تمرین سی روزۀ یادداشت‌نویسی | جستارک‌هایی بر اساس جملات قصار

سلام
نمی‌دانم چرا بعد از خواندن جمله‌ی لئو تولستوی به یاد این ضرب‌المثل افتادم:
دو صد گفته چون نیم کردار نیست.
چه چیزی در این جمله نهفته است که تداعی این ضرب‌المثل می‌شود؟؟؟
چگونه انسان قواعد را در زندگانی به کار برد که به سر منزل مقصود برسد؟
چرا همه‌ی آدم‌ها به اهداف مطلوبشان دست نمی‌یابند؟
احتمالا چون حتی یک قاعده و دستورِ مفید را هم به مرحله‌ی اجرا نرسانده‌اند.
چطور هر فرد بفهمد قاعده‌ی مفید لحظه‌ی حالش چیست و چه کسی غیر از خودش در حصول این نتیجه کمک دهنده است؟
ذهنم پر از سؤال است.
و بغض فرو خورده‌ای که آینده نا معلوم بانی آن است.
اینروزها بیش از همیشه‌ی ایام دانسته‌ام که خیلی کم می‌دانم.

۱٫ اول باید ببینیم نوشتن کتب فلسفه نیازمند چه چیزهاییست. پایه اول فلسفه تفکر است پس مسلما نوشتن کتابی فلسفی نیز به تفکر نیاز دارد. همچنین به مطالعه. هم برای غنی کردن ذهن و هم قلم. برای اینکه بتوانیم کتابی فلسفی بنویسیم، به ناچار باید دستورات و قواعد زیادی را به مرحله اجرا درآوریم. به عبارتی کسی که عملی ندارد، قادر نخواهد بود کتابی فلسفی بنویسد. در نتیجه بنده مطمئن نیستم این جمله قصار درست باشد! گرچه من تابه¬حال کتاب فلسفه ننوشته-ام و از جزئیات کار خبر ندارم. اما بگذارید بیش از این خودم را به کوچه علی چپ نزنم. به احتمال قریب به یقین مقصود تولستوی از گفتن این جمله کوچک شماردن کار و جایگاه فیلسوفان نبوده، (شاید هم بوده، شاید او با یک بنده¬خدای فیلسوف رابطه خیلی خوبی نداشته!) بلکه بازگو کردن میزان سختی به عمل آوردن همان چیزهایی بوده که در کتاب¬های فلسفه نوشته شده. و نوشتن کتاب احتمالا کنایه از تنها بازگو کردن یک سری قواعد است. بدون اینکه آن¬ها در زندگی به کار گرفته شوند. پس با این حساب و با این نگاه، گفته او خالی از لطف نیست.
اما چرا؟ چرا عمل کردن به قواعد آن¬قدر دشوار است؟ من گمان نمی¬کنم دست¬یافتن به تفکری که منجر به انجام عملی باشد کار ساده¬ای باشد. اما از تفکر تا عمل، به کل گام دیگریست. دلیل سختی¬اش این است که به عمل¬آوردن یک قائده نیاز به تلاش، تداوم، شکست¬خوردن، رنج و از این قبیل چیزها دارد. خلاصه¬اش اینکه سخت است. و هرکسی حاضر نیست به خودش سختی چندانی بدهد. و از آن¬جایی که بدون رسیدن به چنین چیزهایی می¬شود زنده ماند، اکثرا نیازی به سختی دادن به خودشان نمی¬بینند چون لااقل به یک فلسفه خیلی پایبندند: «در آخر همه می¬میریم پس چرا باید اندک زحمتی به خودمان بدهیم؟!» گرچه من معتقدم دلیل آن¬ها از فرار از سختی¬ها رسیدن به فلسفه پوچی نیست بلکه این صرفا بهانه¬ایست برای توجیه تنبلیشان.

آقا جمله بعدی چی شد؟

وقتی از فلسفه به میان میاید، چرایی هر کاری، و دانش چرایی شکل گیری آن به ذهن تداعی می شود. که معمولا مردم عادی یک برداشت سطحی و اما خردمندان هستند که فلسفه هر چیزی را به درستی درک می کنند.
کسی که ساعتها در مورد عشق سخنرانی می کند. کتابها می نویسد. فقط زمانی که در وادعی عمل قرار گرفت. نشان خواهد داد که در تشخیص مرز دگر خواهی و خودخواهی سر بلند بیرون می آید یا که نه.
از فلسفه خدا و بندگی سر منبرها دل فلک را ببری، اما حسین را در بلا تنها بگذاری، حسینی که از تمام هستیش برای معبود گذشت، با آن تسبیح بدست های سجاده نشین، از آسمان تا زمین تفاوت دارد. اینجا ست که مرز حرف و عمل کشیده می شود.
گفتن از بخشندگی و مهربانی آسان است. اما گذشت از قاتل فرزندت پای چوبه دار، فقط دل دریایی می خواهد.
در فلسفه جوانمردی قصه ها نوشته اند. اما چون پوریای ولی و تختی بودن سخت است. چه بسا که حرفهای قشنگ از دهان مدعیان فلسفه و علم و دانش بیرون می آید. اما گوی انسانیت را فقط مردان میدان برده اند.

نوشتن درباره ی این جملات ذهن من را به شدت باز می کند و اینکه می توانم از چند زاویه به موضوع نگاه کنم لذت این کار را برایم دو چندان می کنم.جالب تر اینکه موقع نوشتن مدام صدای استاد کلانتری در گوشم می پیچد که متن را برایم انگار دیکته می کند .استاد عزیز بابت این تجربه از شما ممنونم .من با این جمله چهارصد کلمه نوشتم.

این جمله با بیان فلسفه، قصد دارد عمق سخت بودن یک کار و عمل کردن را نشان دهد؛ چون خود فلسفه به اندازه کافی پیچیدگی دارد؛ در نتیجه وقتی گفته می شود که نوشتن ۱۰ جلد کتاب فلسفه، آسان تر از عمل کردن به یک قاعده است، یعنی واقعا عمل کردن به مراتب پیچیده تر و سخت تر است. مصداق دیگر آن، تفاوت میان حرف و عمل است. حرف زدن و نوشتن درباره یک چیز خیلی راحت تر از عمل کردن به آن است. همه ما حرف زدن را خوب بلد هستیم؛ اما آنچه که در نهایت مهم است عمل کردن است.

جمله اش چقدر سخته نمیتونم سؤال در بیارم راجع بهش !

نوشتن ده جلد کتاب فلسفه آسان‌تر از آن است که انسان تنها یک قاعده و دستور را به مرحلۀ اجرا و عمل در آورد.
-لئو تولستوی
هروقت کلمه فلسفه به گوشم می خورد آدمهای پرحرفی به ذهنم می آید که با بافتن حرفهایی که اغلب خودشون هم قبول ندارند میخواهند دنیا را به بقیه معرفی کنند. اشتباه نکنید در مورد دانشمندان فلسفه حرف نمی زنم منظورم آدمهای کم سوادی است که با سفسطه سعی د ارند دنیا را تکان بدهند. برای همین تولستوی عزیز می گوید که انجام یک عمل براساس قاعده وقانونی مشخص خیلی سخت تر از فلسفه به نظر می رسد.
علم فلسفه در نظر عامه دانش عقلی است ودر نظر خواص نوعی از شناخت موجودات ازآن جهت که تعین خاصی دارند.به طور کلی دانشی است که درباره هستی با قطع نظر از مصادیق آن بحث می کند.فلسفه در مورد کلی ترین مسائل هستی که ربطی به هیچ موضوع خاصی ندارد درعین حال به همه موضوعات مربوط می شود، بحث میکند. گفتن از هرچیزی بدون داشتن مصداق ومصدر خاص بسیار آسانتراز داشتن یک شاخه برای عمل به آن با دستور خاص است. بازم به جمله قبلی بر میگردم نوشتن از علوم ذهنی خیلی راحت وآسان تراز انجام یک فعل فیزیکی است. اغلب آدمها انقدر که در حرف زدن استاد هستند، هنگام عمل عاجز وناتوانند ویا تظاهر می کنند.
بزرگان ما در آثارشان بارها به این موضوع اشاره کرده اند.
مصداق جمله معروف فردوسی پاکزاد:
بزرگی سراسر به گفتار نیست دوصد گفته چون نیم کردار نیست.
سعدی شیرین سخن هم فرمودند:
سعدیا گرچه سخندان ومصالح گویی به عمل کار برآید به سخندانی نیست.

درود آقای کلانتری عزیز،سلامت باشید و حالتون خوب وشاد،ممنون که اینقد پرتلاش وپیگیر هستین.واقعا شما الگوی خیلی خوبی برای تلاشگربودن واهل عمل
برای ما هستین.
لطفا اگه براتون مقدوره سری به وبلاگم بزنید،چون اونجا تمرین سی روزه یادداشت نویسی جملات رو نوشتم ،چون واقعیتش دوست داشتم بخونیدش و راهنماییم کنید و جاییو بهتر ازاونجا سراغ نداشتم.ممنون میشم.پیروز وشاد باشید.nakhshin.blogfa

عالي

برای نوشتن در باره این جمله ابتدا بایستی پاسخی برای این پرسش اساسی یافت که فلسفه چیست؟ همواره از ۲۵ قرن پیش که توسط یونانیان باستان فلسفه ابداع سد، این پرسش مطرح بوده است. شاید بتوان به طور موجز و کوتاه گفت که فلسفه شیوه ای از تفکر و اندیشه ورزی در باب مفاهیم و موضوعات ابدی همانند، عشق، عدالت، خدا، ازادی ، زندگی، هستی و… بوده است. با این تعریف می توان تمامی علوم را زیر مجموعه ای از علم فلسفه دانست. فلسفه برای ان پیدا شد که ارتباط طبیعی میان تمام این علوم را پیدا کند و به پرسش های اساسی که از همان ابتدای تاریخ بشریت تا کنون درباره این مفاهیم وجود داشته است، پاسخ گوید.
با این تفسیر به جای ده ها جلد شاید بتوان هزاران جلد در باب فلسفه نوشت. چرا که تفکر که منشا ان ذهن است ، هیچ انتهایی ندارد و همانند دریایی است که هرچه در ان پارو میزنی، به هیچ ساحلی نمی رسی و در نهایت بعد از دست و پا زدن های فراوان در ان دریا غرق می شوی. فیلسوفانی مثل ارسط، افلاطون ، نیچه ، فارابی و… در باب فلسفه تعبیرهای جالبی داشته اند.
افلاطون: فلسفه، لذتی گرامی است. خاستگاه فلسفه، شگفتی در برابر جهان است.
ارسطو: فلسفه، علم به موجودات است از آن رو که وجود دارند.
ویتگنشتاین: فلسفه، نبردی است علیه ذهن افسون زده شده، توسط زبان.
کانت: فلسفه، شناسایی عقلانی است که از راه مفاهیم حاصل شده باشد.
فیشته: فلسفه، علمِ علم یا علم معرفت است.
و هر کسی که بخواهد با تعریف اولیه علم فلسفه می تواند، تعریف و تعبیری جدید و نو که زاییده تفکر باشد را ارائه کند. بنابراین سخت نیست نوشتن در باب فلسفه اما انجا که پای عمل به میان می اید، اجرای درست قواعد و به کارگیری صحیح ان در زندگی کار سخت و تا حدودی نا ممکن می شود. چرا که فلسفه برای زندگی بهتر ارایه شده است اما با نگاهی به تاریخ می بینیم در عمل هیچ کدام از این قواعد درست رعایت نشده است یا شاید عده قلیلی از مردم توصیه ها را به کار گرفته باشند. که اگر عامه مردم از ان بهره می جستند هستی حقیقتا جای بهتری برای زندگی بود

نوشتن ممکن است در ابتدا برای بسیاری از ما سخت بنظر بیاید، برای من که می‌نویسم، ثبت کردن افکار و مشکلات بسیار لذت بخش است و در اغلب موارد موجب می‌شود تا به معایب کار هایم که هرگز درکشان نمی‌کردم پی ببرم، من با این جمله موافقم، چرا که انجام راه حل هایی که در حین نوشتن به آنها پی می‌بریم و شروع روش های جدید در زندگی به مراتب از نوشتن آنها سخت تر است.
نوشتن یک تمرین ذهنی است برای پی بردن به جوانب مختلف دغدغه و آماده تر شدن برای تغییری مفید.
فكر می‌كنم نوشتن پيش از عمل همچون گرم كردن قبل از ورزش، ضمن آمادگی و بخش آسان‌تر روند است.