با محمدرضا شعبانعلی

شاهین عزیز
برای داشتن همچین دوستی تبریک می گویم.

وای چقدر دلم برای محمدرضا تنگ شده بود،جز معدود افرادی که آدم رو به فکر وامیداره،در کنار شاهین جان که قطعا حرف های خوبی رد و بدل شده و خیلی دوست دارم بدونم تو این جلسه چه گذشته!!!
هم حسودیم شد و خوشحال که اولین قاب محمدرضا بعد از این همه غیبت با تو بود

برای شناخت یک نفر بهترین راه خوندن آثارش هست. سعی کردم کتاب رو تموم کنم ولی با انبوه سوالات بی جواب روبرو شدم. از اون کتابهایی هست که اگه سرسری خونده نشه انرژی زیادی از آدم میگیره. مگه اینکه فقط الکی روخونی کنی و بگذری. قابل ساده کردن هم نیست که خود ایشون هم با ساده کردن مسائل برای فهم اونها چندان موافق نیستن و منم موافق نیستم. نکته برداری و جزء به جزء مطالب رو رونویسی کردن هم فایده ای نداره چون من اینکار رو انجام دادم و انبوهی از جزئیات روی دستم موند که البته هر کدوم به اندازه کتابی ارزشمندند ولی تصویر کلی از موضوع اصلی بهم ندادن. به نظر من این کتابی هست که برای فهمش باید تدریس بشه اگه نه نکته های زیادی از اون از دست میره و حیف میشه.

به به چه سعادتی 🙂

میشه برید کنار که من اون کاریکاتورهای پشتتونو ببینم؟!
پی نوشت اعترافی: گفتم حسودیمو سرت خالی کنم شاهین جان 🙂

وای که چقدر خوب شد یاور منو با متمم آشنا کرد و منم شدم شاگرد کلاس محمدرضای نازنین. مرسی همکلاسی و خوش به حالت که با عکس استاد پز میدی..

خوش به حالت شاهین جان.
یک ساعت نشستن با محمدرضا برای چند سال خوراک فکری ایجاد می‌کنه برای انسان.
باز تبریک میگم

شاهین جان خوشا به سعادتت.
البته چیزیکه از تو سراغ دارم آدم خسیسی نیستی ولی نمیدونم چرا اینجا برای توضیح دادن درباره این عکس دوست داشتنی اینهمه خساست کردی. ای کاش بیشتر برامون میگفتی ازش.

چقدر این عکس خوبه و حس و حال مثبتی داره، دو استاد فوق العاده

چه عکس دوست داشتنی
از این عکس دو نفره ها دلمون خواست
امیدوارم شاهین هر روز از این اتفاق های انگیزه بخش و خوب برایت بیافتد
و از طرفی امیدوارم محمدرضا هم همیشه سلامت باشه ( نمیدونم این دعا برای محمدرضا بود یا برای خودمون )

گفت استاد مبر درس از یاد
یاد باد آنچه به من گفت استاد
ان شا الله سایه استاد بر سرتون تداوم داشته باشه
واقعا وقتی فکر می کنم و مرور می کنم زندگی خودمو تاثیر برخی استاید روی انسان بسیار عمیق تر از ظاهر استاد و شاگردیی است که امروزه فراگیر شده
به امید سلامتی اساتیدی که همه جوره استاد و آموزنده هستند

رندانه باد.
بعضی آدم‌ها بجای اینکه عده‌ای رو دور خودشون جمع کنن و به قولی یارگیری کنن. میان عده‌ای رو دور هم جمع می‌کنن تا باهم پیشرفت کنن. حالا در هر مسیری.

بعضی وقت‌ها هم اتفاق میوفته و اینکه کسی باشه به آدم بگه شاگرد باش نعمتی‌ست. اینکه ذهنت رو جوری کوک کنه که هیچ وقت این دریچه ذهن رو نبندی.
هنر شاگردی یعنی هرگز ساکن نشدن. یعنی جدا شدن از مرداب اطراف و جاری شدن. چقدر خوشحالم که در این مسیر هستی…

درباره عکس هم من بگویم که امیدوارم اینطوری دوستی‌هات بیشتر و بیشتر شوند:)

و درآخر آن پیچیدگی که برای من هم جالب اومد. یاد اون شب افتادم و بحث باکتری روی بدن که دنیا رو همونقدر میبینه. اینکه ما فکر میکنیم زمین یا اصلا سیاره مرده شاید بخاطر داستان گذر زمان باشه که ما حس نمی‌کنیم. ممنون به خاطر معرفی چون باری من یادآوری بود:)

چه خوب که معلم بیاد به استقبال شاگرد. چه حس خوبی داره این عکس. کتاب پیچیدگی را میخوانم…

شعر خیام با معناترین است در این مقام. در توصیف کسی همیشه بیشتر از آنچه که می‌گیرد، می‌دهد. سخاوتمندانه و بی دریغ. کسی که خود بودن را معنا کرده. و به جز امید نگفت و چراغی برای ما روشن کرد.

سلام
آقای کلانتری نمی‌دونم باورتون می‌شه یا نه ولی برای منم این عکس خیلی جذابه. (حسودیم شد🙂) یکی از دو بزرگوار معلمیه که شاگرد تنبلی مثل من داره که هنوز نتونسته خودشو مجبور کنه به حرفای معلم صبورش گوش کنه. و دیگری کسی‌یه که هنوز خیلی نمی‌شناسمش و هیچ تعاملی هم باهاش نداشتم به جز یه سری نوشته‌ها، مطالعه‌ی متمم و روزنوشته‌ها و این ور و اون ور. ولی با همین چیزا هم حسابی منو مجذوب خودشون کردن.
راستش رو بخواید یکی دو بار تو ذهنم اومده که شما یا آقای شعبانعلی رو اتفاقی توی یه کتاب فروشی ببینم ولی فکر کردم که هنوز حرفی برای گفتن ندارم. خیلی دوست دارم روزی ببینمتون که چیزی برای ارائه و صحبت کردن با شما (هر دوی شما) داشته باشم. دو تا تشکر حسابی بدهکارم.

به نظر من دو نفر رو تو ایران باید شناخت و ازشون یاد گرفت
اولی محمد رضا شعبانعلی
دومی پویا ودایع
زندگی خودم مدیون این دو نفر هستم و بس