهار هزار بیست و هشت.
من برم به ۱۰۰۰ کلمه ام برسم.

گاهی هم اونقدر ذهن و شخصیت مشوشی نداری و حرف زیادی برای گفتن نیست!پس چطور از خودمون بنویسیم؟؟؟وقتی هیچ چیز جالبی وجود نداره وقتی یه زندگی در انزوا و بی حاشیه داری…چیزی هم برای نوشتن نمیمونه!!

آیا حدیث همان ناله دلی است که با هر نفسش نقش زندگی را بر صفحه خط خطی و مچاله شده امید جان می بخشد و یا دود سوختنهای آرزویست که در آتش یاس و ناامیدی در حال سوختن است. و در این تنگنا کوچه های پر پیچ وخم باورهای به ارث رسیده چگونه میتوان در میان این حجمه کلمات بهم ریخته و گمشده در پس کوچه های فراموشی راهی را یافت که هر جمله اش گلستانی شود با عطر های گل یاس تا هر نفسش حدیثی باشد از عشق (فهمیده)

درووود بر استاد عزیزم